Μερικές σκέψεις:

Τι είδους Κόμμα θέλουμε;

Είναι φυσικό γι' αυτούς που επιδιώκουν στην πράξη ριζικές αλλαγές και όχι φτιασιδώματα - καλυτερεύσεις του καπιταλιστικού συστήματος να χρειάζονται και το ανάλογο εργαλείο, που θα οδηγήσει τον αγώνα μέσα από μια σειρά διαδικασίες μέχρι την τελική νίκη, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ενα τέτοιο κόμμα δεν μπορεί παρά να είναι γνήσια μαρξιστικό - λενινιστικό, ικανό να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται γρήγορα και σωστά σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η αστική τάξη είναι αδίστακτη και πανούργα, κάνει το παν να κρατά τις μάζες μακριά από το πολιτικό γίγνεσθαι. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που σχεδόν στο σύνολό τους την υπηρετούν τυφλά, κάνουν το μαύρο - άσπρο.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες θα ήταν φρόνιμο το Κόμμα να παίρνει υπόψη τα τερτίπια τους και να διδάσκεται από αυτό.

Θα μπορούσε το Κόμμα, κάτω από ορισμένες συνθήκες, να αλλάξει μια διατύπωση, π. χ. τη "Δικτατορία του Προλεταριάτου" να την ονομάσει και διαφορετικά; Κατά την άποψή μου, όταν ένα τέτοιο γεγονός υπαγορεύεται από τέτοιες συγκυρίες, οι οποίες θα ωθούσαν το κίνημα μπροστά, τότε γιατί να μη γίνει; Θα είναι κακό εάν η ουσία παραμείνει και μόνο ο τύπος αλλάξει; Εάν, για παράδειγμα, διατυπωθεί "Δημοκρατία του Προλεταριάτου", το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο, που προωθεί το Κόμμα, είναι αναγκαίο;

Γιατί, αφού σαλπίζουμε προς σοσιαλιστική επανάσταση να περάσουμε από ενδιάμεσα στάδια;

Πιστεύω πως πέρα από τις επιθυμίες μας, πρέπει να ετοιμάσουμε και να διανύσουμε κάποιο μεταβατικό στάδιο. Είναι άλλο πράγμα να διαπιστώνεις ώριμες αντικειμενικές συνθήκες, βγάζοντας από αυτό το συμπέρασμα πως το πέρασμα στο σοσιαλισμό πρέπει να γίνει χωρίς ενδιάμεσα στάδια, παίρνοντας ελάχιστα ή και καθόλου υπόψη και τον υποκειμενικό παράγοντα, που θα πρέπει να συμβαδίζει με τον αντικειμενικό.

Χωρίς συμμαχίες θα είναι σχεδόν δύσκολο, μέχρι ακατόρθωτο, να προετοιμαστεί το έδαφος σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, με προοπτική το σοσιαλισμό.

Εδώ, φυσικά, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή μεταξύ της λεπτής ισορροπημένης χορδής και τυχόν παρεκκλίσεων που μπορεί να προκύψουν.

Πρέπει να μας είναι ξεκάθαρο, καμία ιδεολογική παραχώρηση στο όνομα οποιασδήποτε συμμαχίας.

Μπορεί η επανάσταση να νικήσει και στη συνέχεια να επικρατήσει μόνο σε μια χώρα;

Το ερώτημα, φυσικά, είναι και λεπτό και δύσκολο, παίρνοντας υπόψη και το συσχετισμό δυνάμεων, όπως αυτός είναι διαμορφωμένος σήμερα. Το καλύτερο θα ήταν να είχαμε αλυσιδωτές εκρήξεις σε περισσότερες από μια χώρα. Οπως, όμως, είναι καλά γνωστό, αυτό δε γίνεται κατά παραγγελία, χρειάζεται επομένως πολύπλευρη προετοιμασία για ενδεχόμενες δυσκολίες, που θα μας επιβάλλει ο αντίπαλος. Σίγουρα, θα πασχίσει από την αρχή για την πλήρη αποτυχία της όλης πορείας, εάν αυτό δεν το κατορθώσει, θα επιδιώξει στη συνέχεια τον εκφυλισμό της επανάστασης από τα μέσα.

Καλό είναι, λοιπόν, τα πράγματα στην πράξη όσο και στη θεωρία να τα λέμε με το πραγματικό τους όνομα, όπως π. χ. όταν φωνάζεις το Νίκο δε γυρίζει το κεφάλι ο Γιάννης, έτσι και εμείς να είμαστε συγκεκριμένοι, ξεκάθαροι.

Για την ΕΕ, επίσης, πρέπει να γίνουμε περισσότερο σαφείς. Οπως αποτελεί ουτοπία να πιστεύει κανείς πως από Ευρώπη των μονοπωλίων είναι δυνατόν να μετατραπεί από τα μέσα σε Ευρώπη των εργαζομένων, είναι επίσης, ακόμη δύσκολη για σήμερα και αυτή η αποδέσμευσή μας.

Είναι, βέβαια, σκόπιμο και αναγκαίο να προπαγανδίζεται και να προωθείται αυτή η επιδίωξη, όμως, παράλληλα, το Κόμμα πρέπει να επεξεργαστεί πληρέστερα το όλο θέμα, έτσι που όχι μόνο θα ανιχνεύει αδρά το δρόμο, αλλά θα χαράζει πορεία με μορφή και περιεχόμενο ικανό να πείθει και να συσπειρώνει όλο και πιο πλατιές μάζες προς αυτό το σκοπό.

Η εμπειρία διδάσκει πως όταν ένας λαός είναι κατάλληλα προετοιμασμένος, γυρίζει την πλάτη στους πολυποίκιλους κόλακες, περιγελά σαρκαστικά και απομονώνει τους φωστήρες της ψεύτικης ανανέωσης και της ταξικής συνεργασίας, δέχεται ακόμη και στερήσεις, όταν διαπιστώνει ότι οδηγείται σε μια κοινωνία δίκαιη, ανθρώπινη.

Τέλος, θα ήταν επικίνδυνο ατόπημα στο όνομα δυσκολιών να γίνονται απαράδεκτες υποχωρήσεις και συμβιβασμοί.

Στην κατάλληλη ώρα, με σοφία και σύνεση, θα πρέπει να παίρνονται και οι κατάλληλες αποφάσεις.

Στους παροικούντες εντός των τειχών είναι γνωστό ότι το μέλλον ανήκει στην πρόοδο, στο σοσιαλισμό.

Οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί ας κάνουμε ό,τι μπορούμε αυτό το μέλλον να γίνει μια ώρα αρχύτερα παρόν, για να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τη σήψη και τη διαφθορά που γεννά, σε ασταμάτητη κλίμακα πλέον, το αμαρτωλό γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα.

ΖΗΣΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ

Βέλγιο