- Πώς εξηγείται το γεγονός πως μόνο το ΚΚΕ έχει απασχολήσει τη Βουλή, και όχι μόνον μια φορά, για τα ζητήματα του κινηματογράφου; Γιατί τα άλλα κόμματα αδιαφορούν για το θέμα;

- Τη σιωπή τους δεν τη μεταφράζω σαν αδιαφορία. Πιστεύω ότι αυτή η έλλειψη "ενδιαφέροντος" που - φαινομενικά - παρατηρείται είναι ακριβώς το πολιτικό στίγμα τους, γενικά, για τον πολιτισμό και ειδικά για τον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος, όπως είναι γνωστό - και όπως, άλλωστε, τονίζεται και στην ερώτηση του ΚΚΕ - είναι "το κομμάτι εκείνο της "εικόνας", που από τη φύση του, από τον τρόπο δημιουργίας, αλλά και από τον τρόπο που ο θεατής φτάνει κοντά του και επικοινωνεί μαζί του, μπορεί να είναι χώρος αντίστασης απέναντι στη φτήνια, τον ελιτισμό και το ψέμα". Και ακριβώς, αυτή η "ιδιότητα" του κινηματογράφου είναι που τον κάνει εχθρικό στη συντήρηση. Επομένως "σωστά" - σύμφωνα με την πολιτική τους - πράττουν τα άλλα κόμματα και σωστά, επίσης, πράττει και το ΚΚΕ, που προβάλλει και στη Βουλή την κινηματογραφική τέχνη και τους δημιουργούς της. Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη!

- Πώς κατά τη γνώμη σας, μπορεί να ανατραπεί αυτή η πολιτική και από ποιους;

- Δε θα πρωτοτυπήσω! Τα πράγματα ανήκουν σε αυτούς που τα αγαπάνε. Οσοι, λοιπόν, αγαπούν τον κινηματογράφο, δημιουργοί, ηθοποιοί, τεχνικοί, κριτικοί, αλλά και οι θεατές, για να μην πω κυρίως αυτοί, θα πρέπει να απαιτήσουν σεβασμό, από την πολιτεία και τους υπεύθυνους, σε μια τέχνη που αναστάτωσε την ανθρωπότητα, που άλλαξε την κοινωνία και τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η "εικόνα" γενικά και ο κινηματογράφος ειδικά λειτουργούν καταλυτικά πάνω στον άνθρωπο. Αυτό το "μέσον" επικοινωνίας, παρ' όλες - και κόντρα - στις τρικλοποδιές και την παρέμβαση του κεφαλαίου στην εξέλιξή του, έχει πολλές φορές φτάσει σε μοναδικές κορυφώσεις αισθητικές και συγκίνησης. Εχει δημιουργήσει μικρά και μεγάλα αριστουργήματα, απ' αυτά που κάνουν περήφανο τον άνθρωπο και προωθούν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Απαιτείται, λοιπόν, απ' όλους να ιδωθεί ο κινηματογράφος σαν είδος πρώτης ανάγκης! Δεν πρόκειται για διασκέδαση. Πρόκειται για ένα ακόμα "αλφάβητο"! - Ποια κινηματογραφική πολιτική, κατά τη γνώμη σας, χρειάζεται για να καλυφθούν οι απαιτήσεις και οι σημερινές ανάγκες, για να υπάρξειπραγματικά εθνικός λαϊκός κινηματογράφος;

- Θα πω, μόνο, πως επιβάλλεται μια πολιτική οραμάτων. Πραγματικών οραμάτων και όχι λεκτικών σχημάτων! Πρέπει να γίνει ένας εθνικός σχεδιασμός. Προσοχή στις λέξεις. Λέω εθνικός και όχι εθνικιστικός - αυτά τα πράγματα οι πονηροί καιροί, σκόπιμα, τα συγχέουν - που θα αγκαλιάζει όλο το φάσμα της κινηματογραφικής διαδικασίας. Θα ξεκινάει από την παιδεία - προπαντός την παιδεία - θα προχωράει στην υλικοτεχνική υποδομή, στην παραγωγή και την προβολή της ταινίας. Και, βέβαια, θα λαβαίνει σοβαρά υπόψη τους ανθρώπους του κινηματογράφου και τις ανάγκες τους. Από αυτή τη διαδικασία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να λείπει η γνωριμία με τον παγκόσμιο προοδευτικό κινηματογράφο, με ανταλλαγές αμοιβαίου πολιτιστικού και οικονομικού ενδιαφέροντος.

Α. Ε.