Ηρθε η ώρα...

Αν και δεν είμαι καλός στο γραπτό λόγο, θα 'θελα να εκφράσω τις απόψεις μου πάνω σε ορισμένα ζητήματα, τα οποία προβληματίζουν πολύ κόσμο.

Και αρχίζω από το ζήτημα της καθημερινής πάλης των κομματικών μελών και στελεχών, ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία.

Λέω καθημερινής πάλης, γιατί καθημερινά οι σοσιαλδημοκράτες "ηγέτες", μέσα και έξω από τις γραμμές της εργατικής τάξης προδίδουν τον ταξικό αγώνα.

Αυτή η εξαγορασμένη και διεφθαρμένη, από την άρχουσα τάξη, εργατική αριστοκρατία, αποτελώντας τα καθοδηγητικά στελέχη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση του καπιταλισμού. Ιδεολογικά ανήκουν στην οπορτουνιστική Δεύτερη Διεθνή, και αποδείχτηκαν άμεσοι φορείς της κεφαλαιοκρατικής επιρροής πάνω στο προλεταριάτο.

Η σοσιαλδημοκρατία στηρίζεται σε δύο πτέρυγες: Στη δεξιά πτέρυγα, που είναι ανοιχτά αντεπαναστατική, που είναι συνδεδεμένη με αλληλοδιαπλεκόμενα συμφέροντα με την πλουτοκρατία και στην "αριστερή" πτέρυγα, για να μπορεί να εξαπατά τους εργαζόμενους, ρίχνοντας φανταχτερά συνθήματα, κάνοντας ορισμένες φορές και συνδικαλιστικούς "αγώνες". Οταν, όμως, ο καπιταλισμός αρχίζει να κλονίζεται, τότε η σοσιαλδημοκρατία ρίχνει τις μάσκες και δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, μέχρι που σε δύσκολους καιρούς, π.χ. πόλεμος, αντί να παλέψει κατά του ιμπεριαλισμού, γίνεται πιστός στρατιώτης του και έτσι οι οπαδοί της σοσιαλδημοκρατίας γίνονται προπαγανδιστές και υμνητές του πολέμου.

Πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους τα μέλη του Κόμματος πως δε θα ξεμπερδέψουμε με τον καπιταλισμό, αν δεν ξεμπερδέψουμε με τη σοσιαλδημοκρατία μέσα στο εργατικό κίνημα, γιατί δεν είναι τίποτε άλλο από πολιτική απάτη.

Τώρα, σ' ό,τι αφορά τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι μεταξύ της κεφαλαιοκρατίας και της κομμουνιστικής κοινωνίας βρίσκεται η περίοδος του μετασχηματισμού της κοινωνίας. Στην περίοδο αυτή, το κράτος δεν μπορεί να είναι, παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου (VI Συνέδριο της ΚΔ 1/9/28). Η περίοδος αυτή είναι μακρόχρονη, γεμάτη από νίκες και ήττες.

Αλλά, για να πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα, πρέπει να τονίσουμε ότι η ανισομέρεια της πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, είναι νομοτελειακό φαινόμενο, που δυναμώνει ακόμα περισσότερο στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Από δω βγαίνει ότι είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού, στην αρχή σε μερικές χώρες, ακόμα και σε μια ξεχωριστή χώρα, βεβαίως για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία των εργατών και αγροτών, που είναι η βάση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Με την κατάκτηση της εξουσίας απ' το προλεταριάτο, δε σημαίνει ότι είναι όλα καλώς καμωμένα και ότι η εργατοαγροτική συμμαχία θα αφεθεί ελεύθερα και ειρηνικά να οικοδομήσει το σοσιαλισμό.

Αντίθετα, η κεφαλαιοκρατία θα εφαρμόζει κάθε μέσο βίας και τρομοκρατίας, θα προχωράει σε σαμποτάζ, σε διάφορους τομείς οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, αυτά όλα βέβαια θα έχουν αντίκτυπο στα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Οταν μέσα στο λαό αρχίζουν να λείπουν τα αναγκαία υλικά αγαθά, τότε και λόγω του χαμηλού ιδεολογικοπολιτικού του επιπέδου, υπάρχει κίνδυνος να στραφεί ενάντια στην επανάσταση ή, στην καλύτερη περίπτωση, να δείξει αδιαφορία στις επιθέσεις της πλουτοκρατίας, π.χ., ας θυμηθούμε τη Χιλή, τι δεν έκανε, ή καλύτερα τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση Αλιέντε, για να προστατέψει την επανάσταση και το λαό από τα βρώμικα σχέδια της αντεπανάστασης;

Η κεφαλαιοκρατία δε θα παραχωρήσει τη θέση της στη νέα εξουσία χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι' αυτό, η βία της πλουτοκρατίας μπορεί να τσακιστεί, μόνο με τη βία του προλεταριάτου.

Η εργατοαγροτική συμμαχία, για να προστατέψει την εξουσία της, για να προστατέψει όσο καλύτερα γίνεται τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, είναι αναγκασμένη να πάρει όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα νόμιμης αυτοάμυνας που πηγάζουν από τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Στη συνέχεια, το νικηφόρο προλεταριάτο μπορεί να χρησιμοποιεί την εξουσία που κατάκτησε σαν μοχλό της οικονομικής ανάπτυξης, οργανώνοντας τους αγρότες με τη θέλησή τους σε αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς, εθνικοποιώντας και κοινωνικοποιώντας βασικά μέσα παραγωγής, κλπ.

Τελειώνοντας, θα 'θελα να πω, πως έφτασε η ώρα να καταγγελθεί το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και η κακόφημη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το 1956, σαν οι βάσεις που πάνω εκεί οικοδομήθηκαν ο οπορτουνισμός και ο ρεφορμισμός.

Επίσης, να καταγγελθεί και η βρώμικη συκοφαντική "έκθεση" Χρουστσόφ, που τάχα διέρρευσε στις 4.7.56 στα δυτικά ΜΜΕ, "Μοντ" και "Τάιμς της Νέας Υόρκης", που σαφώς ήταν η πολιτική δολοφονία του Ι. Β. Στάλιν. Από τότε, πολλοί "διανοούμενοι" αναμεταδίδουν συνεχώς τις βρώμικες συκοφαντίες του Χρουστσόφ. Ετσι, χτυπώντας το μεγάλο επαναστάτη ηγέτη Ι. Β. Στάλιν, χτυπάνε όλους μας και συνεπώς την ιδεολογία μας.

Εδώ πρέπει να θυμίσουμε τι έλεγαν όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες ηγέτες και διανοούμενοι Ν. Ζαχαριάδης στις 19/6/39, απ' τις φυλακές της Κέρκυρας, "σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού", κάτι παρόμοιο εξέφρασε το '43 και ο Δ. Γληνός. Στις 4/3/53, ο Γ. Ρίτσος, έγραψε για τον Ι. Β. Στάλιν το ποίημα "Σταματήστε τις καμπάνες", όπως επίσης ο Ναζίμ Χικμέτ, έγραψε το ποίημα "Θυμάμαι", το Μάρτη του 1953. Το 1949 ο μεγάλος επαναστάτης και διανοούμενος Ν. Μπελογιάννης έγραψε: "Σήμερα ο Ι. Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού. Γι' αυτό είναι και μεγάλος" (Ν. Μπελογιάννης, ΑΡΘΡΑ και ΛΟΓΟΙ Εκδόσεις "ΠΟΡΕΙΑ", σελ. 7).

Πιστεύω πως ήρθε η ώρα το πορτρέτο του Ι. Β. Στάλιν να μπει σε κάθε ΚΟΒ, δίπλα στα πορτρέτα του Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και του Ν. Μπελογιάννη.

Εγώ έχω το θάρρος της γνώμης και καταθέτω αυτή την τίμια ιδέα και όποιος είναι αντίπαλος αυτής της ιδέας, τότε είναι και αντίπαλος του Ζαχαριάδη, του Γληνού, του Ρίτσου, του Χικμέτ, του Μπελογιάννη και τόσων άλλων τίμιων ανθρώπων.

ΣΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Χολαργός