1. Στην πόλη μου, πάνω από εκατό θέσεις εργασίας γυναικών χάθηκαν τον τελευταίο χρόνο στον τομέα του ιματισμού και καταλαβαίνετε ότι για μια πόλη των 4.000 κατοίκων είναι σημαντικός αριθμός.

Στο νομό μας, είναι πάνω από εξακόσιες θέσεις δουλιάς χαμένες και με την επερχόμενη πιο σκληρή πολιτική λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων τα πράγματα αναμένεται να χειροτερέψουν.

Ενα δεύτερο ζήτημα αφορά τις εργαζόμενες γυναίκες. Δε θα σταθώ εδώ στις συνθήκες δουλιάς (τις κατακτήσεις που χάθηκαν) τα τελευταία χρόνια, με τις αλλαγές στην εργατική νομοθεσία. Θα 'θελα να μείνω στο διπλό ρόλο της εργαζόμενης - μητέρας. Εδώ παραμένουν άλυτα και οξύνονται σοβαρά προβλήματα. Ενα είναι η έλλειψη δημόσιων βρεφονηπιακών σταθμών. Να πω ότι στο Σουφλί δε λειτουργεί κανένας. Από τον 3ο μήνα, λοιπόν, που λήγει η άδεια της εργαζόμενης μητέρας ως τα δυόμισι χρόνια τι τα κάνουμε τα παιδιά; Αν δεν υπάρχουν γιαγιάδες κοντά, αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος του μισθού πάει για να πληρώσεις να σου κρατήσουν το μωρό. Και όταν πάει το παιδί στο σχολείο, το πρόβλημα φύλαξής του δεν είναι λυμένο. Νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία σχολάνε τουλάχιστον δυο ώρες πριν από τη μητέρα.

Ενα άλλο ζήτημα είναι αυτό της ισότιμης αντιμετώπισης - μεταχείρισης της γυναίκας στην Ελλάδα. Και δε βάζω το θέμα από άποψη νομοθετική, μιλώ για την παιδεία και την κουλτούρα μας, που ακόμα δεν είναι τέτοια, ώστε να μιλάμε για ισότητα. Είναι ένα πρόβλημα που το 'χω ζήσει - σε μικρές πόλεις είναι ακόμα πιο έντονο - και γι' αυτό το βάζω. Είναι γεγονός ότι για να τύχεις της ίδιας αναγνώρισης σε οποιοδήποτε χώρο δουλιάς, πρέπει να καταβάλεις πολλαπλάσιες προσπάθειες από έναν άντρα.

2. Κοιτάξτε, όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν, τα σημερινά αδιέξοδα στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου, τα αδιέξοδα που γέννησε μια συγκεκριμένη πολιτική, που ασκήθηκε υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου - και ασκήθηκε πανομοιότυπα και από τα δύο μεγάλα κόμματα - είναι εμφανέστατα, το ίδιο είναι φανερό και γνωστό σε όποιον διαθέτει κοινή λογική και λίγη πείρα ότι, μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση και αν βγει, θα συνεχίσει προς την ίδια κατεύθυνση. Θα πάρει, μάλιστα, ακόμη πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα κι εμείς οι γυναίκες θα είμαστε για άλλη μια φορά από τους πρώτους που θα υποστούν τις συνέπειες.

Εμείς λέμε ότι μόνη λύση είναι η συσπείρωση και η πάλη ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Μ' ένα ισχυρό ΚΚΕ, αυτή η πάλη θα γίνεται από καλύτερες θέσεις μέσα κι έξω από τη Βουλή.

3. Προσωπικά, δε θα διαχώριζα τις ευθύνες απέναντι στη νέα γενιά σε ευθύνες γυναικών και αντρών. Εχουμε όλοι μας δυο σοβαρά καθήκοντα απέναντί της: Το πρώτο, με τον αγώνα μας να κατακτήσουμε καλύτερους όρους ζωής, να ανοίξουμε το δρόμο για ένα καλύτερο, ένα πιο ανθρώπινο, σοσιαλιστικό αύριο.Κοιτάτε γύρω σας αυτό που λένε Νέα Τάξη Πραγμάτων: Ανεργία, εξαθλίωση, πόλεμοι, όπου και όποτε βολεύει τον πλανητάρχη. Πώς να πεις στα νέα παιδιά "Αυτός είναι ο κόσμος σας, να η κληρονομιά σας, εμείς που παλέψαμε για να τον φτιάξουμε καλύτερο, μοιρολατρικά τον δεχτήκαμε και σας τον παραδίδουμε;Εγώ, σαν γυναίκα και μητέρα, μελλοντικά και εκπαιδευτικός, το νιώθω πολύ βαρύ. Το δεύτερο καθήκον μας είναι να τους διαπαιδαγωγήσουμε αγωνιστικά. Ασχετα από τα ποια και πόσα θα είναι τα αποτελέσματα της δικής μας πάλης, με τη στάση ζωής μας, να περνάμε στα παιδιά μας το μήνυμα: Να κρατούν ψηλά το κεφάλι, να μην υποτάσσονται, να μη συμβιβάζονται, να παλεύουν, να οραματίζονται!

4. Δύσκολο ερώτημα, από την άποψη του τι να πρωτοπροσέξει κανείς. Θα 'λεγα πως πρώτη προτεραιότητα θα ήταν το θέμα της απασχόλησης στην περιοχή μας. Δεν πρωτοτυπούμε, είμαστε ένας τυπικός ακριτικός και εγκαταλειμμένος νομός. Εχουμε χορτάσει από το ενδιαφέρον τους στα λόγια και την αδιαφορία τους στην πράξη. Εχουμε, όμως, και μια ιδιαιτερότητα και σαν πόλη στο Σουφλί. Είναι γνωστό ότι έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή μας πολλές οικογένειες προσφύγων από τη Σοβιετική Ενωση. Σ' ένα μικρό τόπο όμως, που έτσι κι αλλιώς είχε έντονο πρόβλημα ανεργίας, το να εγκαταστήσεις τόσες οικογένειες χωρίς να έχεις λυμένο το πρόβλημα της απασχόλησής τους είναι εγκληματικό - και γι' αυτούς και για τους ντόπιους. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια, λέει ο λαός μας κι αυτό και έγινε εδώ. Μιλώ για έναν έντονο ρατσισμό που βλέπω να γεννιέται και με πληγώνει. Δε λύνονται έτσι τα δημογραφικά προβλήματα. Μόνο ανεγκέφαλοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι οποιοσδήποτε πρόσφυγας θα μπορούσε να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνική ζωή του ντόπιου συνόλου, αν δεν έχει πρώτα λύσει στοιχειωδώς το βιοποριστικό του πρόβλημα. Κι ένα δεύτερο, που θα φρόντιζα, θα ήταν η σωστή, τουλάχιστον, λειτουργία των σχολείων εδώ. Η έλλειψη προσωπικού, με το ξεκίνημα της χρονιάς, το πρόβλημα της θέρμανσης το χειμώνα, είναι προβλήματα που χρονίζουν άλυτα τόσο που πια θεωρούνται "μέσα στο πρόγραμμα". Αλλά ας μην ανοίξουμε τώρα το θέμα "εκπαίδευση", γιατί είναι τόσα πολλά ακόμα αυτά που έχει να πει και πρέπει να κάνει κανείς.