Η ζωή επιβεβαιώνει τα σωστά...

Το ζήτημα, να ξαναδούμε τη σχέση και την τακτική μας προς τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας, προς τα μικροαστικά στρώματα και τους φορείς τους... τους οποίους - υποστηρίζουν - δεν μπορούμε να εντοπίσουμε με την απλοποιημένη εκτίμηση "πολλά κόμματα - δύο πολιτικές", θέτουν κάποιοι σύντροφοι. Και αφού μας θυμίζουν ότι στην Ευρώπη και γενικότερα στον κόσμο υπάρχουν κόμματα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά, για τα οποία ερωτούν αν "είναι, όμως, σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά". Κατόπιν θέτουν το ζήτημα κατά πόσο, με τη λογική "τέσσερα κόμματα δύο πολιτικές", δεχόμαστε ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές και με ιδεολογικές προεκτάσεις - αν δεν αποφαίνονται κιόλας... πως η αντίληψή μας αυτή "τέσσερα κόμματα δύο πολιτικές" δε δέχεται ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές με ιδεολογικές προεκτάσεις... ".

Είναι, πράγματι, έτσι; Οταν, ακόμη και η πολιτική πρακτική τους στα σημαντικά πολιτικά ζητήματα και τις πολιτικές επιλογές, δεν έχει καμιά ουσιαστική διαφορά; Κι αυτό, πέραν του γεγονότος ότι - φαντάζομαι συμφωνούμε όλοι σ' αυτό - σ' ό,τι αφορά τα πολιτικά αποτελέσματα συμβάλλουν ο ένας κομματικός εταίρος περισσότερο από τον άλλο για να καταλήξουμε τελικά, στα ίδια βασικά ζημιογόνα αποτελέσματα που προβλέπονται στα "συνθηματικά" Μάαστριχτ, "Λευκή Βίβλος", νέα ΚΑΠ και ΓΚΑΤΤ. (Ολα μαζί, δηλαδή τ' άλλα κόμματα, ψήφισαν "ντάλα καλοκαίρι" το Μάαστριχτ. Ολοι μαζί προωθούν π. χ. στα συνδικάτα, τη "Λευκή Βίβλο" - άμεσα και έμμεσα - στο όνομα της λιτότητας και των δημοσίων ελλειμμάτων και της μείωσης της ανεργίας που φουντώνει. Ολοι μαζί αποδέχονται τη λογική και τις επιλογές της νέας ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ και τις προωθούν στον αγροτικό χώρο - άλλο αν διαφωνούν ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο... Αυτό κάνουν σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά, νεο - Αριστερά και βεβαίως, τα συντηρητικά είτε νεοφιλελεύθερα επονομαζόμενα κόμματα... ).

Μ' αυτά τα δεδομένα - και χωρίς να ξεχνάμε τον προδοτικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στη σοσιαλιστική επανάσταση, την Οχτωβριανή και την επανάσταση στη Γερμανία και, κυρίως, χωρίς να ξεχνάμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας - τον οποίο χρειάζεται παραπέρα να μελετήσουμε, για να βγουν χρήσιμα και κρίσιμα συμπεράσματα - μετέπειτα, στην προώθηση και στήριξη της αντεπανάστασης από τα μέσα, με κατάληξη την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. (Μ' αυτά, λοιπόν, τα δεδομένα πού πάει το ερώτημα, αν τα κόμματα αυτά είναι σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά; Και, γιατί δε λέμε ότι, απλώς, είναι κόμματα αστικά και μικροαστικά που παίζουν, σημαίνοντα μάλιστα, ρόλο στη διαιώνιση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος με τη συνεισφορά τους στην ενσωμάτωση, την εξαπάτηση των μαζών κλπ.;).

Ας πάμε, λοιπόν, και στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία και τα μικροαστικά κόμματα και τους φορείς τους - όπως, ας πούμε, το ΠΑΣΟΚ και το "ΣΥΝ" και κυρίως, τα... αριστερά ή κεντροαριστερά ρεύματά τους. Τι έχουμε λοιπόν; Σε τι και ποιους αδικεί το πολιτικό μας σύνθημα: Πολλά κόμματα, αλλά δύο οι πολιτικές; Κυρίως μας ενδιαφέρει, σε τι και αν αδικεί την πολιτική μας. Μήπως δεν είναι ακριβώς, αυτό το πολιτικό μας σύνθημα, στο οποίο συμπυκνώνεται κατά μοναδικό τρόπο, θα έλεγα, η πολιτική μας κριτική απέναντι στα άλλα κόμματα; Σύνθημα που επέτρεψε σε πολλούς εργαζομένους να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά του ΚΚΕ απ' όλα τ' άλλα κόμματα. Που έκανε διακριτή τη, διαμετρικά αντίθετη, πολιτική του Κόμματος στην αντιπαράθεση με την υποτελή πολιτική των εταίρων του Μάαστριχτ, αναδείχνοντας τη "διαχωριστική πολιτική γραμμή" στην τοποθέτηση απέναντι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Αλλο ζήτημα, βέβαια, να δούμε στην πρακτική μας μαζική δουλιά (πώς) να μην "τσουβαλιάζουμε" τους ψηφοφόρους των κομμάτων αυτών με τις ηγεσίες και τα στελέχη τους, που συνειδητά υποστηρίζουν τις καταστροφικές επιλογές της ΕΕ, του Μάαστριχτ. Εδώ, ίσως, χρειάζεται να ξαναδούμε ορισμένα ζητήματα. Αλλο είναι αυτό, όμως...

Πάντως, κάνει εντύπωση ότι ορισμένοι σύντροφοι δε θέλουν να δουν πως το σύνθημα "πολλά κόμματα δύο πολιτικές" επιδοκιμάζεται στη ζωή απ' όλο και περισσότερους εργαζομένους. Ενώ, αντίθετα, "βάλλεται" από τους άσπονδους φίλους και "καθαρούς" ταξικούς αντιπάλους - όχι βέβαια γιατί κόπτονται για το καλό του Κόμματος να μην απομονωθεί, όπως λένε, από τους εργαζομένους! Είναι γι' αυτό το λόγο, πιστεύω που το σύνθημα αυτό - περισσότερο και από τη θέση του Κόμματος για αποδέσμευση από την ΕΕ - δέχεται τα ομαδικά κατευθυνόμενα πυρά της αστικής προπαγάνδας... Και αν σύντροφοι, θα διευκόλυνε κάποιους - το ΚΚΕ σίγουρα όχι! - να αλλάξουμε το πολιτικό μας σύνθημα, αυτοί θα ήταν ακριβώς όσοι δημαγωγούν με λόγια σχετικά με το Μάαστριχτ και την ΕΕ, ενώ στην πράξη, αποδέχονται και προωθούν ό,τι επιβάλλει το Μάαστριχτ, προκαλώντας, ταυτόχρονα, σύγχυση στους εργαζομένους πως, τάχα, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας της ΕΕ! Τέτοιες απόψεις, δεν απηχούν παρά την καιροσκοπική πολιτική του... "Λαφαζανισμού". Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι νωπές ακόμη οι ιδεολογικές - πολιτικές μάχες που έδωσε το Κόμμα ενάντια στον καιροσκοπισμό και τον αναθεωρητισμό τους. Ας μην μπερδεύουμε, λοιπόν, τη σοσιαλδημοκρατία και τα μικροαστικά κόμματα (και... ρεύματα) και τους φορείς τους με τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους τους. Το "πολλά κόμματα δύο πολιτικές" αφορά τα κόμματα, τις ηγεσίες τους και όχι τους ψηφοφόρους που αγωνιζόμαστε να τους πείσουμε να αποδεσμευτούν από τα κόμματα αυτά.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να καλλιεργεί αυταπάτες για εύκολους δρόμους και παραδείσους. Ούτε μπορεί, στο όνομα των δυσκολιών να περάσει η πολιτική μας, να υποκλινόμαστε στις δυσκολίες κάνοντας "σκόντο" στη σωστή, γενικά, πολιτική γραμμή μας. Να αναθεωρήσουμε το σύνθημά μας για ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ, προβάλλοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαλυθεί η ΕΕ από τα μέσα (χωρίς να ανοίξει ρουθούνι), λέει σύντροφος... Αλλά, το "κατασκεύασμα" της ΕΕ μόνον με την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξουσίας των μονοπωλίων και το "τσάκισμα" του κράτους τους με τη σοσιαλιστική επανάσταση και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου - της δημοκρατικής εξουσίας της συντριπτικής πλειοψηφίας πάνω στην ολιγαρχία του πλούτου - μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα... Σχετικά, νομίζω, πως αδικεί το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, να θέτουμε ερωτήματα και ψευτοδιλήμματα του τύπου: "Κανένα από τα ΚΚ της Δ. Ευρώπης... δε θέτει ζήτημα αποδέσμευσης! Η εκτός αν εκτιμάμε ότι οι επιλογές όλων των άλλων είναι συνολικά λαθεμένες ή εχθρικές". Γιατί, αν μη τι άλλο, το Κόμμα μας, δεν είναι τώρα που ανακάλυψε την αποδέσμευση, ενώ είναι γνωστό πού έχουν καταλήξει - να γίνουν στυλοβάτες για τον εκσυγχρονισμό του καπιταλιστικού συστήματος - άλλα πρώην ΚΚ της Δ. Ευρώπης(η Ιταλία είναι δίπλα μας)... Ο καθένας, λοιπόν ας έχει τις εκτιμήσεις του που η ζωή επιβεβαιώνει, ενώ άλλες τις απορρίπτει.

Μια και μιλάμε για το Πρόγραμμα του Κόμματος, όσον αφορά το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας από το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο, θέλω να σημειώσω τα παρακάτω: Το α/α/δ μέτωπο είναι, πρώτα απ' όλα, μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων. Μέτωπο αγωνιστικό - διεκδίκησης. Στόχο έχει τη συγκέντρωση της "στρατιάς της επανάστασης", την κατάκτηση της ενότητας της εργατικής τάξης και την προώθηση της συμμαχίας της με τα άλλα κοινωνικά στρώματα. Ενώ, ταυτόχρονα, στόχος είναι η αγωνιστική - μαχητική διαπαιδαγώγηση των μαζών για την ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυτός ο στόχος δεν πρέπει να μας ξεφεύγει ούτε στιγμή! Και, βεβαίως, πρέπει να τον προβάλλουμε στην εργατική τάξη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από την πραγματοποίηση της επανάστασης. Αλλο ζήτημα αν στην πορεία προκύψει και ζήτημα κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του α/α/δ μετώπου. Ας προκύψει... Δεν μπορεί, όμως, να μπαίνει σαν στόχος ή έστω να προβάλλεται στο Πρόγραμμα με τρόπο που να αφήνει την εντύπωση πως παλεύουμε γι' αυτό. Τότε, δε διαπαιδαγωγούμε τον κόσμο μας και είναι πιθανότερο να γίνει αυτοσκοπός η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του α/α/δ μετώπου, αντί να προωθούμε το μέτωπο, στην προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΓΓΑΝΑΣ

ΚΟΒ "Ριζοσπάστη"