Το να παρουσιάζεις μια ποιητική συλλογή και μάλιστα όταν δε σου το ζητάνε, δεν είναι μόνο χαρά, που κάμει κοινωνούς κι άλλους ανθρώπους, είναι και υποχρέωση στον ποιητή, που δεν έχασε το κουράγιο του σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς του αφηνιασμένου καπιταλισμού. Ετσι, θα γράψω δυο λόγια γι' αυτή τη συλλογή ποιημάτων που έπεσε στα χέρια μου απρόσμενα.

Μου είναι δύσκολο (δεν το θεωρώ άλλωστε υποχρέωσή μου) να προσπαθήσω να εξηγήσω την αισθητική του ποιητή, που μου είναι άγνωστος. Ο ίδιος, στο πρώτο του ποίημα λέει: "Δε γράφω ποίηση/ δεν είμαι ποιητής/ δεν μπορώ να 'μαι ποιητής./ Σε στίχους θέλω ν' αραδιάσω του μυαλού μου το φούντωμα...". Εγώ αντίθετα, όταν έκλεισα το βιβλίο, είπα μέσα μου, και ποιητής είναι και ποίηση κάνει. Δεν ξέρω τι είναι ποίηση, εκείνο που ξέρω είναι ότι είναι ξέσπασμα μιας υπόγειας φλέβας, ενός υπόγειου ποταμού συναισθημάτων, εικόνων και ιδεών, που κυλάει ασταμάτητα στον ψυχισμό του ανθρώπου.

Ετσι λοιπόν, χωρίς περιστροφές, μου άρεσε η θεματολογία του. Η αρχέγονη πέτρα. Ο ομηρικός "λάας", που μέσα στην ποίηση του Π. Πετράτου παίρνει τις διαστάσεις της ζωής. Εν αρχή ην η πέτρα που "... Συνοδοιπόροι γίνανε μάχιμοι/ (που) στις φλέβες της το σφυγμό μάθαινε/ της ζωής... /... (και) με τις πέτρες της Παλαιστίνης/ με τ' αγκωνάρια της Αντίστασης/ με τα θρύψαλα των λευκών μαρμάρων/ με τα ριζώματα της Κεφαλονιάς/ με τα συντρίμμια του σεισμού,/ με τα βότσαλα του γιαλού/ με τα χαλίκια των ποταμιών, με τα πετράδια του κήπου (θα στολίσουμε τον Επιτάφιο)...", "Πέτρα μύριες φωνές απ' της Ιστορίας; τα βάθη... Πέτρα σπηλιά ολόζεστη για το βρεγμένο βοσκό... Πέτρα του αιμάτου και του θανάτου, της γέννας και της χαράς". "Και στου Αιγαίου τα πετρονήσια τα σύρματα γίνανε χορδές/ και τ' αγκάθια στεφάνια του Μαγιού...". Επειτα είναι θεματολογικά το χέρι και η γλώσσα δεμένα με τον αγώνα του ανθρώπου για να καταχτήσει τη ζωή. Μαζί με την πέτρα, το χέρι και τη γλώσσα, σημειώνουμε και την αισιοδοξία του. Σκληρή η πέτρα και η ζωή το ίδιο σκληρή. Αλλά και η αισιοδοξία μένει. Πόση αισιοδοξία υπάρχει στο "... Στα ξόβεργα του γκρεμού/ όρθιοι/ βλέπω ξανά/ εσένα λαέ, της πέτρας βαφτισιμιέ/ να ορίζεις/ το διάβα του χρόνου".

Και στο "Εν αρχή ην πέτρα", ο λόγος σφαιρώνεται στο "... Μεγαλουργός τώρα ο άνθρωπος/ πάνω στο κορμί της συντρόφισσας πέτρας/ χάραζε το νιο ευαγγέλιο της πλάσης" και το "Πέτρες και παιδιά/ σύμβολα έγιναν του καιρού μας".

Δε μας αφήνει ασυγκίνητους το ξώφυλλο, της Ντίνας Αντωνακάτου. Εμπνευση θαυμάσια. Το κοχύλι απολίθωμα, πέτρα που τη σηκώνει άτλαντας ο άνθρωπος.

Μια ακροτελεύτια σκέψη: Αν για τον ποιητή ευτυχία είναι η δημιουργία, τότε του ευχόμαστε να ευτυχεί.

Γ. Κ. ΜΩΡΑΪΤΗΣ