Η δικτατορία της αστικής τάξης και οι παραλλαγές της

Αντε πάλι. Νάτοι όλοι οι καλοί μας "φίλοι". Αρχισαν να ανησυχούν! Ανησυχούν μην τυχόν και αυτοπεριχαρακωθεί το ΚΚΕ! Μην τυχόν και βαδίσει σε λάθος δρόμο! Μην τυχόν και απομονωθεί από τους εργαζόμενους! Μην... μην... Ανησυχούν όλοι τους, άρχουσα τάξη και τα κάθε λογής τσιράκια της. Φυσικά, τους ενοχλεί η ύπαρξη, η συσπείρωση, η δράση και φυσικά τα θετικά αποτελέσματα, η επίδραση των θέσεων του ΚΚΕ σε όλο και περισσότερο κόσμο. Αρχισαν λοιπόν να χύνουν τα δάκρυά τους, άρχισαν τις συμβουλές τους, άρχισαν να παίρνουν όλοι τους μέρος στο Δημόσιο Προσυνεδριακό Διάλογο!

Αλήθεια, τι τους τσίμπησε όλους ξαφνικά κι άρχισαν να ασχολούνται με το... "ανύπαρκτο" γι' αυτούς ΚΚΕ; Γνωστές οι προθέσεις τους! Τις ζήσαμε πρόσφατα, όταν σ' όλους τους τόνους ούρλιαζαν για το "καλό" μας, όταν για το "καλό" μας, μας έλεγαν: Αλλάξτε τ' όνομά σας, φοβίζει τον κόσμο κι έτσι δε θα γίνετε ισχυροί! Επειδή απέτυχαν το στόχο τους, επανέρχονται, παραμονές του 15ου Συνεδρίου, για να μας συμβουλεύσουν για τα βασικά ζητήματα του προγράμματός μας. Ευχαριστούμε ξανά, δε θα πάρουμε.

Περισσότερο απ' όλα ενοχλούνται κι ανησυχούν για τη θέση 36, όπου αναφέρεται το κράτος που θα εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα, όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία. Η θέση του ΚΚΕ στο ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρη: "Το κράτος αυτό θα είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή, η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή, εργατική δημοκρατία, δηλαδή, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ" (1).

Αλήθεια, ΟΛΟΙ οι ανησυχούντες μπορούν να μας μιλήσουν, να μας περιγράψουν το σημερινό κράτος; Για μας τους κομμουνιστές είναι ξεκάθαρο: "Οι μορφές των αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, αλλά η ουσία τους είναι μία: σε τελευταία ανάλυση όλα τα κράτη είναι, με τούτο ή εκείνο τον τρόπο, αλλά αναγκαστικά, ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό θα δώσει προφανώς μια μεγάλη αφθονία και μια μεγάλη ποικιλία πολιτικών μορφών, αλλά η ουσία τους θα είναι αναγκαστικά μία, η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ" (2).

Σίγουρα εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε αιθεροβάμονες. Ξέρουμε ότι το ζήτημα της εξουσίας της εργατικής τάξης είναι στρατηγικός στόχος. Είναι σημαντικό όμως για το ΚΚΕ, που καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μ - λ, να έχει ξεκάθαρο το στρατηγικό στόχο. Ο ίδιος ο ΛΕΝΙΝ γράφει: "Οποιος παραδέχεται μόνο την ταξική πάλη, δεν είναι ακόμα μαρξιστής, αυτός μπορεί ακόμα να 'ναι άνθρωπος που δε βγαίνει από τα πλαίσια της αστικής σκέψης και της αστικής πολιτικής. Το να περιορίζεις το μαρξισμό στη διδασκαλία της ταξικής πάλης, σημαίνει ότι κουτσουρεύεις το μαρξισμό, τον διαστρεβλώνεις, τον ανάγεις σε ό,τι είναι παραδεχτό για την αστική τάξη. Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της ταξικής πάλης ως την αναγνώριση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Σ' αυτό βρίσκεται η πιο βαθιά διαφορά των μαρξιστών από τον μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας. Αυτή είναι η λυδία λίθος για πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού" (3).

Για το ίδιο ζήτημα γράφει ο ΜΑΡΞ: "Οσο για μένα, δε μου ανήκει η τιμή ότι αποκάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία και την πάλη μεταξύ τους. Αστοί ιστοριογράφοι έχουν εκθέσει πολύ πιο πριν από μένα την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι έχουν κάμει την οικονομική τους ανάλυση.

Το καινούριο που έκανα εγώ ήταν:

1. Ν' αποδείξω ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται μόνο με μια ορισμένη ιστορική φάση της εξέλιξης της παραγωγής.

2. Οτι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαία στη δικτατορία του προλεταριάτου.

3. Οτι η δικτατορία αυτή σχηματίζει μόνο το πέρασμα για την κατάργηση όλων των τάξεων, για αταξική κοινωνία" (4).

Αγαπητοί σύντροφοι. Θα πρέπει με τον ίδιο επιστημονικό τρόπο που περιγράφουμε και εξηγούμε το κράτος της εργατικής τάξης, να περιγράφουμε και να εξηγούμε το κράτος της αστικής τάξης, δηλαδή, τη χτεσινή, τη σημερινή ή την αυριανή παραλλαγή της δικτατορίας της αστικής τάξης. Ο ΛΕΝΙΝ γράφει στο έργο του "Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι": "...Και το κάθε παιδαρέλι ξέρει πως η μοναρχία και η δημοκρατία είναι διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης. Στον κύριο Κάουτσκι χρειάζεται ν' αποδείξουμε ότι και οι δύο αυτές μορφές διακυβέρνησης, καθώς και όλες οι μεταβατικές "μορφές διακυβέρνησης" στον καπιταλισμό, δεν είναι παρά παραλλαγές του αστικού κράτους, δηλαδή της ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ" (5).

Η σημερινή λοιπόν μορφή διακυβέρνησης δεν είναι τίποτε άλλο από παραλλαγή του αστικού κράτους, μιας μικρής μειοψηφίας και καμιά σύγκριση δεν μπορεί να γίνει με την εργατική δημοκρατία, δηλαδή τη δημοκρατία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Καλό είναι να θυμίζουμε σ' όσους εκφράζουν την ιερή αγανάκτηση για το αυριανό κράτος, δίχως να λένε λέξη για το σημερινό, τα λόγια του Φ. Ενγκελς: "Οι Γερμανοί Φιλισταίοι ένιωσαν και πάλι ιερή αγανάκτηση στο άκουσμα της λέξης δικτατορία του προλεταριάτου. Πολύ καλά, κύριοι, θέλετε να μάθετε πώς είναι αυτή η δικτατορία; Δέστε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου" (6).

2. Ενα ζήτημα το οποίο πρέπει να βρίσκεται πάντα στο κέντρο της προσοχής μας είναι η ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ. Χρειάζεται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, να χρησιμοποιούμε τον κατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη μορφή για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου.

Φυσικά, για να πετύχουμε κάτι τέτοιο χρειάζεται να βελτιώσουμε πολλούς τομείς της δουλιάς μας, μεταξύ των οποίων: Σωστή λειτουργία των ΚΟΒ. Προσανατολισμός της ΚΟΒ στα προβλήματα του χώρου της. Αξιοποίηση όλων των κομματικών μελών. Χρειάζεται πρωτοπόρα, υποδειγματική συμμετοχή και δράση όλων των σ. στους μαζικούς φορείς που ανήκουν. Η αφ' υψηλού καθοδήγηση και το "διδασκαλικό ύφος" είναι εξίσου αρνητικά φαινόμενα με την αδράνεια και την αποχή. Απωθούν και δε συσπειρώνουν τον κόσμο γύρω μας. Χρειάζεται φυσικά σωστή ταχτική συνεργασιών, δίχως εκπτώσεις σε βασικά ζητήματα. Χρειάζεται απαραίτητα, σε κάθε περίπτωση, η προβολή των πολιτικών θέσεων του Κόμματός μας. Χρειάζεται να υπογραμμίσουμε τι εμείς οι κομμουνιστές προτείνουμε και σε ποια ακριβώς σημεία διαφέρουμε απ' όλους τους άλλους. Χρειάζεται να ενισχύονται οι πολιτικοί δεσμοί των κ. μ., φίλων και οπαδών με το Κόμμα. Οχι ότι δε χρειάζονται οι συναισθηματικοί δεσμοί. Απλά δεν αρκούν. Για να πετύχουμε κάτι τέτοιο χρειάζεται να μελετάμε, να μελετάμε και πάλι να μελετάμε.

Η εμπειρία μας δείχνει ότι όπου με βάση τα παραπάνω δουλεύουμε, έχουμε ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Προβλήματα αντιμετωπίζουμε εκεί όπου κι εμείς κινούμαστε στην "γκρίζα ζώνη" μαζί με όλους τους άλλους. Εκεί όπου δεν τολμάμε ή "βολευόμαστε" και μεις μέσα στο κλίμα της αδράνειας, της απάθειας. Εκεί όπου δεν "ταράζουμε" τα λιμνάζοντα ύδατα. Στις περιπτώσεις αυτές, αντί να δίνουμε σανίδα σωτηρίας στον κόσμο, τον σπρώχνουμε και μεις να βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην πολυθρόνα του σαλονιού του.

Χρειάζεται, τέλος, το κάθε κ. μ. την ανησυχία του, για να έχουμε σωστές θέσεις, να τη μετουσιώσει και σε καθημερινή ανησυχία για εφαρμογή των θέσεών μας. Τότε θα κάνουμε σημαντικά βήματα προς τα μπρος. Οσο "καλές" θέσεις κι αν "απαιτούμε" ή ψηφίζουμε, αν δε δουλέψουμε να τις κάνουμε κτήμα των μαζών, θα μένουν αραχνιασμένες στα ράφια των γραφείων μας.

Θεωρία, λοιπόν, και πράξη μαζί.

Να 'μαστε σίγουροι ότι απ' το 15ο Συνέδριο θα βγούμε πιο δυνατοί, περισσότερο έμπειροι.

Ηδη είμαστε πιο ώριμοι από χτες. Είμαστε πολύ λιγότερο "μουδιασμένοι". Εχουμε μεγαλύτερη συναίσθηση των ευθυνών μας. Ξεκινάμε από πάρα πολύ καλύτερες αφετηρίες. Στο χέρι μας είναι και θα το πετύχουμε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι, να πετύχουμε τους φιλόδοξους στόχους μας.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΙΩΒΑΣ

Γραμματέας της ΝΕ Αρτας του ΚΚΕ

1. ΚΟΜΕΠ 1988, τεύχος 7 - 8, σελ. 59.

2. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ, "Κράτος και Επανάσταση".

3. "Η Δικτατορία του προλεταριάτου και οι επικριτές της", σελ.136,

ΠΑΝΑΓΙΟΤ ΓΚΙΝΤΕΦ. Εκδ. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ.

4. Ο. Π. σελ. 136, Κ. ΜΑΡΞ 5.3.1852, Γράμμα στον Γιόζεφ

Βαϊντεμάγιερ.

5. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ, "Η προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι",

εκδόσεις Σ. Ε. 1975, σελ.11.

6. Φ. Ενγκελς, πρόλογος για το έργο του Μαρξ, "Ο εμφύλιος πόλεμος

στη Γαλλία". Οπως (3) σελ. 52.