Οπως τόνισε ο Αλ. Παπαδόπουλος, στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι να πάψει η χώρα μας να είναι Βαλκάνια μπαίνοντας στη "σύγχρονη εποχή", όπως αποκάλεσε το μονόδρομο, για τους ευρωτραφείς, ενσωμάτωσης στην ΕΕ. Στην πορεία αυτή θα απαιτηθούν κάποιες "ρήξεις", που δεν πρέπει να φανταζόμαστε πως θα έχουν αντιδημοκρατικό χαρακτήρα, μάλιστα θα τις υποστηρίζει και θα τις ζητάει ο λαός, που όμως, όπως λέγεται σε άλλο σημείο, αγνοεί, στην πλειοψηφία του, το πρόγραμμα "σύγκλισης" και, βεβαίως, δεν πρέπει να αναμένει καλύτερες μέρες.

Ο λαός αυτός, οι νεοέλληνες κατά τον υπουργό, παρουσιάζει και μια παράδοξη ιδιομορφία: διαιρείται σε δυο τμήματα από τα οποία το μικρότερο, το 20%, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το μεγαλύτερο, 80%, ζει πολύ καλύτερα και με μεγαλύτερη ευμάρεια από τις ίδιες τις δυνατότητες που έχει να παράγει. Εδώ η συνέντευξη παρουσιάζει ιδιαίτερη διδακτική αξία μιας και μας αποκαλύπτεται το φαινόμενο της κοινωνίας των 4/5. Κορυφώνοντας τις σκέψεις του, τονίζει ότι: θα πρέπει όλοι οι νεοέλληνες, αυτοί που καταναλώνουν κατά τρόπο χυδαίο και προκλητικό, να αντιληφθούν ότι έχουν και υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Παράλληλα προτρέπει να μην ανεχόμαστε, σαν πολιτισμένη κοινωνία, το άθλιο καθεστώς φοροδιαφυγής, το οποίο λειτουργεί σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων. Σε αντίθετη περίπτωση η κυβέρνηση δε θα είναι άξια να αποκαλείται σοσιαλιστική.

Η κοινωνία μας, πράγματι, είναι διαιρεμένη, όπως και κάθε έθνος στον καπιταλισμό. Η διαίρεση όμως αυτή είναι βαθιά ταξική και τοποθετεί από τη μια την ολιγαρχία, που, ενώ παρατηρεί με απέχθεια τους νεοέλληνες, προφανώς ενθουσιάζεται από το κλέος της δουλοκτησίας, τότε που οι Ελληνες δεν είχαν προσδιορισμό, και από την άλλη τις πλατιές λαϊκές μάζες των εργαζομένων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων, που έχουν και αυτοί δικαίωμα στα βαλκανικά τους οράματα της πραγματικής σύγχρονης εποχής. Οι Βαλκάνιοι αυτοί νεοέλληνες συνεισφέρουν, κατά την τελευταία πενταετία, το 58,9% των εσόδων του κράτους από φορολογία εισοδήματος, ενώ υφίστανται το χειρότερο στην ΕΕ καθεστώς έμμεσης φορολογίας (τα 2/3 των φορολογικών εσόδων προέρχονται από τους έμμεσους φόρους). Κατά την περίοδο 1990 - 1994 το μέσο μεικτό κέρδος, που απομυζούσαν ετήσια οι βιομηχανικές ΑΕ από κάθε εργαζόμενο ήταν αντίστοιχα (σε εκατ. δρχ): 3,3, 4,1, 5,0, 5,8, 6,4 παρουσιάζοντας αύξηση μεγαλύτερη από τον πληθωρισμό, με παράλληλη μείωση της απασχόλησης (ICAP 1996, επεξεργασία στοιχείων). Οσο για τα ποσοστά των "πενομένων", αμφιβάλλουμε βάσιμα εάν τα τετραμελή νοικοκυριά της χώρας μας, που έχουν εισόδημα κάτω από 500.000 δρχ. το μήνα (έρευνα "Eurostat", εφημ. "Ημερησία") περιορίζονται στο 20% του πληθυσμού.

Ο υπουργός, διαχέοντας την ευθύνη για τα καυτά προβλήματα που απασχολούν τη χώρα στην πλειοψηφία του λαού, προσπαθεί να απαλλάξει τους πραγματικούς υπαίτιους, που δεν είναι άλλοι από την ολιγαρχία και τις γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις της. Γνωρίζει καλά, όπως και οι προκάτοχοί του, ποιοι και πώς φοροδιαφεύγουν, φοροκλέπτουν και καταθέτουν τεράστια ποσά στις ελβετικές τράπεζες, ποιοι και πώς "διαλύουν" το κράτος, που επιμένει να λειτουργεί ρολόι και τις παραμονές εκλογών, ποιοι ευθύνονται για την παραγωγική υποβάθμιση της χώρας μας. Εάν όμως έκανε πραγματικά κάτι γι' αυτά, η κυβέρνηση που θα συμμετείχε σίγουρα θα άξιζε να αποκαλείται σοσιαλιστική και οπωσδήποτε δε θα ήταν του ΠΑΣΟΚ. Αντ' αυτού επιμένει να βαφτίζει, "έστω και με κάποια υπερβολή" τη λεγόμενη σύγκλιση "νέα μεγάλη ιδέα", να αρνείται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Οι επερχόμενες εκλογές μπορούν να αποτελέσουν σημείο εκκίνησης μιας αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος. Σημαντικότερη προϋπόθεση της εκκίνησης αυτής είναι η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.

Γ. ΜΑΓΓΑΝΑΣ