Λίγες σκέψεις για την Επανάσταση

Η επαναστατική πολιτική δεν μπορεί να είναι εφεύρημα κάποιας μεγαλοφυίας. Αυτή σχηματίζεται και οριοθετείται πρώτα απ' όλα μέσα και από την ίδια την πραγματικότητα. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να την αναλύουν, να βλέπουν τις νομοτέλειες ανάπτυξής της και να χαράσσουν την πολιτική τους.

Ομως, το ΣΠ της ΚΕ δε δίνει ένα σαφή χαρακτηρισμό της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας. Υποστηρίζει ότι η Ελλάδα αναπτύσσεται ιμπεριαλιστικά, βαθαίνει ο ΚΜΚ, οξύνεται η βασική οικονομική αντίθεση του καπιταλισμού.

Βρισκόμαστε δηλαδή στο προστάδιο του σοσιαλισμού. Εύλογα λοιπόν κι αντικειμενικά μπορεί και πρέπει να μπαίνει το ζήτημα κατάληψης της πολιτικής εξουσίας από την ΕΤ. Αντί λοιπόν να τοποθετεί στην ημερήσια διάταξη την καθοδήγηση της ταξικής πάλης γι' αυτό το σκοπό, προτείνει ένα α. α. δ. μέτωπο πάλης. Ποια η αναγκαιότητα αυτού του μετώπου σήμερα; Να διαμορφώσει τις αντικειμενικές συνθήκες της επανάστασης; Αυτές τις δημιούργησε ήδη ο ΚΜΚ και μάλιστα με τον πιο φυσικό τρόπο. Να "ζυμώσει" την αντικαπιταλιστική συνείδηση στην ΕΤ; Ποιος είπε ότι η ΕΤ για να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή έχει ανάγκη από μια τέτοια συνείδηση; Οταν βρίσκεσαι στο προτελευταίο σκαλί για το σοσιαλισμό, από την ΕΤ απαιτείται να έχει επαναστατική - σοσιαλιστική συνείδηση, που δεν ανέχεται και δε χωράει σε μικρομεταρρυθμισούλες και "μπαλώματα" του συστήματος, που γίνεται πλέον ζωτική ανάγκη της ΕΤ αυτή να πάρει την εξουσία. Προτείνεται μια α. α. δ. κυβέρνηση, στηριζόμενη στη συμμαχία διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, ακαθόριστων προς το παρόν στόχων. Μια κυβέρνηση α. α. δ. με ένα όμως μυστικιστικό περίβλημα να την καλύπτει - φυσικά μυστικιστικό, αφού δεν ξέρουμε κι ούτε κι αυτή ξέρει τι θα κάνει. Δεν είναι άραγε αρκετά παπαδίστικο να θέλεις να οξύνεις τις ήδη οξυμένες αντιθέσεις;

Το α. α. δ. μέτωπο για άλλη μια φορά θα εγκλωβίσει και θα αποπροσανατολίσει από τον πραγματικό στόχο τους τις επαναστατικές δυνάμεις κι αν ποτέ χρειαστεί στο αστικό κράτος, η αντίστοιχη κυβέρνηση θα προσπαθήσει να αμβλύνει τις αντιθέσεις.

Μεγαλοφυής η ανακάλυψη ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού φταίει για τα "δεινά" της κοινωνίας μας! Μεγαλοφυής και η λύση να παλέψουμε ενάντια στην ανισόμετρη ανάπτυξη, να επιβάλουμε στον καπιταλισμό να αναπτύσσεται ισομετρικά, γιατί έτσι θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό!!!

Δεν πρόκειται όμως και για τόσο πρωτότυπη σύλληψη. Δεν είναι τίποτε άλλο από τον ευσεβή πόθο του μικροαστού που θέλει να εξαγνίσει τον καπιταλισμό από τις "αμαρτιούλες" του - ανταγωνισμό, ανισόμετρη ανάπτυξη - για να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς τον κίνδυνο της προλεταριοποίησής του.

Μικροαστικός ο τρόπος παραγωγής τους, μικροαστική και η σκέψη τους. Το μεταφυσικό μάτι τους ξεχωρίζει και απομονώνει στον κόσμο τις "καλές" και "κακές" του πλευρές. "Καλή" είναι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, "κακός" όμως ο ανταγωνισμός και η ανισομέρεια.

Ας αφορίσουμε λοιπόν το "κακό" και θα 'χουμε έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο!!!

Η στείρα σκέψη δεν μπορεί να δει τη διαλεκτική της κοινωνίας. Οτι αυτό που θεωρεί "καλό" δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτό που θεωρεί κακό. Οτι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής προϋποθέτει ανταγωνισμό, ανισομέρεια, αυξανόμενη προλεταριοποίηση και περιθωριοποίηση των μαζών, ότι χωρίς αυτό, αρνείται τον εαυτό της.

Ας αναρωτηθούμε γιατί ο καπιταλισμός από τη γέννησή του αναπτύσσεται ανισόμετρα, γιατί δεν έδειξε καθ' όλη την ιστορική του πορεία ότι μπορεί να αναπτυχθεί με "ισομέρεια";

Η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι όρος και προϋπόθεσή του. Χωρίς αυτή το κεφάλαιο δεν μπορεί να αναπαραχθεί σαν κεφάλαιο. Συντηρείται με την εμπορευματική παραγωγή, τον καταμερισμό εργασίας. Θέλουμε να παλέψουμε ενάντια στην ανισόμετρη ανάπτυξη; Εχουμε καθήκον να καθοδηγήσουμε την ταξική πάλη της ΕΤ στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του καταμερισμού εργασίας, στην κατάκτηση της εξουσίας.

Αλήθεια, σύντροφοι, είναι καιρός πια να αρχίσουμε να οργανώνουμε την επανάσταση. Αναγκαία προϋπόθεση γι' αυτό να διεξάγουμε την πιο αμείλικτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό που δηλητηριάζει το Κόμμα και διαλύει το ΕΚ. Αν ο αριστερισμός χαρακτηρίστηκε ως "παιδική" αρρώστια του κομμουνισμού, ο δεξιός οπορτουνισμός είναι το "καρκίνωμά" του.

Ας συλλογιστούν όλοι οι κομμουνιστές και επαναστάτες από τι πάσχει η πρακτική μας κι ας το καταπολεμήσουμε.

Ο κοινοβουλευτισμός σαν κύριο μέσο πάλης ιστορικά απέτυχε και οδήγησε το κομμουνιστικό κίνημα στο "βάλτο".

Για να εκφράζουμε την επαναστατική πρωτοπορία, μην τρέφουμε αυταπάτες για τη δημιουργία "μιας λαϊκής πλειοψηφίας που θα αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία" (Θέση 31).

Ας πάψουμε να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος.

Δεν πρέπει και ούτε πρόκειται να πείσουμε την ΕΤ ότι μια πιθανή εκλογική επιτυχία θα άλλαζε την κατάστασή της.

Η μακρόχρονη ιστορία της αστικής δημοκρατίας την έπεισε ότι οι εκλογές είναι ο τρόπος εναλλαγής αυτών που θα την εκμεταλλεύονται κάθε φορά.

Στη Θέση 33 αναφέρει: "Η α. α. πάλη να αναπτύσσει και να βαθαίνει την αντικαπιταλιστική συνείδηση της ΕΤ και των λαϊκών στρωμάτων".

Η ΕΤ δεν είναι χτεσινή, όσο ωριμάζει ο καπιταλισμός, τόσο και η ΕΤ ωριμάζει. Πρώτη αυτή γεύεται την κρίση του, γι' αυτό και είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει ότι για να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει να τσακίσει το σύστημα που έχει αρχίσει πλέον να την καταστρέφει. Ενώ τη γέννησε και την ανέπτυξε, όσο οξύνεται η κρίση του και σαπίζει, καταστρέφοντας τις παραγωγικές του δυνάμεις, καταδικάζει και μέρος της ΕΤ στην καταστροφή και τον αφανισμό, μια και η ίδια αποτελεί μέρος των παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτό που χρειάζεται είναι να βαθαίνει η επαναστατική σοσιαλιστική συνείδηση της ΕΤ. Το εργατικό κίνημα να αποκτά τέτοια χαρακτηριστικά και όχι να γίνεται στήριγμα επιμέρους κινημάτων. Το κείμενο μάλλον θα αναφέρεται σε κάποια άλλη ΕΤ, που δυστυχώς δεν την οροθετεί και που διαφέρει πολύ από την πραγματική ΕΤ που θα κάνει την επανάσταση.

Η εργασία του ΚΜΕ όμως την οροθετεί. Εκεί αναφέρεται ότι "προλετάριος δεν είναι μόνο ο βιομηχανικός εργάτης, αλλά και ο εμποροϋπάλληλος και ο τραπεζοϋπάλληλος". Είναι λέει αυθαίρετη και αντίθετη στο έργο του Λένιν η άποψη ότι προλεταριάτο είναι αυτό που συμμετέχει στην παραγωγή αξιών χρήσης. Μια τέτοια ερμηνεία - λέει - περιορίζει, μειώνει την ΕΤ "μιας και το κεφάλαιο υποτάσσει και μορφές πνευματικής εργασίας".

Αυτό κι αν είναι είδηση! Η αντίθεση ανάμεσα στη χειρωνακτική και πνευματική εργασία, αμβλύνεται για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου γένους! Ο ένας από τους λόγους κατάρρευσης του σοσιαλισμού ήταν που δεν μπόρεσε να λύσει αυτή την αντίθεση, ο ιμπεριαλισμός με την ΕΤΕ τη λύνει!!! Σχετικά με το αυθαίρετο και το αντίθετο με το έργο του Λένιν, ο ίδιος ο Λένιν απαντά: "Αν θέλετε να έχετε μια εικόνα της σύνθεσης του πληθυσμού της Ρωσίας, σύμφωνα με τις απασχολήσεις του, θα έπρεπε πρώτο να ξεχωρίσετε τον πληθυσμό που είναι απασχολημένος με την παραγωγή υλικών αξιών (αφαιρώντας συνεπώς το μη εργαζόμενο πληθυσμό από τη μια και από την άλλη τους στρατιώτες, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους παπάδες κλπ.)".

Τόση στενοκεφαλιά δεν ξαναγνώρισε η ιστορία του κινήματος. Ο κοινοβουλευτισμός της ΚΕ θέλει σώνει και καλά η ΕΤ να αυξάνεται. Πρέπει να 'σαι θεόστραβος, για να μη βλέπεις τη διαλεκτικότητα της ανάπτυξης. Ναι, ο καπιταλισμός γεννάει την ΕΤ, την κάνει σε κάποια στιγμή την πολυπληθέστερη τάξη της κοινωνίας, προχωρώντας όμως στη σήψη του, καταστρέφει τις παραγωγικές του δυνάμεις, μέρος των οποίων είναι και η ΕΤ. Αποτέλεσμα να την πετάει στο δρόμο, στην πείνα και στην εξαθλίωση που προσφέρει η ανεργία. Φυσικό είναι να μειώνεται αριθμητικά.

Μη φοβόμαστε την πραγματικότητα, σύντροφοι! Αν θέλουμε να την αλλάξουμε, πρέπει να μάθουμε να την ακούμε και να μην κάνουμε σαν κόρες του παρθεναγωγείου που τα χάνουν μπρος στο ασυνήθιστο.

Δεν είναι νομοτέλεια η αύξηση της ΕΤ με την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Νομοτέλεια είναι η ανάπτυξή της μαζί μ' αυτόν. Και η ανάπτυξη έχει μέσα της και το σάπισμα, την εξαφάνιση, όχι μόνο την εμφάνιση και την οικοδόμηση!

Η μείωση του προλεταριάτου κάτι μας δείχνει. Οτι εκ των πραγμάτων η ΕΤ έρχεται σήμερα μπροστά στο δίλημμα:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΝΤΖΗ

Ν. Ιωνία

Λένιν, τ. 1, σελ. 325

"Οι αλλαγές στην οικονομία και στην ταξική διάρθρωση της

ελληνικής κοινωνίας 1980 - 1994" ΚΜΕ "Σύγχρονη Εποχή"

σελ. 150, σελ. 156