Η ΠΕΛΑΓΙΑ ΔΡΥΜΩΝΑ το γένος ΠΑΛΑΜΑΡΟΥΔΑ,μετανάστρια στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας, στο γράμμα της μάς καταγγέλλει τους βανδαλισμούς που έγιναν στους τάφους των γονέων της από μέρους της Εκκλησίας λόγω του ότι η ίδια είναι μάρτυρας του Ιεχωβά. Γράφει: "Τον Ιούλιο όταν έφθασα στο νησί μου, τη Σαμοθράκη, έφτιαξα τους τάφους των γονέων μου, οι οποίοι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Ο παπάς του χωριού όταν πληροφορήθηκε από τη γειτονιά ότι είμαι μάρτυρας του Ιεχωβά άρχισε να κάνει βρώμικα σχόλια σε βάρος μου. Οταν ήρθε στο χωριό ο μητροπολίτης "άγιος" Αλεξανδρουπόλεως, μαζί με την Εκκλησιαστική Επιτροπή έκαναν όλοι μαζί κάποιο συμβούλιο και αποφάσισαν ότι τα μνήματα που έχω κάνει είναι "Ιαχωβάδικα" και πρέπει να γκρεμιστούν.

Δίχως να ειδοποιήσουν κανέναν, κάποιος από την Επιτροπή πήγε και έσπασε τα μάρμαρα, βρίζοντας και απειλώντας ότι θα ξεθάψει τους νεκρούς και θα τους βγάλει έξω από το νεκροταφείο. Και αυτό συνεχιζόταν επί μια εβδομάδα. Δεν κατόρθωσα να σταματήσω τους βανδαλισμούς και η Αστυνομία, στην οποία απευθύνθηκα, αδιαφόρησε τελείως. Φάνηκε καθαρά ότι η εξουσία του "αγίου" μητροπολίτη είχε επισκιάσει τα πάντα.

Οι βανδαλισμοί σταμάτησαν όταν ο άντρας μου τούς απείλησε από τη Γερμανία ότι το θέμα θα έπαιρνε πλατιά δημοσιότητα στην Ευρώπη. Την επομένη αμέσως μου τηλεφώνησε από τη μητρόπολη κάποιος "παπά - Φώτης" εκ μέρους του αιδεσιμότατου και μου ζήτησε συγνώμη. Επίσης με παρακάλεσε να καταστρέψω τις φωτογραφίες και τα φιλμ με τους βανδαλισμούς που είχα στην κατοχή μου. Το μόνο που τους ζήτησα εγώ ήταν να αποκατασταθούν οι τάφοι με καινούρια υλικά. Τέλος Σεπτεμβρίου έφυγα για τη Γερμανία και οι τάφοι δεν είχαν ακόμη φτιαχτεί και δεν έχουν μέχρι σήμερα που σας γράφω.

Ο πατέρας μου, στα 17 του - αμούστακο παιδί - επιστρατεύτηκε και στάλθηκε στη Μικρά Ασία όπου πολέμησε 7 ολόκληρα χρόνια. Εφτασε μέχρι τον Σαγγάριο ποταμό. Εζησε από κοντά τη σφαγή της Σμύρνης. Και γύρισε ένα ανθρώπινο ράκος. Κουβαλούσε 9 βλήματα στην ωμοπλάτη του. Παρ' όλα αυτά, το 1940 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού Μετώπου. Στην υποχώρηση περιπλανήθηκε τραυματισμένος και μισότυφλος 6 μήνες στα βουνά της Ηπείρου. Σιγά σιγά τυφλώθηκε εντελώς. Πριν δέκα χρόνια κάηκε ζωντανός, αφού η φτώχεια ανάγκασε εμάς τα παιδιά του το 1960 να τον αφήσουμε μόνο με την άρρωστη μάνα μας και να μεταναστεύσουμε στη Γερμανία. Παρ' όλες τις ενέργειες που κάναμε να του δοθεί κάποια αναπηρική σύνταξη, ποτέ και κανείς δεν ασχολήθηκε μ' αυτόν. Ομως δεν παραπονέθηκε ποτέ και έζησε περήφανα διηγούμενος πάντα τις φοβερές του εμπειρίες από τους πολέμους.

Τον τάφο αυτού του γέρου, λοιπόν, έβαλε ο "άγιος" της Αλεξανδρουπόλεως έναν βάνδαλο και ιερόσυλο να καταστρέψει. Οταν γίνονται στην Κωνσταντινούπολη, στα ελληνικά νεκροταφεία, βανδαλισμοί από τους Τούρκους, ξεσηκώνονται όλοι. Οταν οι βανδαλισμοί γίνονται στην Ελλάδα και μάλιστα σε τάφους παλιών πολεμιστών κανείς δεν ενδιαφέρεται;".