Μια κοινωνική αντεπανάσταση - που γρήγορα θα αποκτήσει και πολιτική έκφραση - σαρώνει τη χώρα, κατά τα τελευταία χρόνια, απ' άκρη σ' άκρη, η οποία καθημερινά φουσκώνει όλο και περισσότερο...

Τα συμπτώματά της δεν είναι απλώς και μόνο καταφανή σε όλα τα επίπεδα, - αλλά και περνούν σαν οδοστρωτήρας πάνω από την ελληνική κοινωνία - συντρίβοντας τους ασθενέστερους και ακρωτηριάζοντας τις προοπτικές του τόπου.

Ο δημόσιος πλούτος παραδίδεται σκανδαλωδώς και σε εξευτελιστικές τιμές σε ιδιώτες, το κράτος πρόνοιας ξηλώνεται με φρενήρεις ρυθμούς, τα μικρομεσαία εισοδήματα συρρικνώνονται συστηματικά, οι εργασιακές κατακτήσεις και εγγυήσεις αίρονται με διάφορα προσχήματα και κόλπα και ο πολιτισμός, αφ' ενός μεν παραδίδεται βορά στην ιδιωτική πρωτοβουλία προς χάρη της ολιγαρχίας, αφ' ετέρου δε υποβαθμίζεται ως την αποχαύνωση - όσος παραμένει για το Λαό.

Ο υποσημειούμενος απορρίπτει με οργή την υποκριτική αυτή πεποίθηση και - όσους κι όποιους κι αν δυσαρεστήσει - θα επισημάνει με μια μικρή ιστορική αναδρομή πόσο συνυπεύθυνος είναι ο ελληνικός Λαός για τα σημερινά μας χάλια και για όσες καταστάσεις επακολουθήσουν.

Διότι, βεβαίως, έρχονται χειρότερες μέρες σε όλα τα πεδία, - στο εθνικό, στο πολιτικό, στο οικονομικό, στο κοινωνικό και στο πολιτισμικό. Και έρχονται με συνυπευθυνότητα του Λαού, - του Λαού όχι ασαφώς και αορίστως, αλλά με συνυπευθυνότητα των εργατοϋπαλλήλων, των αγροτών, των επαγγελματοβιοτεχνών και των συνταξιούχων.

1. Οταν στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές του 1974 ο Λαός έδινε στη ΝΔ 54%, στα λείψανα του Κέντρου 20% και στον απόντα Α. Παπανδρέου 13%, στην Αριστερά, η οποία ηγήθηκε του αντιδικτατορικού αγώνα έδινε μόνο 9%.

2. Και ενώ η Αριστερά και ειδικότερα το ΚΚΕ αγωνίστηκε σθεναρά την περίοδο 1974 - 77, για να διευρυνθεί η δημοκρατία, για να μη γίνει αναπαλαίωση του πολιτικού κόσμου και για να λάβει σάρκα και οστά η "σοσιαλμανία" με σημαντικές κρατικοποιήσεις, στις εκλογές του 1977, ο Λαός, πολύ σωστά, έδωσε 42% μόνο στη ΝΔ, 25% στο ΠΑΣΟΚ (γιατί; ), 11% στα υπολείψανα του Κέντρου και πάλι γύρω στο 10% στο ΚΚΕ!

3. Στο διάστημα που ακολούθησε μέχρι και το 1981, το ΚΚΕ αγωνίστηκε και εναντίον του ΝΑΤΟ και εναντίον της ΕΟΚ, της οποίας αποκάλυπτε το ιμπεριαλιστικό πρόσωπο, και εναντίον του επιζώντος παλαιοκομματισμού και υπέρ των αιτημάτων των μισθωτών, των αγροτών, των επαγγελματιών και των συνταξιούχων. Στις εκλογές, όμως, του 1981, η ΝΔ (δικαίως) έπεσε στο 35%, το ΠΑΣΟΚ (δικαίως επίσης, αφού ο Λαός επιθυμούσε αλλαγή) ανέβηκε στο 48%, αλλά και πάλι το συνεπέστερο και αγωνιστικότερο κόμμα έμεινε στο 10% περίπου!

4. Κι ενώ το ΠΑΣΟΚ (το οποίο είχε σφετεριστεί όλα τα συνθήματα του ΚΚΕ) στην πρώτη τετραετία του έδωσε δείγματα γραφής - παραμένοντας στο ΝΑΤΟ, παραμένοντας στην ΕΟΚ, ψηφίζοντας το περιβόητο άρθρο 4, κοροϊδεύοντας την Αριστερά και καταφρονώντας τους μη προνομιούχους Ελληνες, στις εκλογές του 1985 ο Λαός, σάμπως να κατέβηκε από άλλον πλανήτη, έδωσε στο ΠΑΣΟΚ 46%, στη ΝΔ 41% περίπου και στο ΚΚΕ, για μια ακόμα φορά, γύρω στο 10%!

5. Ακολούθησε η θυελλώδης δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, με τη μονόπλευρη λιτότητα, με το συνδικαλισμό του Ειρηνοδίκη, με την απαγόρευση αυξήσεων και στον ιδιωτικό τομέα, με τις λεηλασίες, με τα σκάνδαλα και με τη σήψη. Και όμως, ο Λαός, στις εκλογές του 1989 έδωσε στο ΠΑΣΟΚ γύρω στο 40%, στη ΝΔ γύρω στο 44% και στον (ενιαίο τότε) Συνασπισμό μόνο το 13%!

6. Ακολούθησαν οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις που, τελικά, τον Απρίλιο του 1990 ανέβασαν τη ΝΔ στο 47%, κατέβασαν το ΠΑΣΟΚ στο 39% και τον(ενιαίο ακόμη) Συνασπισμό σε λιγότερο από 11%.

7. Και ύστερα από τα νέα δεινά της περιόδου 1990 - 92 (εσωτερικά δεινά και διεθνή), ο Λαός ξανάφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με 47%, έριξε τη ΝΔ γύρω στο 39% και έδωσε στο ΚΚΕ - επιβραβεύοντας, προφανώς, τους αγώνες του - 4,5%!

8. Την ίδια περίοδο, ο Λαός με την ψήφο του, έστειλε στις νομαρχίες, στους δήμους και στις κοινότητες τα κινούμενα του δικομματισμού και την ίδια περίοδο, οι εργαζόμενοι, με τη δική τους στάση (και ψήφο) παρέδωσαν τα συνδικάτα στους αποστάτες του Εργατικού Κινήματος.

Και, βεβαίως, μέχρι και το 1981 (ή, έστω, μέχρι και το 1985) δεν είχαν ευθύνη, διότι καλόπιστα επιζητούσαν αλλαγή.

Από το 1985 και ύστερα, όμως, ποια δικαιολογία έχουν;

Ετσι σήμερα, για την άγρια αντεπανάσταση που σαρώνει απ' άκρη σ' άκρη τη χώρα, δεν ευθύνονται μόνο οι κρατούντες (οι σημερινοί και χθεσινοί). Ευθύνεται και ο Λαός και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, οι οποίοι, με την ψήφο τους, οπλίζουν τα χέρια που τους σφάζουν.

Εκτός αν είναι ευχαριστημένοι με την ένδεια που αντιμετωπίζουν!