Ο αόρατος δεν είναι πάντα απών. Ο Αντώνης Αμπατιέλος ήταν προχτές εκεί, μαζί μας, στην κατάμεστη αίθουσα του "Χάι Λάιφ". Μας χαμογελούσε, μας μιλούσε και μας προσκαλούσε να διαβάσουμε προσεκτικά το βιβλίο του, ένα βιβλίο απολογισμού στο Κόμμα και την εργατική τάξη. Και μας παρακαλούσε, απλώς, να αξιοποιήσουμε τις εμπειρίες του. Οχι, ο αγωνιστής ναυτεργάτης δεν έδινε "συμβουλές προς ναυτιλλομένους... ". Απολογισμό μιας ζωής έκανε, τίποτε περισσότερο. Ο Αντώνης Αμπατιέλος ήταν εκεί. Ολοι νιώθαμε τη ζεστή, την αγωνιστική, τη μαχητική, τη γεμάτη ανθρωπιά παρουσία του. Ηταν εκεί που έπρεπε - πού αλλού; - στο μεγάλο λιμάνι του Πειραιά. Ηταν ανάμεσά μας, ξεπηδούσε μέσα από τις σελίδες βιβλίου του "Μια ζωή στον Αγώνα - Με μετερίζι το ελληνικό καράβι",που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της "Σύγχρονης Εποχής".Εβγαινε ολοζώντανος, ανέπαφος από το θάνατο που τον πήρε πέρσι το καλοκαίρι, ειλικρινής, ευθύς, απαιτητικός από τον εαυτό του και από τους συντρόφους του, αγωνιστικός, αυθόρμητος, μαχητικός, ανθρώπινος.

Μέχρι που να αρχίσουν οι ομιλίες, μερικοί από μας, ίσως οι περισσότεροι, ηλικιωμένοι ή και νεότεροι επιχειρούσαμε να σκεφτούμε τι ήταν εκείνο που μας άφησε φεύγοντας για το μεγάλο ταξίδι ο κομμουνιστής, ο αγωνιστής, ο πρωτοπόρος μαχητής για το δίκαιο της εργατικής τάξης, ο Αντώνης Αμπατιέλος. Ποια είναι η εικόνα που κλείσαμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Κάποιος είπε: "Εχω κλείσει μέσα έναν άνθρωπο που διέθετε ένα αλάθητο ταξικό ένστικτο". Ενας άλλος τόνισε: "Θα με ακολουθεί πάντα η αμεσότητα, η καλοσύνη, η αποφασιστικότητα, αλλά και η σεμνότητα του Αντώνη... ". Και ένας τρίτος χαμογελώντας, είπε: "Ο Αμπατιέλος ήταν και συνεχίζει να είναι για μένα ένα υπόδειγμα ανθρώπου, ήταν ένας πραγματικός κομμουνιστής. Μαχητικός, αλλά ταυτόχρονα απίστευτα σεμνός. Διάβασα το βιβλίο του και θα το ξαναδιαβάσω. Δε θα τον ξεχάσω ποτέ. Και να το ήθελα πώς θα μπορούσα".

Η ώρα περνά, η ζέστη χαλαρώνει, ο παρατατικός ...αποχωρεί. Δε χωρεί. Ο Αμπατιέλος είναι εκεί. Είναι ανάμεσά μας, ανάμεσα σε κείνους που δεν ξέχασαν, ανάμεσα σε κείνους που θέλουν να μάθουν. Είναι εκεί, δίπλα στη συντρόφισσα της ζωής του Μπέτυ, τη γυναίκα που τόσο αγάπησε, την αγωνίστρια που τόσο θαυμάσαμε εμείς οι νεότεροι. Και αγαπήσαμε. Είναι θυμωμένος με την πρόκληση που γίνεται εις βάρος όλων των ναυτεργατών με τα πειρατικά περάσματα του "Μάρκο Πόλο". Δεν εφησυχάζουμε, ούτε τον καθησυχάζουμε, υπόσχεση, μονάχα, δίνουμε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στο σύγχρονο "όραμα" των εφοπλιστών, στη γενίκευση της μαύρης εργασίας και στο δουλεμπόριο, ενάντια στην πολιτική της "σημαίας ευκαιρίας".

Η ώρα περνά, κανείς δεν καταλαβαίνει το πέρασμά της. Οσα κι αν είπαν ο Νίκος Καλούδης, ο Γιώργος Μαρίνος, ο Νίκος Πηγαδάς ήταν λίγα μπροστά στο μπόι της ιστορίας που σημαίνει το όνομα Αμπατιέλος. Κι όταν ο βετεράνος συνδικαλιστής Μήτσος Κολιαράκης πήρε το λόγο, όχι για να βγάλει λόγο, αλλά για να καταθέσει προσωπική εμπειρία και στιγμές από τη γνωριμία του με τον Αντώνη Αμπατιέλο, από τότε από το πρώτο μπάρκο του το 1935, ήταν πολλοί στην αίθουσα που είχαν κάτι ακόμα να θυμηθούν, να καταθέσουν.

Τ. Δ.