Η κριτική προσέγγιση της πολιτικής των κομμάτων γίνεται από ταξική σκοπιά, δηλαδή από το ποιας τάξης τα συμφέροντα εξυπηρετούν αντικειμενικά. Το ΔΗΚΚΙ έχει επεξεργαστεί πολιτική ανάπτυξης στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος.

Η κρίση αποδίδεται στο "νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, όπως ακριβώς προβλέπεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ". Αυτό προωθείται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και από ορισμένα μικρότερα κόμματα. Υποστηρίζει ότι η έλλειψη διαφοροποίησης στις πολιτικές, παρά τα λόγια και τις υποσχέσεις, κλονίζει την αξιοπιστία των κομμάτων και της πολιτικής, οδηγεί σε πολιτική κρίση και "το ΔΗΚΚΙ αναλαμβάνει το ρόλο της αποκάλυψης και την ευθύνη της δημοκρατικής διεξόδου".

Ως βασικό περιεχόμενο της ανάπτυξης, θεωρεί "την προσέγγιση των στόχων και αξιών μιας κοινωνίας", που δεν είναι φυσικά ο σοσιαλισμός, αλλά ο καπιταλισμός.

Ως μοχλό ανάπτυξης θεωρεί τον εκσυγχρονισμό, που για το ΔΗΚΚΙ είναι "η παραίτηση από μεθόδους και πρακτικές, νοοτροπίες και δραστηριότητες, που θεωρούνται παρωχημένες και η υιοθέτηση άλλων, που θεωρούνται σύγχρονες, και, αυτονόητα, αποδοτικές".

Δεν προσδιορίζει τις "αυτονόητα αποδοτικές" μεθόδους και για ποιον είναι αποδεκτές. Τόσο οι "νεοφιλελεύθερες", όσο και οι "σοσιαλδημοκρατικές" και οι "εκσυγχρονιστικές" πολιτικές διαχείρισης του συστήματος αυξάνουν γοργά τα κέρδη και τα υπερκέρδη για το κεφάλαιο, συμπιέζουν χωρίς όρια τα λαϊκά εισοδήματα, διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες.

Το ΔΗΚΚΙ, για να στηρίξει τη δική του πολιτική ανάπτυξης, συγκρίνει το νεοφιλελευθερισμό και τον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό, ταυτίζοντάς τους στο γεγονός ότι αντικατέστησαν συνειδητά την ευρεία έννοια της ανάπτυξης με τη στενή έννοια του κατά κεφαλήν εισοδήματος, "για να κρύψουν τα αδιέξοδα των συστημάτων τους". Για το νεοφιλελευθερισμό, θεωρεί ότι οι κοινωνίες των δύο τρίτων δεν μπορεί να είναι αναπτυγμένες, όσο υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα κι αν έχουν.

Για το σοσιαλισμό, ισχυρίζεται πως δεν μπορεί μια κοινωνία με "ολοκληρωτικό καθεστώς" να είναι αναπτυγμένη, όσο υψηλές οικονομικές επιδόσεις και αν έχει.

Στο νεοφιλελευθερισμό δίνει το εξής περιεχόμενο: "Ο "νεοφιλελεύθερος τύπος ανάπτυξης" οδήγησε σε συσσώρευση κεφαλαίων μεγάλες επιχειρήσεις (πολυεθνικές), με ανάγκη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και έρευνας για τη δημιουργία προϊόντων. Το μακρόχρονο απαιτεί πολιτικές διασφαλίσεις πέραν της μιας κοινοβουλευτικής θητείας. Μεγαλώνει ο ρόλος των τεχνοκρατών και περιορίζεται του Κοινοβουλίου. Δημιουργούνται υπερεθνικά σύνολα, π.χ., ΕΕ, όπου μεταφέρονται οι εξουσίες χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμότητα. Ολα αυτά θεσμοθετούνται και μετασχηματίζονται σε "σύστημα αξιών γενικής αποδοχής", που συνοψίζεται: Οχι στο έθνος - ναι στους υπερεθνικούς οργανισμούς, όχι στο συλλογικό - ναι στο ατομικό κλπ.".

Η τοποθέτηση αυτή αποδίδει χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε μια μόνο μορφή διαχείρισής του. Αποκρύπτει ότι υπάρχουν και άλλες μορφές που δοκιμάστηκαν χωρίς ουσιαστικά διαφορετικό αποτέλεσμα, για να στηρίξει τη δική του πρόταση, που δε διαφέρει ποιοτικά από τη σοσιαλδημοκρατική, με ορισμένες παραλλαγές ή ιδιομορφίες της Ελλάδας.

Η σοσιαλδημοκρατική πολιτική διαχείρισης σε διαφορετικές από τις σημερινές συνθήκες ταξικής πάλης υπηρέτησε τα μονοπώλια και τη διασφάλιση του συστήματος.

Κατά το ΔΗΚΚΙ, οι πολυεθνικές θα αντιμετωπιστούν με την "αντίσταση του μικρού μεγέθους" και την "πολιτιστική επανάσταση". Με την "αίσθηση του εθνικού προορισμού σε ένα χώρο που έλαμψε ιστορικά ο ελληνισμός κλπ." και με τις αξίες της "φιλοπατρίας, της αλληλεγγύης εντός εθνικής κοινότητας και την Ορθοδοξία". Το μήνυμα είναι: "Επιστρέφουμε στο προσκήνιο και διεκδικούμε ρόλο".

Οταν αναφέρεται στην "αντίσταση του μικρού μεγέθους", από οικονομική άποψη, προσδιορίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ), αλλά με τις κλίμακες και τις προδιαγραφές της ΕΕ, σύμφωνα με τις οποίες οι μικρομεσαίοι απασχολούν μέχρι και 500 εργαζομένους. Αρα, πρόκειται για τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων στη χώρα μας. Από ταξική άποψη, πρόκειται κυρίως για την αστική τάξη με τα ενδιάμεσα στρώματα. "Γι' αυτό οι επιχειρήσεις στη χώρα μας, με εξαίρεση το χώρο των θαλάσσιων μεταφορών, είναι μικρομεσαίες σε ευρωπαϊκή κλίμακα" (ΠΘ σελ. 13). Συγκαλύπτεται η διαπλοκή του ελληνικού κεφαλαίου με τις πολυεθνικές, ενώ στηρίζεται η εξόρμηση της ελληνικής ολιγαρχίας στην ευρύτερη περιοχή.

Η επίθεση ενάντια σε κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων αποδίδεται από το ΔΗΚΚΙ στο "νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης".

Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική.

Η επίθεση και τα μέτρα έχουν σχέση με την προσαρμογή στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη "Λευκή Βίβλο".

Αποκαλυπτικές για την πολιτική διαχείρισης του ΔΗΚΚΙ είναι οι "αναπτυξιακές αιχμές". "...Ο πολιτισμός (σ.σ. πολιτισμική κληρονομιά - προνομιακό κλίμα = χώρα συνεδρίων και κέντρων διεθνών οργανισμών), το εμπόριο, η βιοτεχνία, ο τουρισμός, οι μεταφορές, η γεωργία και η προσφορά υπηρεσιών διεθνούς κλίμακας θα πρέπει να είναι οι αναπτυξιακές αιχμές, ασφαλώς με τις ανάλογες επενδύσεις ντόπιων και ξένων επενδυτών και ασφαλώς και του δημοσίου" (ΠΘ σελ. 20).

Για τα παραπάνω χρειάζεται εκπόνηση κλαδικών πολιτικών, ενώ προβάλλεται και η άποψη πως "ο δημόσιος κοινωνικός και ιδιωτικός τομέας, αλληλοσυμπληρούμενοι και σε παράλληλη λειτουργία, καλούνται να οδηγήσουν στην ανάκαμψη. Η λειτουργία τους δε θα είναι ανταγωνιστική, αλλά συμπληρωματική". Βέβαια, στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό είναι γνωστό ότι όλοι οι τομείς υπηρετούν το κεφαλαιοκρατικό κέρδος.

Στα μέτρα οικονομικής πολιτικής, εκτός από την "πολιτική και κοινωνική συναίνεση", προβάλλονται μέτρα στήριξης του κεφαλαίου για να πραγματοποιηθούν επενδύσεις και διείσδυση σε ξένες αγορές.

Π.χ., αναθεώρηση της πολιτικής της σκληρής δραχμής, μακρόπνοες συμβάσεις δημοσίου και ελληνικής βιομηχανίας, στήριξη και ασφάλιση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και εξαγωγών για την οικονομική συνεργασία στα Βαλκάνια και τον Εύξεινο Πόντο κλπ.

Για την αγροτική οικονομία, η πρότασή του είναι ουτοπική, αφού αναφέρεται στην "επίπονη αναδιαπραγμάτευση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, στα πλαίσια της αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ" και πως "θα πρέπει να μειώσουμε τις συνέπειες της ΓKATT...".

Η αναπτυξιακή πολιτική του ΔΗΚΚΙ δεν οδηγεί έξω από τα πλαίσια του συστήματος. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα θετικό από αυτό το κόμμα. Πρέπει να απορρίψουν την πολιτική του και να αναπτύξουν τη δική τους δράση στην προοπτική συγκρότησης του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού - δημοκρατικού μετώπου.

Λ. Σ.