Ο υπέροχος, αποφασιστικός και νικηφόρος αγώνας των αγροτών ενάντια, όχι μόνο στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, αλλά και σε όλα τα στηρίγματα του σάπιου συστήματος είχε πολλαπλές ευεργετικές συνέπειες για το λαϊκό κίνημα συνολικότερα.

Θα περιοριστούμε σε ορισμένες "δευτερεύουσας" σημασίας επισημάνσεις. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η κυβέρνηση Σημίτη στηρίζεται με πάθος από τον εσμό των φασιστοειδών τύπου Κακαουνάκη, Αναστασιάδη, Κωστόπουλου, Κουρή κ.ο.κ. Κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο και φυσιολογικό, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Σημίτη ενεργεί καθαρά ως ψυχρός εκτελεστής των λαϊκών συμφερόντων.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία, που ξεσκεπάστηκε εντελώς την ώρα του κρίσιμου αγώνα. Οι "πρώην αριστεροί" και νυν πληρωμένα τσιράκια των μεγάλων αφεντικών, όπως οι Τσίμας, Δραβαλιάρης κ.ά. Οι άνθρωποι αποδείχτηκε ότι δεν έχουν κάποιες πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές, που τους χωρίζουν με το ΚΚΕ ή τους αγώνες που κάνουν οι αγρότες ή οι ναυτεργάτες κλπ., αλλά έχουν περάσει ανοιχτά στην αντίπερα όχθη - αδιάφορο με ποιο "τίμημα" - και έχουν θέσει συνειδητά τις υπηρεσίες τους - ομολογουμένως ιδιαίτερα φτωχές - στην υπηρεσία της κυρίαρχης οικονομικής ολιγαρχίας. Πρόκειται για τσανακογλείφτες του "εκσυγχρονισμού".

Οι σκληροί λαϊκοί αγώνες, που όσο περνά ο καιρός θα φουντώνουν - ας είναι σίγουροι - θα αποκαλύπτουν όλο και πιο έντονα κάτι τέτοιους άθλιους υπηρέτες.