Οταν ο εθνικός μας ποιητής έγραφε πως "η μεγαλοσύνη στα Εθνη δε μετριέται με το στρέμμα, παρά με της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα", δεν ορμήθηκε σ' αυτή τη διατύπωση από κανένα αφηρημένο φιλοσοφικό συλλογισμό ή άλλης φύσεως παρόρμηση των αισθημάτων του ή της σκέψης του, αλλά το μεγάλο ξεσηκωμό του γένους, του '21.

Αυτό το πύρωμα της καρδιάς και της ψυχής, και το αίμα που έβαψε τους δρόμους της Αθήνας στις 22 του Ιούλη 1943, ήταν πιο μεγάλο, πιο ισχυρό από τις σιδερόφρακτες ορδές του Χίτλερ, που εξουσίαζε όλη την Ευρώπη.

Χωρίς αυτό το πύρωμα της καρδιάς του ελληνικού λαού και το αίμα του, που άφθονο χύθηκε στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου, στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, αψηφώντας τα μυδράλια που σκόρπαγαν το θάνατο και τα τανκς που πολτοποιούσαν τα κορμιά, οι Βούλγαροι φασίστες θα 'χαν επεκτείνει την κατοχή τους μέχρι τη Θεσσαλονίκη και ίσως πιο κάτω.

Η 22 Ιουλίου 1943 είναι μια ημερομηνία σύμβολο, της αντίστασης του λαού μας ενάντια στο φασισμό και έγινε παράδειγμα για όλους τους υπόδουλους λαούς της Ευρώπης.

Το πύρωμα της καρδιάς των 300 χιλ. διαδηλωτών και το αίμα των εκατοντάδων νεκρών και τραυματιών, που οργανωμένοι και καθοδηγούμενοι από το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ αναμετρήθηκαν την ημέρα εκείνη με τους κατακτητές, αναδείχτηκε μεγαλύτερο, δυνατότερο από τα μυδράλια και τα τανκς του Χίτλερ. Το επίσημο κράτος τίποτα δεν έχει γράψει για να τιμήσει αυτή τη μεγάλη αναμέτρηση. Οπως επίσης και της 5ης του Μάρτη, της 25ης Ιούνη του ίδιου χρόνου.

Ο λαός όμως δεν ξεχνά. Και όπως κάτω από την πίεση του, το κράτος τυπικά αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση, έτσι μια μέρα, όχι μακρινή, ο ίδιος ο λαός θα δώσει στους δρόμους Πανεπιστημίου, Σταδίου, τα ονόματα που ιστορικά τους ανήκουν. Και στο Σύνταγμα, ως πλατεία Εθνικής Αντίστασης, θα υψώνεται ο Ανδριάντας της ηρωίδας Παναγιώτας Σταθοπούλου.

Ζήτω η 22 Ιουλίου 1943, μέρα δόξας και τιμής των αγωνιζομένων Ελλήνων.

ΣΠΥΡΟΣ ΔΙΛΙΝΤΑΣ