Εμείς που ζήσαμε τη λαίλαπα του πολέμου. Είδαμε τον χίτη να τραβολογά βάναυσα πατέρα, αδελφό, γείτονα, να τους κολλά στον τοίχο και να πεθαίνουνε στα μάτια μας μπροστά, στις φυλακές, στα ξερονήσια. Φάγαμε τον Εμφύλιο, την πολιτικής προσφυγιάς, τη βία και νοθεία εκλογών. Αντικρίσαμε το απόσπασμα, ράναμε με γαρίφαλα τους τάφους των Μπελογιάννη, Πλουμπίδη και Λαμπράκη. Είδαμε τον ξενιτεμό του ανθρώπου μας στα σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας και του Καναδά, στο στόχαστρο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Νιώσαμε στο πετσί μας, την αδικία, την καταπίεση και τον εξευτελισμό από στυγνούς εργοδότες. Εμείς, "μιάσματα" και "παρακατιανοί", που ξημερωνόμαστε στην ξώπορτα του εργοστασίου απεργώντας, υποστηρίζοντας το μεροκάματό μας και του διπλανού εργάτη. Που ζούμε τον ηρωισμό της καθημερινής μάχης επιβίωσης. Παίρνουμε τους δρόμους για την ειρήνη. Αντιπαλεύουμε την ανεργία και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη δουλιά και την πρόοδο.

Εμείς που καταγγείλαμε την ανισότητα της παιδείας, τη φρίκη του ράντζου, την κυκλοφοριακή ασυναρτησία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το νέφος, την πυρκαγιά. Που πνιγόμαστε με μια συνηθισμένη νεροποντή και παγώνουμε το χειμώνα, θύματα της οικοδομικής αναρχίας και οικονομικής συμφοράς. Που θρηνούμε κάποιο παλικάρι, νεκρό στο δρόμο με μια σύριγγα στο πλάι και πονούμε που δεν μπορέσαμε να δώσουμε απάντηση στην αμφισβήτησή του. Που βροντοφωνάξαμε για την κοινωνική βία και τη βία των γηπέδων. Που κατατρεγμένοι, αλλά μπροστάρηδες και πρωτοπόροι, ξεσκεπάσαμε και αντιπαλεύουμε τη συμφορά του Μάαστριχτ, της "Λευκής Βίβλου" και την απάτη του "μονόδρομου", παντού και πάντα, με αγώνα. Που γευόμαστε την εξουσία του παγαποντισμού, του κομπιναδόρου, του μιζαδόρου, του απατεώνα, γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει άρχουσα τάξη, τι σημαίνει καπιταλισμός, τι σημαίνει εξάρτηση, τι σημαίνει επέμβαση, τι σημαίνει δικομματισμός.

Εμείς που στηρίξαμε τα μεγάλα μας ιδανικά στην κοσμοθεωρία του Μαρξισμού- Λενινισμού και πιστεύουμε σ' ένα αύριο πανέμορφο και ειρηνικό. Εμείς κάνουμε αντεπίθεση και ψηφίζουμε πάλι ΚΚΕ.