Εκείνο το βράδυ είδα το πιο παράξενο όνειρο της ζωής μου. Τότε που το έβλεπα, βέβαια, δεν ήξερα ότι βλέπω όνειρο. Τόσο ζωντανό ήταν. Οταν ξύπνησα, το κατάλαβα.

Ημουν κάπου. Δεν ξέρω πού. Το φεγγάρι κατέβηκε και γέμισε τα χέρια μου με κίτρινη σκόνη. Ξαφνικά αισθάνθηκα ανάλαφρος σαν... γαζία. Τόσο ανάλαφρος, που άρχισα ν' ανεβαίνω με μεγάλη ταχύτητα προς τον ουρανό.

Ανέβαινα, ανέβαινα, σαν ένα κίτρινο μπαλόνι που 'χει ξεφύγει από τα χέρια απρόσεχτου παιδιού. Η γη απομακρυνόταν και χανόταν από τα μάτια μου και στο τέλος έγινε ένας μικρός βόλος που βγήκε να παίξει στο δρόμο του απείρου.

Ενα άστρο πινακίδα μού έδειχνε το δρόμο. "Προς σε - λύνει..." Ιιι! Ετσι ανορθόγραφα ήταν γραμμένο.

Καλέ, η σελήνη δε γράφεται με ήτα; Πολύ παρηγορήθηκα που υπάρχουν και στη σελήνη ανορθόγραφοι.

Πριν από το τέρμα, στη στροφή δεξιά, περίμενε ένας πύραυλος που έκανε τον τροχονόμο. Αυτός ήθελε ντε και καλά να με βάλει σε σεληνιακή τροχιά, για να βρεθώ, λέει, στο φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ.

Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, γιατί κάτι πιο δυνατό από μένα με τραβούσε προς τα εκεί. Αυτό το πιο δυνατό ήταν η έλξη της σελήνης, που είχα ιδρώσει να την καταλάβω, όταν μου την εξηγούσε ο πατέρας μου.

Τότε είδα ότι στα χέρια μου κρατούσα το τρίγωνό μου. Ηταν λοιπόν γραφτό να πω τα κάλαντα και στη σελήνη;

"Πες τα, Σώτο, πες τα" μου 'λεγε μέσα μου μια φωνή "εδώ δεν υπάρχει περίπτωση να σου πουν "μας τα 'παν άλλοι!"".

Εβλεπα γύρω μου με περιέργεια.

Οταν έβλεπα από το μπαλκόνι μας το φεγγάρι, μου φαινόταν σαν ένα καραβάκι φορτωμένο χρυσάφι, που προχωρούσε στη σκοτεινή θάλασσα τ' ουρανού. Και να! Ο χρυσαφένιος δίσκος που ονειρευόμουν, όταν ήμουν στη γη, δεν ήταν παρά ένας τόπος έρημος, γεμάτος σκόνη και πέτρες.

Βλέποντας τις πέτρες, άρχισα δειλά δειλά να τραγουδώ:

Στο δορυφόρο που 'ρθαμε/ πέτρα να μη ραϊσει/ και η χρυσή αφέντρα του/ στο άπειρο να ζήσει... /

Τη φωνή μου την πήρε ένα ηφαίστειο και την έκανε ηχώ. Την έπιασε ένα άλλο, πιο μακριά, και την πήγε παρακάτω. Τα κάλαντά μου αντήχησαν:

Καλήν ημέραν, άρχοντες, / κι αν είναι ορισμός σας, / Χριστός γεννάται σήμερον/ και στον αστερισμό σας... /

"Γκλιν! γκλιν! γκλιν!" έκανε το τρίγωνό μου.

"Τίκι τακ!" η καρδιά μου.

Και σιωπή...

Ξανάρχισα να λέω τα κάλαντα. Ηθελα να το μάθουν όλοι πως ο Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει....

"Γκλιν! γκλιν! γκλιν!" το τρίγωνό μου.

"Τίκι τακ!" η καρδιά μου.

Ερημιά, ακινησία, βουβαμάρα.

Κάποιος άρχισε να μιλάει μέσα μου. Δεν ξέρω ποιος ήταν. Μπορεί να 'ταν κι οι σκέψεις μου. Ειλικρινά δεν ξέρω:

"Ο ονειρεμένος τόπος, Σώτο, δεν είναι το φεγγάρι. Η γη είναι. Στη γη υπάρχουν πλάσματα που έχουν ψυχή. Στη σελήνη δεν υπάρχουν παρά μόνο πέτρες. Στη γη υπάρχει το νερό, η ατμόσφαιρα. Αυτά δίνουν ζωή. Στη γη είναι τα λουλούδια, είναι οι φίλοι σου, είναι οι γονείς σου. Καλά βρίσκεται το φεγγαράκι στη θέση του, όμορφα αρμενίζει τις νύχτες στο διάφανο ουρανό. Καλά είσαι κι εσύ στη γη. Γύρνα πίσω".

Πήρα το άστρο των δώδεκα που κάνει το δρομολόγιο σελήνη - γη με έξι πυραύλους. Μόλις που το πρόλαβα. Ηταν το τελευταίο. Εκανα άλλη μια φορά στο τρίγωνό μου "γκλιν" και άκουσα τα κάλαντά μου να ηχούν στα ηφαίστεια:

Χριστός γεννάται σήμερον/ εν Βηθλεέμ τη πόλει. / Οι ουρανοί αγάλλονται/ και χαίρει η Φύση όλη. /

"Κρίμα..." σκέφτηκα. "Χαμένα πήγαν τα κάλαντά μου. Κανένας δεν έπιασε το μήνυμά μου".

Κι όμως...

Είχα κατακτήσει το διάστημα. Και οι πέτρες είχαν συγκινηθεί. Δίπλα μου περνούσαν σαν βολίδες οι δορυφόροι, οι κομήτες και οι γαλαξίες και μου έλεγαν: "Χρόνια πολλά"! Η Μεγάλη Αρκτος με χαιρέτησε ευγενικά και είπε: "Οι ουρανοί αγάλλονται...". Κι ο αστερισμός της Ανδρομέδας μου ευχήθηκε: "Επί γης ειρήνη!".

Καθώς έστριψα να δω για τελευταία φορά πίσω μου, είδα μερικούς πυραύλους να 'χουν σχηματίσει στο άπειρο τις λέξεις: "Δόξα εν υψίστοις"!

(Από το βιβλίο "Ελληνικά Διηγήματα Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς" Α τόμος, εκδόσεις Πατάκη)