Θυμάστε τον Ρόμπιν Χουντ (γνωστός ως "Ρομπέν των Δασών"); Ασφαλώς, λίγοι τον αγνοούν από τότε που ήταν παιδιά.

Ο Ρόμπιν Χουντ ήταν ένας μισομυθικός αντάρτης στην εποχή του βασιλιά της Αγγλίας Ιωάννη του Ακτήμονος (1167-1216). Η πρώτη του αναφορά γίνεται σε αφηγήματα του 1329. Εδρα του ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, το δάσος του Σέργουντ, κοντά στην πόλη Νότιγχαμ της Κεντρικής Αγγλίας. Ηταν ένας φυγάς που ζούσε μόνιμα μέσα στο δάσος του Σέργουντ, το οποίο είχε κατάλληλα οχυρώσει. Οχι μόνο το έργο του, αλλά και το "πιστεύω" του ήταν ιδιαίτερα σαφή: Οι πλούσιοι πρέπει να πληρώσουν για τις αρπαγές τους σε βάρος των φτωχών. Γι' αυτό ο Ρόμπιν "έκλεβε από τους πλουσίους και, ότι μάζευε, το έδινε στους φτωχούς". Ιδιαίτερο στόχο του αποτέλεσαν τα ελάφια του Σέργουντ, των οποίων το κυνήγι είχε απαγορευτεί στους φτωχούς αγρότες της περιοχής και είχε κηρυχτεί, με ποινή θανάτου, αποκλειστικό προνόμιο της τοπικής αριστοκρατίας και του βασιλέως.

Μια από τις πιο διάσημες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας λογοτεχνικής Ιστορίας, ο Ρόμπιν Χουντ, έκανε διάσημους και τους πιο επιφανείς συνεργάτες του, όπως ο καλόγερος Τακ, μια ηφαιστειακή φυσιογνωμία καθόλου βιβλική που χαρακτηριζόταν από το πάθος για την μπίρα και τις γυναίκες, και ο Γιαννάκης, ένας κλασικός τύπος "πιστού επιτελούς".

Ταυτόχρονα, ο Ρόμπιν Χουντ κινείται σε ένα περιβάλλον όπου η μάχη του Χάστινγκς (1066) είναι ακόμη πολύ πρόσφατη. Η Αγγλία αποτελεί μια ακόμη ήσσονος σημασία κτήση των ηγεμόνων της Νορμανδίας και τα δύο στοιχεία, το γαλλονορμανδικό και το αγγλοσαξονικό, δεν έχουν ακόμη συγχωνευτεί στο σύγχρονο αγγλικό έθνος.

Από ιστορική άποψη, η φυσιογνωμία του φαίνεται να ενσαρκώνει τον πνευματικό κόσμο του πρωτομεσαιωνικού αγρότη, που υποφέρει από τη, συχνά αβάσταχτη, χωροδεσποτική εκμετάλλευση. Η βίαιη καταστροφή του απειλητικού αυτού κοινωνικού περιβάλλοντος βρίσκεται πάντα μέσα στον κόσμο αυτόν, με το επιπρόσθετο χαρακτηριστικό ότι, όσο δεν υπάρχει ανοιχτή επαναστατική κρίση, το καθήκον το αναλαμβάνει πάντα "κάποιος άλλος". Φυσικά, το πολιτικό πρόγραμμα του μεσαιωνικού αγρότη ούτε περιλαμβάνει ούτε μπορεί να περιλαμβάνει μια γενική κοινωνική αναμόρφωση. Το όριο στο οποίο φθάνει είναι μια μόνιμη "αντίστροφη διανομή", που δεν μπορεί, βέβαια, να αλλάξει τις ιστορικές συνθήκες διαβίωσης, δεν μπορεί, μάλιστα, ούτε να γίνει χωρίς να προκαλέσει τη γενική καταστροφή. Αυτά συμβαδίζουν με διάφορες άλλες ουτοπικές αντιλήψεις ή και μοναρχικές διαθέσεις, καθώς ο μεσαιωνικός αγρότης προτιμά μια ισχυρή κεντρική εξουσία από τον κατατεμαχισμό που διευκολύνει και επιδεινώνει τη φεουδαρχική αυθαιρεσία. Ισως δεν είναι τυχαίο ότι η δράση του Ρόμπιν Χουντ τοποθετείται σε περίοδο σοβαρών αναταραχών, μεταξύ του θρόνου και των τοπικών αριστοκρατών, που φυσικά πληρώνουν οι φτωχοί. Μπορεί, μάλιστα, να μην είναι τυχαία ούτε η εμφάνιση των πρώτων γραπτών αφηγήσεων για τον Ρόμπιν Χουντ καθώς προχωρά ο 14ος αι. και συσσωρεύεται το υλικό που θα οδηγήσει στη γιγαντιαία αγροτική επανάσταση του 1388.

Πάντως, παρά τους αναπόφευκτους ιστορικούς του περιορισμούς, ο Ρόμπιν Χουντ έγινε σύμβολο της πάλης ενάντια στους εκμεταλλευτές και, πράγμα, ασφαλώς, ακόμη χειρότερο, στους κρατικούς τους εκπροσώπους.

Καλά είναι όλα αυτά, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει. Δεν έχουμε, όμως, κάτι πιο πρόσφατο να ασχοληθούμε;

Εχουμε, ασφαλώς, αλλά οι σημερινοί χωροδεσπότες φαίνεται ότι είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν τον παπά ν' αγιάσει, ξεκινώντας μια ακόμη επίθεση ενάντια στον μεσαιωνικό ήρωα.

Πριν προχωρήσουμε, ας υπενθυμίσουμε ότι το εξασκημένο μάτι της βρετανικής κυρίαρχης τάξης ποτέ δεν έχασε από το πεδίο του τον Ρόμπιν Χουντ. Στη διάρκεια του 19ου αι., η βικτοριανή αριστοκρατία σκέφθηκε και να τον υιοθετήσει. Ετσι, ο μυθικός ήρωας, 7 αιώνες μετά τη μετάβασή του στον καλύτερο κόσμο, απέκτησε και τίτλο ευγενείας (δούκας του Χάντινγκτον), ένα μέσο που, παρότι αντίθετο σε κάθε ιστορική παράδοση, θεωρήθηκε πρόσφορο για να σβήσει την "ανοικονόμητη" εικόνα του.

Με τα χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 1979, η κυρίαρχη τάξη έγινε λιγότερο ανεκτική. Πράγμα καθόλου περίεργο, αφού, στη σημερινή Βρετανία, οι σύγχρονοι βαρόνοι έχουν δώσει πρωτοφανή έκταση στην τέχνη της κλοπής από τους φτωχούς προς όφελος των πλουσίων.

Ετσι, στην πόλη του Νότιγχαμ, εμφανίστηκε η επιτροπή "Πρώτα το Νότιγχαμ", η οποία έχει βάλει στόχο της την εξαφάνιση από την ιστορική παρακαταθήκη της περιοχής του πιο διασήμου κατοίκου της. Χρειάζεται, μήπως, να πούμε ότι πρόκειται για επιτροπή που αποτελείται από επιχειρηματίες, τραπεζίτες και δικηγόρους εταιριών; Δυστυχώς, η επιτροπή αυτή δεν είναι χωρίς επιρροή στο δημοτικό συμβούλιο του Νότιγχαμ, που ελέγχεται από το Εργατικό Κόμμα, του οποίου ένας αξιωματούχος φορά το σήμα της πόλης, το ίδιο εκείνο σήμα που φορούσε ο βαρόνος με τον οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, μονομάχησε ο Ρόμπιν Χουντ.

Τα επιχειρήματά τους δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον. Ας δούμε τι λέει ο διευθυντής επιχειρηματικών υποθέσεων του δημοτικού συμβουλίου του Νότιγχαμ. - Οταν προσπαθούμε να πουλήσουμε την πόλη, ας πούμε σε μια μεγάλη ηλεκτρική εταιρία από τη Γερμανία, όταν σκέπτονται τον Ρόμπιν Χουντ κάθε φορά που θα σκέπτονται το Νότιγχαμ, υπάρχει η περίπτωση να είναι απρόθυμοι να έρθουν.

Η Ιστορία θα πρέπει, συνεπώς, να αποκαθαρθεί από κάθε "ανήσυχο" στοιχείο. Οπως βλέπουμε, οι σύγχρονοι αριστοκράτες θέλουν τα ελάφια τους σε πλήρη ασφάλεια...

Θανάσης ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ