Του Τάκη ΤΣΙΓΚΑ

Οχι, δε βιαζόμαστε να τσουβαλιάσουμε το κυβερνών κόμμα με τα υπόλοιπα, από τη ΝΔ έως και τον "ΣΥΝ" και να ισοπεδώσουμε τις όποιες υπαρκτές διαφορές τους. Αλλά δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε την ταυτότητα των αντιλήψεών τους, στη γενική κατεύθυνση και τη στρατηγική αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της χώρας. Πολύ περισσότερο, που όλο και περισσότερο - και πάντως σε καθοριστικό ήδη βαθμό - η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών δεν εξαρτάται από την τέτοια ή άλλη διαχείριση κάποιων οικονομικών δεδομένων, αλλά τη ριζική αλλαγή της μέχρι σήμερα πορείας.

Ας γίνουμε, όμως, περισσότερο συγκεκριμένοι. Η Ελλάδα, εδώ και χρόνια, βαδίζει στον καταστροφικό δρόμο της παραγωγικής υποβάθμισης και αποδιάρθρωσης. Ο βιομηχανικός τομέας έχει υποστεί σκληρά πλήγματα και φθίνει συνεχώς. Ο αγροτικός βρίσκεται ήδη στο κατώφλι της συνολικής χρεοκοπίας και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βλέπουν με τρόμο το λουκέτο να στέκεται απειλητικά μπροστά τους. Ο δημόσιος παραγωγικός τομέας συνθλίβεται στις συμπληγάδες της πολιτικής των αποκρατικοποιήσεων, της εξυπηρέτησης των πολύμορφων ρουσφετιών και ενός αντικρατικίστικου και ταυτόχρονα αντικοινωνικού παραλογισμού. Η τάση της ενισχυόμενης συνεχώς πορείας μετατροπής της ελληνικής οικονομίας σε μια οικονομία παροχής - κατά κανόνα φτηνών και μέτριας ή κακής ποιότητας - υπηρεσιών είναι ολοφάνερη. Οι παραγωγικές επενδύσεις (δημόσιες ή ιδιωτικές) έχουν γίνει ένα σπάνιο και δυσεύρετο είδος. Τα λεγόμενα μεγάλα έργα, αυτά που ο πρωθυπουργός έχει ονομάσει ατμομηχανή της ανάπτυξης, έχουν φανερώσει ήδη ότι τα όριά τους κινούνται στα περιθώρια του μεγάλου φαγοποτιού και πάντως μακριά από τις πραγματικές ανάγκες μιας φιλολαϊκής ανάπτυξης. Η ψαλίδα μεταξύ των εισαγωγών και εξαγωγών συνεχώς μεγαλώνει σε όφελος των πρώτων, ενισχύοντας και αναπαράγοντας σε μεγαλύτερη έκταση, χρόνο με το χρόνο, τα υπάρχοντα προβλήματα. Και τα διάφορα ελλείμματα, ο εξωτερικός και εσωτερικός δανεισμός, η ανεργία και όλα όσα αραδιάζουν σε κάθε ευκαιρία οι εκάστοτε κυβερνώντες τραβούν συνεχώς την ανηφόρα.

Μοναδικοί δείκτες που ευημερούν σε όλη αυτή την περίοδο τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και ιδιαίτερα του πολυεθνικού τμήματός του. Η ενισχυόμενη συνεχώς πολύμορφη ασυδοσία του. Το επεκτεινόμενο και εντεινόμενο συνεχώς ξεζούμισμα της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των παραγωγικών δυνάμεών της. Η πολύμορφη και στυγνή εκμετάλλευση, η ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση του παραγόμενου πλούτου σε λιγότερα χέρια.

Και όμως, μπροστά σε αυτή την τραγική ήδη κατάσταση, οι κυβερνώντες, αλλά και οι αντιπολιτευόμενες δήθεν δυνάμεις της ΝΔ, της Πολιτικής Ανοιξης και του "ΣΥΝ" "αδυνατούν" να προσεγγίσουν τις πραγματικές και βαθύτερες αιτίες της. "Αδυνατούν" να καταλάβουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στα ίδια τα ιερά και όσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην αναγνώριση της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας (διάβαζε: μεγάλο κεφάλαιο) ως υπέρτατης αξίας και ύψιστης αρχής. Στην εφαρμογή των λεγόμενων νόμων της αγοράς, στην προώθηση της λεγόμενης απελευθέρωσης. Στην ολοένα και περισσότερο ενισχυόμενη κυριαρχία του πολυεθνικού κεφαλαίου στα διάφορα κέντρα εξουσίας, υπερεθνικά και εθνικά, αλλά και σε κάθε επίπεδο της δημόσιας οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Στον ολοένα και μεγαλύτερο περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζόμενων σε εθνικό επίπεδο, των ίδιων των λαών στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στα ίδια, δηλαδή, τα ιερά και όσια του καπιταλισμού, της σημερινής, μάλιστα, φάσης ανάπτυξής του, την πλέον παρασιτική, ασύδοτη και απάνθρωπη. Αυτή ακριβώς η υποταγή - με τον ένα ή άλλο τρόπο - στα σύγχρονα καπιταλιστικά ιδεώδη αποτελεί και την κοινή αφετηρία της λογικής των θέσεων και των προτάσεών τους. Γι' αυτό και είναι ανούσιες και αμελητέες οι όποιες υπαρκτές μεταξύ τους διαφορές. Γι' αυτό και η διγλωσσία και η υποκρισία αποτελεί κοινό τους γνώρισμα και χαρακτηριστικό, ενώ οι αντιφάσεις έχουν γίνει μόνιμος συνοδός του πολιτικού τους λόγου.

Κάποιοι άλλοι τα ντύνουν με τα ρούχα της δήθεν ανανέωσης και του εκσυγχρονισμού, συνεχίζοντας ακόμη να προσφέρουν στην τόση συκοφάντηση αυτών των εννοιών. Και όχι μόνο σ' αυτή. Αλλά και στο μηδενισμό και την άκριτη απόρριψη του παρελθόντος, δοκιμασμένων λαϊκών κατακτήσεων και διαχρονικών αξιών και ιδεών. Και ταυτόχρονα έχουν την... τιμή να βάζουν το κερασάκι στη συνολική τούρτα, αφού είναι οι πλέον κατάλληλοι, για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, να καλλιεργούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και να αμβλύνουν τις λαϊκές αγωνιστικές διαθέσεις και φρόνημα.

Είναι, πράγματι, πολύχρωμος ο μπαξές της υποταγής. Πρόκειται, όμως, για μια πολυχρωμία ξεθωριασμένη, μουντή, χωρίς την παραμικρή ζωντάνια και τόνο, βαριά σφραγισμένη από την παραδοχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Είναι ένας μπαξές, που δεν έχει ούτε τη θέληση, ούτε τη δυνατότητα να αντισταθεί ουσιαστικά και πραγματικά στην εξόφθαλμη πλέον καταστροφική λαίλαπα, που έχει ενσκήψει στη χώρα. Δε θέλει και ούτε μπορεί να αρθρώσει προτάσεις ουσιαστικής και φιλολαϊκής διεξόδου, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής πορείας. Από το γεγονός αυτό πηγάζει και η έντονη ανάγκη της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Οχι της ανασύνθεσης που σχεδιάζουν τα διάφορα επιτελεία της άρχουσας τάξης, αλλ' αυτής που θα σφραγίζεται από την ορμητική είσοδο του μαζικού λαϊκού κινήματος στην κονίστρα των πολιτικών εξελίξεων. Είναι και το κρίσιμο αυτό ζήτημα ένα από τα στοιχήματα που θα κριθούν στο χρόνο που κάνει σήμερα το πρώτο του βήμα.

Είναι, πράγματι, πολύχρωμος ο μπαξές της υποταγής. Πρόκειται, όμως, για μια πολυχρωμία ξεθωριασμένη, μουντή, χωρίς την παραμικρή ζωντάνια και τόνο, βαριά σφραγισμένη από την παραδοχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου.