Μερικές σκέψεις, παρατηρήσεις και προτάσεις

Αγαπητοί σύντροφοι,

Το 15ο Συνέδριο θα ψηφίσει το Πρόγραμμα του Κόμματος - την πυξίδα του καπετάνιου στο αρχιπέλαγος, που μας έλειπε τόσα χρόνια με τη γνωστή στερεότυπη απάντηση, δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι, δε μας βοηθούν οι συνθήκες κλπ.

Κατά τη γνώμη μου μερικά ζητήματα που αναφέρονται στο σχέδιο προγράμματος, αλλά και στο Σχέδιο Καταστατικού θα χρειάζονται επανεξέταση. Γι' αυτό εξ άλλου γίνεται και ο δημόσιος διάλογος.

Το Συνέδριο θα πάρει τις τελικές αποφάσεις και μετά θα χρειαστεί δουλιά και μάλιστα πολλή δουλιά από όλους μας για να γίνουν πραγματικότητα στα επόμενα 4 χρόνια.

Στην εκτίμηση που γίνεται στην αρχή του σχεδίου για τη διεθνή κατάσταση και στη θέση 19 σελ. 12: Η Ελλάδα στο σύστημα του ιμπεριαλισμού - παρουσιάζονται μερικές αντιθέσεις. Δηλαδή άλλα λέγονται στην αρχή και άλλα παρακάτω.

Ετσι, ενώ αναφέρεται στις δυσμενείς αντίξοες συνθήκες, εσωτερικά και εξωτερικά, συνεχίζει: Στη χώρα μας υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αν, σύντροφοι, πάρουμε υπόψη την υλικοτεχνική ανάπτυξη, τη σχετική εκβιομηχάνιση, τις αλλαγές στο τρόπο παραγωγής.

Ομως, το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό δεν τον κάνει η παραγωγική βιομηχανική ανάπτυξη. Τέτοιες χώρες σήμερα υπάρχουν πολλές και μάλιστα σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Γερμανία, Αγγλία, Αμερική, Σουηδία, Ιταλία. κλπ.

Αρα λοιπόν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό τον κάνουν οι παραγωγικές δυνάμεις και οι παραγωγικές σχέσεις στο βαθμό συνεργασίας στον τρόπο παραγωγής.

Δηλαδή, οι άνθρωποι, η εργατική τάξη, η εργαζόμενη αγροτιά, και οι άλλοι εργαζόμενοι των μεσαίων στρωμάτων έρχονται σε αντίθεση με τις παραγωγικές σχέσεις με το κεφάλαιο.

Σήμερα όλες αυτές οι δυνάμεις, παρά τις ορισμένες κινητοποιήσεις δεν είναι έτοιμες στο βαθμό που χρειάζεται. Είναι σκόρπιες και σε κάποιο στάδιο αναμονής.

Το Σχέδιο Προγράμματος είναι πολύ καλό, αλλά με βάση τις δοσμένες συνθήκες, χρειάζεται επανασυζήτηση και ανάλογη προσαρμογή.

2. Για το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σελ. 17 παρ. 2.

Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική θέση 27.

Νομίζω πως ύστερα από τις αποτυχίες που πάθαμε σαν κόμμα και κίνημα υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες - εμφύλιος, δικτατορία, τώρα ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Ολα αυτά δε μαρτυρούν σήμερα το κάτι τέτοιο. Με αυτά δεν εκφράζω κάποια ταχτική ηττοπάθεια, αλλά χρειάζεται σωστή αντικειμενική εξέταση της κατάστασης.

Χρειάζεται μια βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη πρόταση, εκτός αυτού, μιλάμε για αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης, δηλαδή για πάρα πολύ ευρύ μέτωπο ή αν θέλουμε - Συνασπισμό - Ενωση πλατιών δυνάμεων, που ν' αγγίζει την εργατική τάξη, την εργαζόμενη αγροτιά, τους επαγγελματοβιοτέχνες, εργαζόμενη διανόηση κλπ.

Πώς, λοιπόν, θα γίνει αυτό το πλατύ μέτωπο με την ανομοιογένεια που θα έχει και πολλές φορές τα ιδιαίτερα συμφέροντα. Νομίζω πως για το σκοπό αυτό, δηλαδή για δημιουργία του πλατιού αυτού μετώπου χρειάζεται μια άλλη θέση, άλλη πρόταση να απευθύνεται και να αγκαλιάζει όλους αυτούς.

Θέση 36 σελ. 18. Το σοσιαλιστικό κράτος, ανεξάρτητα από τη μορφή, που θα πάρει στην Ελλάδα - πολύ σωστά δεν μπορούμε να ξέρουμε από τώρα - όμως παρακάτω λέει από την άποψη της ταξικής ουσίας κλπ. θα είναι επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, δηλαδή δικτατορία του προλεταριάτου.

Αν κατοχυρωθούμε με τους ιστορικούς λόγους, μάλιστα. Ομως και αυτοί οι ιστορικοί λόγοι πρέπει να δούμε πώς μπορούν να εφαρμοστούν ανάλογα, με βάση τις εκάστοτε δοσμένες συνθήκες, εξ άλλου ή κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού δεν είναι δόγμα - είναι η συνεχώς αναπτυσσόμενη διδασκαλία για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Με την επιστημονικοτεχνική επανάσταση, τη χρησιμοποίηση της πληροφορικής η εργατική τάξη αλλοιώθηκε, μειώθηκε αισθητά ως προς τη μορφή συμμετοχής της στην παραγωγική διαδικασία. Ενα μέρος της πέρασε στην εργατική διανόηση με τους υψηλούς μισθούς και καλυτέρευση συνθηκών ζωής. Αρχίζει να σκέπτεται διαφορετικά για επαναστατικές αλλαγές κλπ.

Συρρικνώθηκε το προλεταριάτο. Είναι ολιγάριθμο στα πλαίσια των εργαζομένων. Το ίδιο και η αγροτιά.

3ο. Σοβαρό πρόβλημα της αλλαγής, με όποια μορφή κι αν γίνει είναι το πρόβλημα της ιδιοκτησίας μικρής ή μεγάλης. Γι' αυτό αναφέρεται στη θέση 37 σελ. 29.

- Εθνικοποιείται η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία η γαιοκτησία μοναστηριών, εκκλησιών κλπ. Το ζήτημα θέλει μεγάλη προσοχή και διευκρίνιση, πώς θα γίνει αυτό. Ο άνθρωπος από γεννησιμιού του είναι κολλημένος στην ιδιοκτησία μεγάλη ή μικρή. Οπως λένε οι πόντιοι - τεμόν - δηλαδή το δικό μου και αυτό το είδαμε πρόσφατα πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε στην πορεία ανοικοδόμησης του σοσιαλισμού και τελικά για την ανατροπή.

Ακόμα στο σοσιαλισμό πρέπει να υπάρχει δυνατότητα μερικής ιδιοκτησίας που είναι το κίνητρο για την ανάδειξη.

Και η κοινή σοσιαλιστική ιδιοκτησία πρέπει να θεωρείται, ιδιοκτησία του κάθε πολίτη να τη σέβεται να την εκτιμά.

Λίγα για το Σχέδιο Καταστατικού. Προτείνονται μερικές αλλαγές ως συνήθως. Σωστή είναι η επαναφορά του χρόνου δοκιμασίας και ο τρόπος στρατολογίας νέων μελών.

Το ΚΚΕ κόμμα της εργατικής τάξης. Δεν αναφέρει και όλων των εργαζομένων. Ούτε και για την εργατοαγροτιά συμμαχία - φυσικό σύμμαχο. Νομίζω πως έτσι απομονώνεται η εργατική τάξη από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Σωστά γίνεται λόγος για το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό. Νόμος απαραβίαστος για την καλή λειτουργία των κομμάτων.

Απαράδεκτη είναι η παραβίασή του από τα κομμουνιστικά κόμματα - κόμματα αρχών και όχι αρχηγών. Δυστυχώς όμως παραβιάστηκε πολλές φορές και μάλιστα ωμά στη Σ. Ενωση και αλλού, μη εξαιρετέου και του δικού μας Κόμματος.

Για την εκλογή των οργάνων Σε. 17. άρθρο 35 να παραμείνει όπως είναι στο τωρινό καταστατικό το θέμα θητείας, δε θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες. Να ισχύει για την εκλογή και του ΓΓ, έτσι θα αποφευχθούν οι ισόβιοι επαγγελματίες και τα κρούσματα αυταρχισμού και αλαζονείας. Θα εξασκηθεί περισσότερος συντροφικός έλεγχος και συλλογικότητα δουλιάς.

Σχετικά με τα λάθη.

Δεν είναι σωστό το δόγμα, τι να κάνουμε και τα λάθη ανθρώπινα είναι. Γιατί και αυτά χωρίζονται σε μικρά και μεγάλα, λιγότερο επιζήμια και πολύ επιζήμια. Οπως το λάθος του μέλους του κόμματος ή της ΚΟΒ και το λάθος ή τα λάθη της ηγεσίας, που δυστυχώς πολλά γνωρίσαμε από την κατοχή μέχρι τελευταία, που έφεραν μεγάλη ζημιά στο κόμμα και στο κίνημα.

Κυρίως, στα ζητήματα συνεργασίας, όπως και το 1989 με το "Συνασπισμό" που όπως αποδείχτηκε αργότερα θέσαμε το κόμμα στο βωμό της "Ιφιγένειας". Παρ' ολίγο να πετύχουν τη διάλυσή του και αν δεν έγινε αυτό οφείλεται στην έγκαιρη επέμβαση μελών της σημερινής ηγεσίας.

Διαφωνίες διαμαρτυρίες πολλών μελών, οπαδών, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και το πληρώσαμε στις εκλογές που χάσαμε 125 χιλιάδες ψήφους και πολλοί σύντροφοι που έφυγαν δεν ξαναγύρισαν στο Κόμμα.

Η κατάσταση το 1989 - 91 οδήγησε στη μεγάλη κρίση και στη διάσπαση. Διαλύθηκαν ή έμειναν μισές μικρές ή μεγάλες οργανώσεις. Δεν έγινε κριτική, φυσικά για αυτοκριτική ούτε λόγος.

Δεν καταλογίστηκαν συλλογικές και προσωπικές ευθύνες, αντίθετα σε ορισμένες περιπτώσεις τους δόθηκαν μεγαλύτερα πόστα είτε εκλέχτηκαν και βουλευτές.

Ας ελπίσουμε το 15ο Συνέδριο σαν οργανωτικό να εξετάσει και τέτοιου είδους προβλήματα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

Κορδελιό Θεσ/νίκης