Δικτατορία του προλεταριάτου και σοσιαλιστική οικοδόμηση

Το Κόμμα μας καθημερινά αναδείχνεται με τον πρωτοποριακό ρόλο του ο μόνος γνήσιος εκφραστής, υπερασπιστής και συμπαραστάτης όλων των αγώνων των εργαζομένων.

Η ζωή έδειξε και επιβεβαίωσε τη θέση του Κόμματος ότι πραγματικά υπάρχουν 4 - 5 κόμματα και 2 πολιτικές. Το σκεπτικό, νομίζω, του κόμματός μας για την αντίληψη αυτή αφορά την πολιτική που εφαρμόζουν οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων. Πολιτική που καθορίζεται από την πρωτεύουσά τους, τις Βρυξέλλες και όχι από τα μέλη και οπαδούς αυτών των κομμάτων. Γι' αυτό δεν υπάρχει ο κίνδυνος, όπως ορισμένοι γράφουν, για απομόνωση του Κόμματος από τα λαϊκά στρώματα, τα οποία καθημερινά δοκιμάζουν στο πετσί τους αυτή την αντιλαϊκή πολιτική.

Θα ήθελα περισσότερο να σταθώ στο ζήτημα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου που τον τελευταίο καιρό ούτε ακούγεται, ούτε γράφεται στο βαθμό που θα έπρεπε. Ακόμα παρατηρείται και στο Σχέδιο Προγράμματος. Και όχι μόνο αυτό, υπάρχουν ορισμένοι σύντροφοι και φίλοι, που εκφράζονται στα γραφόμενά τους ότι δεν μπορούν να χωνέψουν τον όρο Δικτατορία του Προλεταριάτου, ότι ο όρος αυτός εξορκίζεται από το λαό μας και καλά θα ήταν να αντικατασταθεί με τον όρο "εργατοαγροτική εξουσία". Μα είναι σοβαρά αυτά που λέγονται για μια αρχή που είναι υποχρεωτική για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, που χωρίς αυτή θα είναι αδύνατη η οικοδόμηση του σοσιαλισμού;

Η αναγνώριση της αρχής της Δικτατορίας του Προλεταριάτου παραμένει το κριτήριο της γνήσιας επαναστατικότητας και στις μέρες μας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σημερινοί αναθεωρητές, όλοι ομόφωνα τάχθηκαν, ενάντια στην ιδέα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, αντιπαραθέτοντας σε αυτή, την αστική "καθολική" δημοκρατία και ότι δήθεν στις χώρες της Δύσης που έχουν παλιές παραδόσεις κοινοβουλευτισμού, η αστική τάξη θα υποταχθεί τάχα στη θέληση του λαού και χωρίς τη Δικτατορία του Προλεταριάτου.

Σύντροφοι δεν υπάρχει άλλο ζήτημα για το οποίο οι εχθροί του κομμουνισμού να είπαν τόσα ψέματα και να επινόησαν τόσα κακόβουλα μυθεύματα όσο για το ζήτημα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Προσπαθώντας να εκφοβίσουν τους εργαζόμενους, να εκμεταλλευτούν τις δημοκρατικές τους διαθέσεις, παρουσιάζουν τη Δικτατορία του Προλεταριάτου σαν άρνηση της Δημοκρατίας, σαν δικτατορία ορισμένων ομάδων, σαν πολιτική αυθαιρεσία. Με ιδιαίτερο ζήλο βάλλουν ενάντια στη θέση των κομμουνιστών, ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες η βία είναι αναγκαία.

Με βάση τη θέση αυτή προσπαθούν να περάσουν τη ΔΠ σαν καθαρή βία που απορρέει τάχα από την ίδια την κοσμοθεωρία του κομμουνισμού.

Ο μεγάλος Λένιν έγραφε ότι, εκείνος που περιορίζεται σε μια απλή αναγνώριση της ταξικής πάλης, δεν είναι ακόμα μαρξιστής. Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων και την αναγνώριση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Οι μορφές της ΔΠ διαμορφώνονται ανάλογα με το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων στην επανάσταση και την οξύτητα της σύγκρουσής τους.

Η εργατική τάξη στο βαθμό που εξαρτιέται από αυτήν, προτιμάει πάντοτε ειρηνικές μέθοδες και όχι τις μέθοδες των διωγμών. Γιατί όσο πιο πλατύτερο είναι το στρώμα της αστικής τάξης που είναι πρόθυμο να συνεργαστεί με την εργατική τάξη τόσο ευκολότερα γίνονται οι σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί, τόσο λιγότερα ανθρώπινα θύματα και υλικές θυσίες θα χρειαστούν. Παράδειγμα: Οι κεφαλαιοκράτες και οι τσιφλικάδες στη Ρωσία εξαπολύοντας τον εμφύλιο πόλεμο ανάγκασαν οι ίδιοι, τη σοβιετική εξουσία να χρησιμοποιήσει απέναντί τους μέτρα βίας και ήταν απλώς απάντηση στη βία των ανατραπέντων εκμεταλλευτών.

Στη Ρωσία ακόμα και τα μικροαστικά κόμματα τάχθηκαν ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση. Εδώ όλη η εξουσία ήταν στα χέρια των Σοβιέτ, εδώ λειτούργησε η Δικτατορία του Προλεταριάτου ακόμα με το πάρσιμο της εξουσίας και έχουμε μονοκομματικό σύστημα.

Μια άλλη μορφή εξουσίας ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία όπως ήταν σε Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία, ΛΔ Γερμανίας. Σ' αυτές τις χώρες μια σειρά κόμματα και πατριωτικά μέτωπα ακόμα και μικροαστικά κόμματα, όπως στην Κίνα, υποστήριξαν το πέρασμα στο σοσιαλιστικό στάδιο της επανάστασης αναγνωρίζοντας τον καθοδηγητικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Η Λαϊκή Δημοκρατία σε αντίθεση με τη Σοβιετική εξουσία δεν άρχισε αμέσως να εκπληρώνει τη λειτουργία της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Εξαιτίας της ιδιόμορφης εξέλιξης της επανάστασης, το μονοκομματικό σύστημα επικράτησε στη Ρουμανία και την Αλβανία.

Στο άρθρο 36, παράγραφος 5, αναφέρεται ότι η σοσιαλιστική δημοκρατία θα εξασφαλίσει την ύπαρξη κομμάτων που δρουν στα πλαίσια του σοσιαλιστικού Συντάγματος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Με αυτό το δεδομένο στην αρχή η εξουσία θα έχει τη μορφή της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Προτάσεις:

1. Το 15ο Συνέδριο θα πρέπει να ακυρώσει τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 γιατί μας έκαναν τεράστια ζημιά.

2. Να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στη δουλιά μας με την αγροτιά και τη Νεολαία.

3. Στο άρθρο 4, παράγραφος 1 μαζί με τις άλλες υποχρεώσεις για τα μέλη του Κόμματος να συμπληρωθεί το πάρσιμο του "Ριζοσπάστη".

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΟΥΤΟΓΛΟΥ

ΚΟ Πτολεμαϊδας