Την αφορμή για τούτο δω το σημείωμα που σας στέλνω, μου την έδωσε μια φωτογραφία αναπήρων στον Αη - Στράτη που είδα σ' ένα βιβλίο που ξεφύλλιζα. Μου έκανε εντύπωση ότι δεν έδινε κανένα στοιχείο στον αναγνώστη για τη δραματική διαδρομή των ανάπηρων αγωνιστών στα ξερονήσια και τις φοβερές και αφάνταστες ταλαιπωρίες και αφανισμό που υπέστησαν.

Είμαι και εγώ ένας από αυτούς τους ανάπηρους που περάσανε από αυτή τη φοβερή δοκιμασία και λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας δίνω ένα κάποιο περιστατικό, έτσι σαν μνημόσυνο για όλους εκείνους τους συντρόφους ανάπηρους που μαρτύρησαν και χάθηκαν κάτω από αφάνταστα δύσκολες συνθήκες. Το 1949 το ΒΕΤΟ (δεύτερο τάγμα) στο κολαστήρι του Μακρονησιού, δέχτηκε 7.000 εξορίστους, μεταξύ αυτών και 35 αναπήρους του Αλβανικού Πολέμου, της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και αναπήρους της ειρηνικής περιόδου.

Η πρώτη κουβέντα των βασανιστών μόλις μας συγκέντρωσαν εμάς τους αναπήρους σ' ένα πλάτωμα του 8ου Λόχου ήταν, να κάνουμε προφορική δήλωση για να μας αφήσουν να γυρίσουμε αμέσως στα σπίτια μας.

Μια ηρωική μορφή, ο Γιάννης Βόλης, ανάπηρος από το Αλβανικό Μέτωπο, με τα δυο του πόδια κομμένα από τις κνήμες και αντικαταστημένα με ξυλοπόδαρα, όταν του ζήτησαν να κάνει δήλωση, σήκωσε το παντελόνι του και έδειξε τα τεχνητά του μέλη και απάντησε στους βασανιστές του: "Εχασα τα πόδια μου στα βουνά της Αλβανίας πολεμώντας τον φασισμό του Μουσολίνι με χιλιάδες συναδέλφους μου, για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μου και τώρα μου ζητάτε να συμβιβαστώ; Αρνούμαι".

Ετσι οι βασανιστές και συνεργάτες των Γερμανών ζητούσαν με τη βία να "αναμορφώσουν" τους ανάπηρους που θυσιάσανε την αρτιμέλειά τους για τη λευτεριά της πατρίδας τους.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΑΣ

Ανάπηρος του Εμφυλίου