Τελικά οι πολιτικές είναι μόνο δύο

Πάντα τα κείμενα και οι αποφάσεις των συνεδρίων του ΚΚΕ είχαν και έχουν ένα ειδικό βάρος, που ξεπερνά τον συνήθη προβληματισμό, επειδή ακριβώς επρόκειτο για ντοκουμέντα που χαρακτήριζαν τη φυσιογνωμία του Κόμματος για τα επόμενα χρόνια.

Το γεγονός ότι σήμερα, μέσα από τα τρία προσυνεδριακά ντοκουμέντα, αποκαθίστανται μια σειρά θεμελιακές αρχές για το ΚΚΕ (σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης, δικτατορία του προλεταριάτου κ. ά.) αποτελεί απ' μόνο του θετική εξέλιξη, που οφείλει το 15ο Συνέδριο να ολοκληρώσει και να την επισφραγίσει με τις αποφάσεις του. Η θετική αυτή πορεία, που αποτυπώνεται στα κείμενα, δεν είναι κατά τη γνώμη μου "κεραυνός εν αιθρία". Είναι αποτέλεσμα των επεξεργασιών του Κόμματος, μεταξύ των δύο συνεδρίων, που επιβεβαιώθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή και οφείλουμε σήμερα να τις αξιολογήσουμε καλύτερα.

Πιστεύω ότι η θέση του Κόμματος "πέντε κόμματα - δύο πολιτικές" αποτελεί αποκρυστάλλωμα του προβληματισμού σε σχέση με τον πολιτικό χάρτη της χώρας, έτσι όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, βασίζεται στη μέθοδο της "συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης" και καθορίζει την επιθετική πολιτική του ΚΚΕ, απέναντι στην άρχουσα τάξη και τις πολιτικές της εκφράσεις ή εφεδρείες, που κάθε φορά επιλέγει για να προωθήσει και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα και την κυριαρχία της.

Μπορούμε άραγε σήμερα να αμφιβάλλουμε για την ορθότητα αυτής της επιλογής; Μπορούμε να κρίνουμε ότι μας εμπόδισε στο άνοιγμα της πολιτικής μας στους εργαζόμενους και στη νεολαία; Προσωπικά πιστεύω πως όχι.

Η ζωή έδειξε πως στο βαθμό που παλεύουμε ολοκληρωμένα, σε κάθε χώρο, την πολιτική μας, βαθαίνουμε την ανάλυσή μας, αποκαλύπτουμε τις αιτίες που γεννάνε τα προβλήματα και αποδεικνύουμε με συγκεκριμένα επιχειρήματα, τη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων, η θέση του Κόμματος βρίσκει απήχηση. Εχει αποτελέσματα, δημιουργεί ρήγματα στις συνειδήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, που είναι εγκλωβισμένοι στις συντηρητικές αντιλήψεις κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή η θετική εμπειρία έχει ήδη καταγραφεί, σε μια σειρά χώρους, όσο κι αν είναι ακόμα πίσω απ' τις προσδοκίες μας ή τις δυνατότητές μας.

Κάθε υποχώρηση από τη γραμμή "πέντε κόμματα δύο πολιτικές" σημαίνει πισωγύρισμα μπροστά στις δυσκολίες, σημαίνει σ' ένα βαθμό συμβιβασμό με τους αρνητικούς συσχετισμούς και άνοιγμα της πόρτας σε λογικές που δοκιμάσαμε στο παρελθόν και δεν ήταν καθόλου ωφέλιμες, ούτε για το Κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο για τον προσανατολισμό του αγώνα της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Σήμερα που οι ηγεσίες της σοσιαλδημοκρατίας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο, έχουν πλήρως ενσωματωθεί και χειραγωγηθεί, από τους υλικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της άρχουσας τάξης, θα ήταν εντελώς αδιέξοδη μια τακτική απεγκλωβισμού της βάσης της, στη λογική των μίνιμουμ πλαισίων για δύο κύρια λόγους:

1. Θολώνει η πραγματική διαχωριστική γραμμή που υπάρχει στην κοινωνία. Δημιουργεί αυταπάτες όσον αφορά τη δυνατότητα να φτιαχτεί ένα καλύτερο ΠΑΣΟΚ ή ένας καλύτερος και συνεπής "ΣΥΝ", από ομάδες ή ηγετικά πρόσωπα αυτών των κομμάτων που "διαφοροποιούνται" σε επιμέρους ζητήματα. Δε δίνεται η δυνατότητα στον εργαζόμενο να καταλάβει ότι η διέξοδος βρίσκεται έξω από τα κόμματα που ακολουθεί, στο βαθμό που στα πλαίσια μιας ενδεχόμενης συνεργασίας θα καλλιεργείται η αυταπάτη των "δημοκρατικών ή προοδευτικών δυνάμεων".

2. Η εμπειρία του "ΣΥΝ", που ακολουθεί την τακτική αυτή απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, δεν έδειξε αυτά τα χρόνια να κάνει και θεαματικά βήματα, όσον αφορά τον απεγκλωβισμό της βάσης αυτού του κόμματος. Μάλλον το ΠΑΣΟΚ έχει απεγκλωβίσει τη βάση του "ΣΥΝ" από τη Θεμιστοκλέους και την οδηγεί άρδην προς τη Χ. Τρικούπη.

Εκτιμώ ότι η επεξεργασία του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου (α/α), που μπαίνει στο Σχέδιο Προγράμματος, αποτελεί ακριβώς την απάντηση στο ερώτημα με ποιο τρόπο θα απεγκλωβίσουμε δυνάμεις, που μπορούν και πρέπει να οδηγηθούν στο πεδίο της όξυνσης της ταξικής πάλης. Πιστεύω ότι στο βαθμό που το μέτωπο θα χτίζεται πάνω σ' ένα πρόγραμμα πραγματικών α/α στόχων πάλης, θα βρίσκουν σ' αυτό την έκφρασή τους χιλιάδες αγωνιστές, που θα κατακτούν την ενότητα δράσης, ανεξάρτητα με τις επιλογές των κομμάτων που μέχρι χτες ακολουθούσαν.

Οι στόχοι του μετώπου πρέπει σαφώς να οριοθετηθούν και να μην αποτελούν κάθε φορά αντικείμενο ερμηνείας ή διαπραγμάτευσης (ποσοτικής ή ποιοτικής), αλλά να κατανοούνται σαν ένα ενιαίο πλαίσιο πάλης. Πλαίσιο, που το ΚΚΕ οφείλει να πρωτοστατεί για τη διεκδίκησή του, διευρύνοντας τον πρωτοπόρο και ηγετικό ρου ρόλο, να βαθαίνει τα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά του μετώπου. Να κάνει κάθε φορά καθαρό ότι οριστικά τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα λυθούν με την κατάργηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, όπου θα κυριαρχήσει η "μερικότητα" και η "αποσπασματικότητα", το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε σε μια λύση "αριστερής" διαχείρισης, πολύ περισσότερο αν απολυτοποιηθεί ο στόχος της ανάδειξης των δυνάμεων του μετώπου στην κυβέρνηση και δεν έχει αποσαφηνιστεί ο ρόλος και οι περιορισμένες δυνατότητές της, αν δε λυθεί το πρόβλημα της εξουσίας.

Είναι γεγονός ότι η άρχουσα τάξη θα κάνει ό,τι μπορεί για να ακυρώσει κάθε εξέλιξη, που θα καθιστά το εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, επικίνδυνο για την εξουσία της. Ολα τα κομματικά και κνίτικα μέλη, που είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν, έχουν ένα κύριο καθήκον να υλοποιήσουν, για να κάνουν πιο αποτελεσματικό τον αγώνα τους: Να δυναμώσουν την πολιτική και κυρίως την ιδεολογική τους βάση. Αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορέσουμε να οξύνουμε το ιδεολογικό μέτωπο και να κάνουμε σαφή τη διαχωριστική γραμμή στην εργατική τάξη - τους αγρότες - τη νεολαία, ανάμεσα στην πολιτική και τη διέξοδο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους από τη μια και την πολιτική της υποταγής, του συμβιβασμού και της κυριαρχίας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας από την άλλη. Γιατί, τελικά, μόνο αυτές οι δύο πολιτικές υπάρχουν και συγκρούονται και καμιά άλλη.

Αυτή η ανάγκη φαίνεται ιδιαίτερα οξυμένη στην ΚΝΕ, όπου δεν καταφέραμε όσο ίσως θα θέλαμε να κάνουμε διακριτή στη νεολαία την πάλη που διεξάγεται ανάμεσα στις δύο πολιτικές, με αποτέλεσμα συχνά να παρουσιάζονται, κάτω από την πίεση, φαινόμενα υποχωρήσεων και συγχύσεων.

Το ιδεολογικό δυνάμωμα των γραμμών μας, μαζί με τη συσσωρευμένη πείρα του Κόμματος, από την πολύχρονη δράση του στα πεδία των ταξικών μαχών, είναι η καλύτερη εγγύηση για να σιγουρέψουμε ότι η τελική έκβαση θα είναι νικηφόρα για την εργατική τάξη και το Κόμμα της.

ΡΑΖΟΥ ΛΟΥΙΖΑ

Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Πάτρα