Η πρώτη προσπάθεια αναπροσαρμογής του ΚΚΕ στη νέα κατάσταση έγινε με την 11η Ολομέλεια της ΚΕ του που πραγματοποίησε τις εργασίες της στο διάστημα 5 - 10 Απρίλη του '45.Εκεί συζητήθηκαν και λήφθηκαν αποφάσεις πάνω στα εξής θέματα:

- Η δράση του Κόμματος από την 10η Ολομέλεια και τα καινούρια καθήκοντά του στη νέα κατάσταση που είχε διαμορφωθεί.

- Η οργανωτική ανάπτυξη του Κόμματος και η προσαρμογή της οργανωτικής του πολιτικής στη νέα πραγματικότητα.

- Η σύγκληση του 7ου Συνεδρίου του Κόμματος.

- Η εκλογή Πολιτικού Γραφείου.

Η εισήγηση, που έκανε ο Γ. Σιάντος πάνω στο πρώτο θέμα, δεν περιορίστηκε στην εξέταση της περιόδου από την 10η Ολομέλεια και μετά, αλλά συμπεριέλαβε συνοπτικά όλη την κομματική δουλιά από την έναρξη της κατοχής και μετά. Για την περίοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και σ' ό,τι αφορούσε την οργάνωση και ανάπτυξη του αντιστασιακού κινήματος, εκτιμήθηκε ότι η πολιτική του ΚΚΕ ήταν σωστή. "Είχαμε μια σωστή πολιτική - τόνισε ο Σιάντος - που μας σήκωσε στα μεσούρανα. Εσφαλμένη πολιτική γραμμή σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το τεράστιο κίνημα αντίστασης. Στην εφαρμογή της όμως, και στις πιο κρίσιμες καμπές κάναμε σοβαρά λάθη, αριστερά και δεξιά. Αυτά μας εμπόδισαν να φτάσουμε στη μεταπολεμική περίοδο με περισσότερα ατού για λαϊκές λύσεις". (Επίσημα κείμενα ΚΚΕ, εκδόσεις ΣΕ, τόμος Ε σελ. 425).

Σε ό,τι αφορά τα λάθη η Ολομέλεια εκτίμησε ότι τα σοβαρότερα - και μάλιστα δεξιού χαρακτήρα - λάθη ήταν οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Γκαζέρτας. Ιδιαίτερα για το Λίβανο τονίστηκε ότι "δεν ανταποκρίνονταν στο συσχετισμό δυνάμεων και δεν κατοχύρωνε όσο έπρεπε την πραγματοποίηση της εθνικής ενότητας και την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη από την επιβουλή της αντίδρασης". Για τα Δεκεβριανά η ολομέλεια εκτίμησε ότι έγιναν λάθη στρατιωτικά και πολιτικά αριστερού χαρακτήρα "που οφείλονται στην όχι σωστή εκτίμηση των διαθέσεων και του ρόλου της αγγλικής κυβέρνησης του κ. Τσόρτσιλ, στην υποτίμηση των δυνάμεων της αντίδρασης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, στην υπερεκτίμηση των δικών μας δυνατοτήτων και κυρίως στην έλλειψη, όσο χρειαζόταν, πολιτικής ευλυγισίας" (Επίσημα κείμενα ΚΚΕ, στο ίδιο, σελ. 256). Τέλος, η Συμφωνία της Βάρκιζας χαρακτηρίστηκε "συμφωνία ανάγκης.. ένα μίνιμουμ ελευθεριών για τη δράση" (στο ίδιο, σελ. 425).

Σχετικά με τη νέα κατάσταση, που είχε διαμορφωθεί, η Ολομέλεια εξέτασε την εσωτερική κατάσταση της χώρας και τα λαϊκά προβλήματα που υπήρχαν, επισήμανε τον κίνδυνο αναβίωσης του εθνικισμού και του σοβινισμού και υπογράμμισε ότι"η παλινόρθωση της μοναρχίας αποτελεί τον πιο σοβαρό κίνδυνο διαιώνισης και όξυνσης του εσωτερικού διχασμού σε βάρος της ησυχίας, της ανοικοδόμησης του τόπου, της προόδου του πολιτισμού και της ευημερίας του ελληνικού λαού, σε βάρος των φιλικών σχέσεων της Ελλάδας με τις δημοκρατικές χώρες". Ακόμη καθορίστηκε ότι "βασικός πολιτικός σκοπός του ΚΚΕ είναι η πάλη για το ξερίζωμα του φασισμού, για την εξασφάλιση της δημοκρατικής εξέλιξης, για τη δημοκρατική αναγέννηση, για τη λαϊκή δημοκρατία" (στο ίδιο, σελ. 258). Για το ΕΑΜ τονίστηκε ότι πρέπει να προσεχτεί σαν κόρη οφθαλμού και να γίνει το παν, ώστε "να μην σπάσει", αλλά να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες με τη μετατροπή του σε πολιτικό συνασπισμό.

Στο θέμα της οργανωτικής ανασυγκρότησης του Κόμματος η Ολομέλεια τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη τήρησης των αρχών λειτουργίας του, τη συλλογικότητα, την κομματική δράση στις μάζες και την επαφή μ' αυτές, τη ζωντανή λειτουργία των κομματικών οργανώσεων κ.ο.κ. Σε ό,τι αφορά το 7ο Συνέδριο αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί μέσα στο 1945. Τέλος, η Ολομέλεια εξέλεξε ΠΓ της ΚΕ αποτελούμενο από τους: Γ. Σιάντο,Γ. Ιωαννίδη,Γ. Ζεύγο,Μ. Παρτσαλίδη,Λ. Στρίγκο,Στ. Αναστασιάδη,Ν. Πλουμπίδη,Χρ. Χατζηβασιλείου,Β. Μπαρτζιώτα και αναπληρωματικό μέλος τον Π. Ρούσο.