"Κράταααα. Μέσα οι καρποί. Πάρ' το πάνω σου. Κάτσε κάτω από την μπάραααα"... Από τις διασημότερες φράσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Ο Χρήστος Ιακώβου ζούσε μαζί με τους αθλητές του τις κρίσιμες στιγμές στο πλατό του "Γουόρλντ Κόγκρες Σέντερ". Με λόγια όπως τα παραπάνω... ηχογραφούσε την καταξίωση και την κορυφή. Συμπάσχοντες στην αγωνία, έστω και μέσα από το δέκτη της τηλεόρασης, εκατομμύρια Ελληνες.

Ξαφνικά η άρση βαρών έγινε το εθνικό μας άθλημα. Ολοι "έμαθαν" τι γίνεται και πώς. Σε κάθε γωνιά συζητούσαν το "χτεσινό" αγώνα του Λεωνίδη, έπαιρναν θέση για τεχνικές και τακτική, έκριναν δικούς και αντιπάλους, έκαναν εκτιμήσεις. Η αγάπη μετακόμισε από τις κερκίδες των ομαδικών αθλημάτων στις... πλάτες, τα πόδια και την ψυχή όλων αυτών των παιδιών που πλέον τα αναφέρουμε με τα μικρά τους ονόματα. Δείγμα προσέγγισης, ταύτισης και εξοικείωσης μαζί τους.

Η δίψα για επιτυχία, η εθνική περηφάνια (είδος εν ανεπαρκεία) που πρόσφεραν απλόχερα στην Ελλάδα οι αρσιβαρίστες τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την Ολυμπιάδα στην Ατλάντα, έκανε το άθλημα των δυνατών ευρύτερα γνωστό. Από την οικογενειακή ατμόσφαιρα στο γυμναστήριο του Μίλωνα, λόγου χάρη, με τους 50 - 60 φιλάθλους σε πανελλήνιο πρωτάθλημα, φτάσαμε στα ρεκόρ θεαματικότητας.

Αυτό όμως είναι το αποτέλεσμα. Για να υπάρξει χρειάστηκε όλοι οι εμπλεκόμενοι να διανύσουν ένα μακρύ, δύσκολο και επίπονο δρόμο. Η λάμψη της επιτυχίας φώτισε την... τελική ευθεία, που δεν αποτελεί παρά ένα "καρέ" από το φιλμ της καταξίωσης. Μυστικό στην κατάκτηση της κορυφής ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η... συνταγή αποτελεί αξίωμα για την επίτευξη του ποθητού. Συνδυασμός κάποιων απαραίτητων στοιχείων, στη σωστή "δοσολογία".

Κατ αρχήν άνθρωποι με όραμα και μεράκι, όπως ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Γ. Σγουρός, που φάνταζε ουτοπιστής όταν περίπου το 1988 πίστευε και το εξωτερίκευε ότι μπορεί η Ελλάδα να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. "Μάστορες" σαν τον Χρήστο Ιακώβου ο οποίος ταύτισε τον εαυτό και το όνειρό του με το άθλημα και τα απαραίτητα... εργαλεία. Δήμας, Λεωνίδης, Τζελίλης, Κόκκας, και άλλοι. Στη συνέχεια πρόγραμμα, δουλιά και σοβαρότητα.

Ξέχασαν οικογένειες, φίλους διασκέδαση. Ωρες ατέλειωτες μέσα στο γυμναστήριο σήκωναν βάρη, τη μοναξιά, την κούραση και την επιθυμία τους. Σαν ιεραπόστολοι γύρναγαν από τόπο σε τόπο με σκοπό την καλύτερη προετοιμασία. Οπως οι ίδιοι παραδέχονται, η βοήθεια των δικών τους ανθρώπων κυρίως ψυχολογικά ήταν καθοριστική. Ετσι το αποτέλεσμα ήρθε φυσιολογικά. Η άρση βαρών πάτησε την... κορυφή του Ολύμπου και ταυτόχρονα έγινε πρότυπο για τα υπόλοιπα αθλήματα που θέλουν να γευτούν τη χαρά της επιτυχίας.

Σύμφωνα με κάποιους, το να διατηρηθείς πρώτος είναι δυσκολότερο από το να φτάσεις εκεί. Αυτό τα στελέχη της άρσης βαρών το γνωρίζουν και γι' αυτό δεν εφησυχάζουν. Μετά από τις απαραίτητες διακοπές θα μπουν σε εφαρμογή τα σχέδια που αποσκοπούν στην επόμενη Ολυμπιάδα.

Μέγιστης σημασίας "όπλο" θα αποτελέσει το νέο τους σπίτι. Το "σαλόνι της άρσης βαρών" που θα ανεγερθεί στη Νίκαια και προβλέπεται να τελειώσει το 1999. Ο προϋπολογισμός του είναι περίπου 4 δισ. δρχ. και θα είναι το πιο σύγχρονο αλλά και μοναδικό στον κόσμο. Πουθενά στον πλανήτη το συγκεκριμένο άθλημα δεν έχει δικό του "σαλόνι". Καταλαμβάνει μια έκταση 15 στρεμμάτων και το εσωτερικό του είναι κτισμένο σε τρία επίπεδα. Θα έχει περίπου 5.000 θέσεις και 10 ταπί. Ολους τους απαραίτητους χώρους για την προετοιμασία των αθλητών και 50 ξενώνες.

Το κυριότερο όφελος όμως για το άθλημα θα είναι η δυνατότητα ανάπτυξής του. Με τέτοιο "σαλόνι" εύκολα... προσκαλείς και φιλοξενείς τα νέα παιδιά. Αν λοιπόν η ελληνική νοοτροπία του εφήμερου και του πρόχειρου δε "μολύνει" την άρση βαρών, το μέλλον φαντάζει ακόμα καλύτερο. Οι "Ατλαντες" μπορούν να ξεκουραστούν ήσυχοι ότι θα υπάρξουν άξιοι αντικαταστάτες τους.

Γ. Κ.