Η αυλαία του 18ου Επαγγελματικού Πρωταθλήματος ανοίγει σε λίγες μέρες. Για μια ακόμα χρονιά οι φίλοι "του βασιλιά των σπορ" παίρνουν τη θέση τους στην εξέδρα ή μπροστά στην τηλεόραση με την κρυφή ελπίδα πως φέτος θα δουν κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς όμως για τους ίδιους και το άθλημα, η ολοκλήρωση του "μαραθωνίου" αφήνει πάντα μια στυφή γεύση. Στο μυαλό και στα χείλη... φωλιάζουν οι στίχοι γνωστών τραγουδιών. "Στο ίδιο έργο θεατές...", "Το ντέρμπι ήταν στημένο...".

Τα μηνύματα για όσα έπονται ήρθαν πριν ακόμα ξεκινήσει το πρωτάθλημα, με τα θλιβερά γεγονότα στη διαιτησία (ενδεικτικά της φιλοσοφίας των κρατούντων). Η μάχη για τον έλεγχο στον καθοριστικό αυτό χώρο αναδεικνύει τις προθέσεις των παραγόντων. Η φράση "ευ αγωνίζεσθαι" φαντάζει βρισιά στη δική τους λογική...

Η είσοδος στο ποδόσφαιρο των οικονομικά ισχυρών "σωτήρων" κάθε άλλο παρά σχέση με φίλαθλη ιδιότητα και την αγάπη στο άθλημα έχει. Τα κέρδη, η προβολή και η εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων αποτελούν το εφαλτήριο. Ολοι υποστηρίζουν ότι χάνουν από το χόμπι τους αλλά κανείς δεν το αφήνει... Γιατί να το κάνει άλλωστε.

Πέρυσι ο Παναθηναϊκός έβαλε στα ταμεία του μόνο από το Τσάμπιονς Λιγκ περίπου 2 δις 250 εκ. δρχ. Την ίδια στιγμή που μικροεπιχειρήσεις κλείνουν για χρέη "της πλάκας", στις ΠΑΕ χαρίζονται με απανωτές ρυθμίσεις εκατοντάδες εκατομμύρια. Ο SόΕ αναμείχθηκε με την ΑΕΚ, όπως παραδέχτηκε ο Μ. Τροχανάς, προσβλέποντας σε αύξηση των μελών του. Οταν ο Κοσκωτάς βρισκόταν στη φυλακή για απάτη, οπαδοί του Ολυμπιακού ζητωκραύγαζαν υπέρ του "γιατί ευεργέτησε την ομάδα".

"Λογικά", λοιπόν, πάνω σε αυτή τη βάση όπου.. νόμος είναι το κέρδος, τα πάντα εντάσσονται στην απόκτηση του. Η ΕΠΟ, η ΕΠΑΕ, η αθλητική δικαιοσύνη όλα διαμορφώνονται έτσι ώστε εξυπηρετούν τον "ιερό σκοπό". Απλώς ανάλογα με τις ισορροπίες αλλάζουν τα πρόσωπα και οι συμμαχίες. Γίνονται μετεγγραφές παραγόντων, ορίζονται στις κατάλληλες θέσεις οι ημέτεροι, τιμωρούνται οι ανυπάκουοι και... η ζωή συνεχίζεται.

Ο αθλητικός δικαστής καλείται να κρίνει και να τιμωρήσει αυτούς που τον τοποθέτησαν στη θέση του και αποφασίζουν αν θα παραμείνει... Οι διαιτητές ερμηνεύουν τον κανονισμό ανάλογα με το έμβλημα της φανέλας. Ξέρουν ότι αν δε στηρίζονται κάπου δεν έχουν μέλλον... Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα διοικούν όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο οι κατά καιρούς πάτρωνές τους αλλάζουν.

Η ταύτιση του οπαδού με την "ομάδα - θρησκεία" και ο πόθος για διάκριση γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Το σύστημα που σκόπιμα οδήγησε τη νεολαία σε αδιέξοδο, χρησιμοποιεί το γήπεδο ως ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης. Ο νέος είναι περιθωριοποιημένος, χωρίς ευκαιρίες. Με αβέβαιο μέλλον, ανεργία, στέρηση της δημιουργικότητας του. Ετσι στρέφει την ενεργητικότητα του στην υπεράσπιση της ομάδας, που προσφέρει "ταυτότητα" και όραμα. Οι παράγοντες με πρόσχημα το συμφέρον του σωματείου έχουν, ανέξοδα, έναν ιδιωτικό στρατό. Μάχεται τον "εχθρό" και χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης προς τους ιθύνοντες και την πολιτεία.

Αυτό είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και έτσι λειτουργεί. Στη σφαίρα της φαντασίας λοιπόν ανήκει κάθε προσμονή καλυτέρευσης. Είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος πως μπορεί να διεξαχθεί ένα πρωτάθλημα που θα στηρίζεται στην ισοτιμία, την αξιοπιστία και τα δρώμενα στους αγωνιστικούς χώρους. Το μόνο που πραγματικά συμβαίνει είναι να λειτουργεί ως υποκατάστατο στις επιθυμίες. Σαν μια εικονική πραγματικότητα....

Γιώργος ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ