Κομμουνισμός και νεολαία σήμερα

Βρισκόμαστε, αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, στην άνοδο του τελευταίου και του πιο επικίνδυνου σταδίου του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό. Σήμερα, λοιπόν, επιτάσσεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η ένταση του μαζικού αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και την καπιταλιστική αναρχία.

Τις δεκαετίες που μας πέρασαν ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός έδειξαν το βίαιο, ωμό, και σκληρό διπλωματικό τους πρόσωπο με τέτοιο μένος, όσο κι αυτός ακόμα ο Μεσαίωνας δεν επέδειξε με την καταστολή του, η οποία, σημειωτέον, υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ασυναγώνιστη! Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των εξελίξεων οι παλιότερες γενιές αποτέλεσαν περίτρανο παράδειγμα για τους νεότερους. Αυτό και μόνο το γεγονός, ειδικά σήμερα, αποτελεί έναυσμα για την επέκταση των αγώνων της νέας γενιάς.

Παρ' όλα αυτά πρέπει, σαφώς, να παραδεχτούμε πως υπήρχε μια σημαντική πτώση της νεολαιίστικης αγωνιστικής δράσης. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα υγιή στελέχη, τα οποία, δυστυχώς, βρίσκονται και εκτός Αριστεράς. Δεν πρέπει όμως να παραλείψουμε την προσπάθεια υποβάθμισης της νεολαίας από τα καπιταλιστικά γρανάζια, ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση.

Ειδικά από εκείνη την εποχή και πέρα, που το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα έχει ξανά ανθίσει, με πρωτομάστορα και καθοδηγητή τη γενιά του Πολυτεχνείου, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τη δική τους πορεία και αυτό δεν ήταν επιφανειακά ορατό. Εκείνη την εποχή μπορούμε να πούμε πως ήταν, όπως θεωρούνταν κατά γενική ομολογία, "της μόδας" να βρίσκεται ένας νέος (κι όχι μόνο) στο αριστερό κίνημα. Για μας, φυσικά ...τους υπόλοιπους αριστερούς, κάθε άλλο παρά μόδα ήταν η στράτευση στις επάλξεις του κομμουνισμού. Τελικά αυτή η "μόδα" κάποτε ξεθύμανε, μπορούμε να πούμε, αφού η διάσπαση του Κόμματος ήταν πια γεγονός. Εν κατακλείδι, μέχρι και σήμερα συνέβησαν τόσα πολλά, ώστε το νεολαιίστικο αριστερό κίνημα να υποστεί σοβαρά πλήγματα.

Φεύγοντας όμως από το παρελθόν και βλέποντας όλες αυτές τις ανακατατάξεις, μείναμε εμείς οι ιδεολόγοι πια. Οπως λέει και ο λαός μας "καθάρισε η ήρα από το στάρι"!

Τι θα έλεγε η κοινή γνώμη σήμερα, αν κάποιος νέος βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας και φώναζε "είμαι κομμουνιστής"!!! Ισως οι αντιδράσεις των υπολοίπων να ήταν τέτοιες σαν κι αυτές που καταγράφονταν επί αστυνομικού κράτους και όχι μόνο. Οχι, τόσο όσον αφορά τη βίαιη καταστολή, όσο την πνευματική, σιωπηλή στις μέρες μας αντιμετώπιση της ιδεολογίας.

Σήμερα, μέσα στο γενικό κλίμα της πολιτικής αδιαφορίας, το να φωνάξουμε "είμαι κομμουνιστής" είναι χειρότερο από το να παραδεχτούμε τη φράση "είμαι αναρχικός". Σημειώνοντας απαραιτήτως πως αναρχία από αναρχία έχει μεγάλη διαφορά.

Τοποθετώντας όλη αυτή την κατάσταση στο σήμερα και σκεπτόμενοι τη σημερινή κατάσταση της νεολαίας, ακολουθούμε μια πολιτική η οποία αγγίζει τα όρια της καπιταλιστικής νοοτροπίας.

Σήμερα, αναγκαστικά, μια μάζα νέων αδιαφορεί για τις πολιτικές εξελίξεις, προτάσσοντας το επιχείρημα που ακούγεται όλο και πιο συχνά στις μέρες μας: "Ολοι οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι το ίδιο". Αυτό, όμως, το σύνθημα, συνδεδεμένο με τις προσπάθειες επιβολής καινούριων "ειδώλων" (και όχι ιδανικών) και τεχνοτροπιών, αποτελεί πολιτική και κυρίως κοινωνική κατεύθυνση της συνεργασίας του καπιταλιστικού κατεστημένου και του δικομματισμού, που στην ουσία είναι το ένα και το αυτό.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων και πρακτικών υπάρχει η εξαίρεση, που στη συγκεκριμένη περίπτωση τείνει να αποτελέσει τον κανόνα. Παραπάνω, αναφερθήκαμε στη μάζα της νεολαίας που αδιαφορεί. Αυτό το κομμάτι μπορούμε να πούμε πως δεν αντιπροσωπεύει τη συνολικότητα των νέων σήμερα. Βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο αρκετά προχωρημένο. Μέσα στην τεχνητή ύπαρξη της αδιαφορίας, συνυπάρχουν προβληματισμός και αμφισβήτηση. Προβληματισμός για την ουσία της υπάρχουσας κατάστασης και αμφισβήτηση για τη συνολική πολιτική και κοινωνική σήψη.

Οι νέοι άνθρωποι ανασύρουν, τελικά, από τις στάχτες αξίες σχεδόν θαμμένες, μα ποτέ ξεχασμένες. Εκεί στηρίζουν την ανεύρεση καινούριων ιδανικών, αρνούμενοι να συμμετάσχουν στο παιχνίδι της εξουσίας.

Η νεολαία της Αριστεράς παίζει πρωταρχικό ρόλο σε αυτή την αναζήτηση, μια και δεν αποτέλεσε το θύμα καμιάς κοινωνικής αδιαφορίας.

Και πιστεύω ότι με πρωτοπόρα την Αριστερά και ειδικότερα τη σημερινή ΚΝΕ (η οποία άντεξε γερά στις τόσες ανακατατάξεις) οι νέοι και νέες θα βρουν το δρόμο των αξιών που προσπάθησαν οι "άλλοι" να καταργήσουν.

Η ιστορία, κυρίες και κύριοι, επαναλαμβάνεται!!!

ΣΟΛΩΜΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Πάτρα