Σκέψεις για το σχέδιο Προγράμματος

1. Κατά τη γνώμη μου, η θέση του Κόμματος, για πολλά κόμματα - 2 πολιτικές, είναι θέση αρχής με σαφή ταξικό περιεχόμενο. Προσδιορίζει ότι στην κοινωνία που ζούμε συγκρούονται 2 πολιτικές δράσης, αυτής της εργατικής τάξης που καθοδηγείται, οργανώνεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και αυτή της αστικής τάξης που εκφράζεται άμεσα ή έμμεσα από τα υπόλοιπα κόμματα, είτε αυτά είναι αστικά - φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, μικροαστικού - σοσιαλισμού, αριστερίστικα κλπ., όσες διαφοροποιήσεις και αν έχουν μεταξύ τους, παρά τις όποιες προθέσεις των μελών τους.

Η τακτική μας στο μαζικό κίνημα καθορίζεται απ' αυτή τη θέση αρχής και πρέπει να έχει σαν στόχους, από τη μια να μπαίνουν οι διαχωριστικές γραμμές με τις άλλες δυνάμεις, από την άλλη να απεγκλωβίζονται όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια λαού απ' αυτές τις δυνάμεις, προς όφελος του Κόμματος.Οι προτάσεις μας στο μαζικό κίνημα δεν μπορούν να περικλείουν το "μάξιμουμ" της πολιτικής μας πρότασης, όμως τη στιγμή που τα προβλήματα στις σημερινές συνθήκες γίνονται όλο και πιο ΠΟΛΙΤΙΚΑ, οι προτάσεις μας πρέπει με σαφήνεια να αναδεικνύουν, ποια είναι η αιτία των προβλημάτων, ποια είναι η διέξοδος, πρέπει μέσα από τις προτάσεις μας να αναδεικνύεται η ανάγκη συμμαχίας κοινωνικών δυνάμεων στη βάση των αγώνων. Σαν αντίπαλο πρέπει να αναδεικνύουμε τη συντηρητική πολιτική, να βάζουμε τις άλλες δυνάμεις να παίρνουν θέση απέναντι σ' αυτή και έτσι να αποδεικνύουμε είτε τη λογική της ενσωμάτωσης που διακατέχει τις θέσεις τους, είτε την ανικανότητά τους να αντιπαρατεθούν με θέσεις, σ' αυτή την πολιτική με συνέπεια.

Αυτή η τακτική δεν μπορεί να αποκλείει συνεργασίες με άλλες δυνάμεις, εφ' όσον αυτό κριθεί ότι μπορεί να προωθήσει την τακτική μας, εκείνη τη δεδομένη φάση δεν αλλοιώνει το πολιτικό περιεχόμενο της δράσης μας και δεν οδηγεί σε λογικές που χωρίζουν τις άλλες δυνάμεις σε προνομιακούς συμμάχους και προνομιακούς αντιπάλους.

2. Σωστά το σχέδιο Προγράμματος καθορίζει ότι η Επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι Σοσιαλιστική, ότι η αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη δεν είναι αυτονομημένη από την αντικαπιταλιστική. Σωστά αντιμετωπίζεται το ζήτημα της δημιουργίας των υποκειμενικών προϋποθέσεων για να φτάσουμε σ' αυτήν. Αυτό άλλωστε έρχεται να εξυπηρετήσει και ο άμεσος πολιτικός στόχος για συγκρότηση του ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ - ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟΥ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ μετώπου. Μέσα σ' αυτό το μέτωπο θα χτίζεται η ενότητα της εργατικής τάξης, θα αναπτύσσεται η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα καταπιεσμένα στρώματα, θα αυξάνεται η ανυπακοή στην εφαρμογή εντολών, η αντίσταση, θα ωριμάζει - μέσα από την πάλη για α-α-δ στόχους - στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού η ανάγκη για ανατροπή του καπιταλισμού και η ανάγκη για σοσιαλιστική διέξοδο. Πρέπει όμως, κατά τη γνώμη μου, να αποσαφηνιστεί το ζήτημα της κυβέρνησης των α-α-δ δυνάμεων και το ζήτημα των συμμαχιών στα πλαίσια του μετώπου. Οπως δίνεται από το σχέδιο, αν και δεν μπαίνει νομοτελειακά το ζήτημα της ύπαρξης κυβέρνησης των α-α-δ δυνάμεων - πράγμα που επί της ουσίας θα επανέφερε τη λογική αντιιμπεριαλιστικού σταδίου πριν το σοσιαλιστικό - απ' τη στιγμή που την καθορίζει σαν στόχο του μετώπου, τη μετατρέπει αντικειμενικά σε προγραμματικό στόχο, πράγμα που δημιουργεί και πολλές ερμηνείες και συγχύσεις γύρω απ' αυτό το ζήτημα.

Νομίζω, ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να οδηγηθούμε σε αντιλήψεις που επί της ουσίας θα αντιμετωπίζουν ως αναπόφευκτη την κυβέρνηση του μετώπου, κάτι, που κατά τη γνώμη μου θα αλλοιώσει και το σκοπό του και το χαρακτήρα του, θα οδηγηθούμε σε αυταπάτες για μη μονοπωλιακό καπιταλισμό, όπου θα εκπληρωθούν τα α-α-δ αιτήματα.

Από θέση αρχής, το Κόμμα μας, μπορεί να στηρίξει ή να συμμετέχει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, με την προϋπόθεση ότι αυτή θα βοηθήσει την υπόθεση της ανάπτυξης της ταξικής πάλης, θα μας φέρει ποιο κοντά στο Στρατηγικό μας στόχο. Μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί - και είναι το ποιο πιθανό - να είναι κυβέρνηση πολιτικών δυνάμεων με σοσιαλ-ρεφορμιστικά, μικροαστικά χαρακτηριστικά, οι οποίες θα προκύψουν μέσα από την άνοδο του λαϊκού κινήματος και οι οποίες θα παίζουν ρόλο στα πλαίσια του μετώπου. Η στάση του Κόμματος απέναντι σ' αυτές τις δυνάμεις θα πρέπει να λαμβάνει κάποια πράγματα υπόψη της. Πρώτα απ' όλα, κατά τη γνώμη μου, η συμμαχία με τα λεγόμενα κόμματα του μικροαστικού σοσιαλισμού, δεν μπορεί να επιστεγάσει την κοινωνική συμμαχία μικροαστών και εργατικής τάξης. Δηλαδή, δεν μπορούμε να πούμε ότι τα "μικροαστικά" κόμματα είναι κόμματα που έρχονται να εκφράσουν τα αντικειμενικά συμφέροντα των μικροαστικών στρωμάτων, και αυτό γιατί, μόνο η εργατική τάξη απελευθερώνοντας τον εαυτό της απελευθερώνει και όλα τα καταπιεσμένα στρώματα (μικροαστοί, αγρότες κλπ). Η απελευθέρωση των μικροαστών δεν είναι ούτε μπορεί να είναι υπόθεση των ίδιων. Τα κόμματα του μικροαστικού σοσιαλισμού έχουν επιρροή στα μικροαστικά στρώματα, γιατί έχουν το χαρακτηριστικό της "ταλάντευσης", γιατί προωθούν τη συνύπαρξη Σοσιαλισμού - ατομικής ιδιοκτησίας, χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στη συνείδηση των μικροαστών. Μ' αυτή την έννοια η αυταπάτη για ένα μη μονοπωλιακό καπιταλισμό, ταιριάζει πολύ σ' αυτά τα κόμματα.

Αυτά τα κόμματα, ακόμα και στα πλαίσια της εκπλήρωσης α-α-δ αιτημάτων που αφορούν αγρότες, μικροαστούς κλπ., είναι ασυνεπή, αφού δε φτάνουν την υπόθεση της α-α-δ πάλης στην αντικαπιταλιστική. Η όποια συνεργασία μ' αυτά τα κόμματα, δεν μπορεί να πάρει γενικευμένη πολιτική συνεργασία, πρέπει να αποσκοπεί στην ανάδειξη των αδυναμιών τους, στον απεγκλωβισμό δυνάμεων που τα ακολουθούν, προς όφελος του ΚΚΕ.

Στόχος μας πρέπει επίσης να είναι η όποια συνεργασία να γίνεται στη βάση της "ταλάντευσης" αυτών των κομμάτων προς τις θέσεις μας και σε λιγότερο βαθμό από δικές μας υποχωρήσεις, τα περιθώρια των οποίων δεν είναι μεγάλα. Πρέπει επίσης να έχουμε ξεκάθαρο ότι η τυχόν ύπαρξη κυβέρνησης από α-α-δ δυνάμεις με συμμετοχή του ΚΚΕ, δε σημαίνει και κατάληψη της εξουσίας η οποία θα είναι ακόμα στα χέρια των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Η κυβέρνηση αυτή είτε θα "ανατραπεί", είτε θα "ενσωματωθεί", είτε θα οδηγήσει σε συνολική ρήξη με τον καπιταλισμό και αυτό όπως και ο ίδιος ο χαρακτήρας του μετώπου είναι ζήτημα των συσχετισμών μέσα σ' αυτό. Δηλαδή, κατά πόσο οργανωτικά, πολιτικά ανεβαίνει η επιρροή του ΚΚΕ μέσα στο μέτωπο, κατά πόσο ωριμάζει στις κοινωνικές δυνάμεις του μετώπου η ανάγκη για σοσιαλιστική διέξοδο, η ανάγκη για κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Και ο δρόμος αυτός, δηλαδή του ανεβάσματος της ωρίμανσης της συνείδησης του λαού σε τέτοιο επίπεδο, είναι υπόθεση "μοναχική της οποίας το βάρος μπορούμε να αναθέσουμε μόνο στο Κόμμα μας και σε κανέναν άλλο, κάτι που προϋποθέτει ΓΕΡΟ - ΜΑΖΙΚΟ ΚΚΕ.

ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Μέλος Τ. Σ. Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ

Αχτίδα Παιδείας