Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής,το πρώτο πρωινό του Μάη, του 1944, ένας κόκκινος ποταμός αίματος ανάβλυσε τη γειτονιά ηρώισσα. Ηταν το αίμα των 200 διαλεχτών παλικαριών, των 200 κομμουνιστών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές σε μια επίδειξη ασύλληπτης κτηνωδίας.

Η μέρα της εκτέλεσης, η Πρωτομαγιά,δεν επιλέχθηκε τυχαία. Ο φασίστας κατακτητής ήθελε να δόσει ένα μεγάλο τρομοκρατικό μήνυμα, εκτελώντας τον ανθό του επαναστατικού και εργατικού κινήματος. Τους διάλεξε έναν έναν.

Ούτε η επιλογή της Καισαριανής, για την εκτέλεση της πιο φρικαλέας πράξης ήταν τυχαία. Οι ανατολικές συνοικίες της Αττικής ήταν τα μεγάλα προπύργια της Αντίστασης και οι κατακτητές ήθελαν να κάνουν επίδειξη δύναμης.

Ακριβή παρακαταθήκη των 200 παλικαριών προς όλους μας τα σημειώματα, οι διαθήκες αγάπης, ηρωισμού και αυτοθυσίας, με τα οποία "έσπειραν" το δρόμο του δικού τους Γολγοθά και τα οποία μάζεψαν μικρά παιδιά για να τα παραδώσουν αργότερα στις οικογένειες των εκτελεσθέντων.

Να τι έγραψε σε σημείωμά του στο "Ρ" ο αστυφύλακας του ΚΑ Αστυνομικού Τμήματος της Καισαριανής, αυτόπτης μάρτυρας της θηριωδίας, ο Γ. Καμάρας,πρόπερσι, 50 χρόνια μετά την εκτέλεση των παλικαριών: "... Μετά την ολοκλήρωση της τραγικής εκτέλεσης αποχώρησαν οι άνδρες του αποσπάσματος και έμεινε ο επικεφαλής αξιωματικός, ο οποίος μετά την αποχώρηση συζητούσε με έναν Ελληνα διερμηνέα και ενώ επρόκειτο να πάρουν τη στροφή της μάντρας που θα απέκλειε το οπτικό πεδίο της εκτέλεσης, σταμάτησαν για λίγο. Την επάρατον αυτή στιγμή κάποιος εκ των 200, προφανώς τραυματισμένος, ξεπετάχτηκε μέσα από τα πτώματα και έμεινε καθισμένος και πλήρως σαστισμένος. Η σκηνή αυτή έπεσε στην αντίληψη του Γερμανού, ο οποίος έσπευσε εν μέσω πτωμάτων και τον πυροβόλησε δυο - τρεις φορές στο κεφάλι (...). Οι στιγμές αυτές θα μου μείνουν για πάντα ανεξίτηλες στη ζοφερή μου μνήμη, ως και τόσων άλλων που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο και ιδία των 91 μελών της ΕΠΟΝ (81 αγοριών και 10 κοριτσιών)".