Πέρασε άλλος ένας χρόνος άγριας μονόπλευρης λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συνεχίζοντας τον αντιλαϊκό μονόδρομο του Μάαστριχτ - που όδευε μέχρι τον Οκτώβρη του 1993 η κυβέρνηση της ΝΔ - έδωσε σαφή δείγματα γραφής και αφοσίωσης στις επιταγές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών και στις ανειλημμένες υποχρεώσεις της απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και πολυεθνικό. Στα πλαίσια αυτά, εφάρμοσε και το 1994 την πολιτική μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων στο όνομα της ανάπτυξης και της εξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση. Μια κρίση, όμως, που δημιουργούν και αναπαράγουν οι ίδιες αδιέξοδες πολιτικές, και πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι. Μέσα στο 1994, θεσπίστηκαν μια σειρά μέτρα, ψηφίστηκαν αρκετά νομοσχέδια, στην κατεύθυνση σταθεροποίησης της λιτότητας και διεύρυνσης των κερδών και της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ανάμεσα στα σημαντικότερα μέτρα και πολιτικές ήταν τα εξής:

• Εισοδηματική πολιτική της τάξης του 5%+σν5%, που εξασφαλίζει ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων 7,5%,αλλά μετά την αφαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών πέφτει σε ποσοστό κάτω από 5%, ενώ ο επίσημος πληθωρισμός έτρεχε με ρυθμό 11%.
• Τη φορολογική πολιτική,που μείωσε ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των μισθών και συντάξεων, αφού διατηρήθηκε αμετάβλητος ο φορομπηχτικός και φοροεισπρακτικός χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος. Οι όποιες αλλαγές έγιναν στην ισχύουσα φορολογική νομοθεσία, είχαν σαν στόχο - εκτός από τους μισθωτούς και συνταξιούχους - κυρίως τα μικρομεσαία νοικοκυριά των επαγγελματιών - βιοτεχνών και εμπόρων.
• Το ξήλωμα του "κράτους πρόνοιας", με τον ανελέητο σφαγιασμό των δαπανών για κοινωνικούς σκοπούς (υγεία, πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, πολιτισμό, ερευνητικά και επιστημονικά ιδρύματα, κλπ).
• Την επενδυτική πολιτική,που εκφράστηκε από τη μια, με τη διατήρηση των κάθε είδους φοροαπαλλαγών και κινήτρων που απολαμβάνουν νόμιμα οι μεγαλοβιομήχανοι, στο όνομα της ανάπτυξης ή της τόνωσης των επενδύσεων και από την άλλη, με το σφαγιασμό των κονδυλίων που είχαν προϋπολογιστεί να δοθούν για έργα υποδομής από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
• Την τιμολογιακή πολιτική,συστατικό στοιχείο της οποίας ήταν η προώθηση της απελευθέρωσης των τιμών, που επιτρέπει την κερδοσκοπική ασυδοσία και την αισχροκέρδεια στην αγορά. Στα πλαίσια αυτά, είχαμε το νόμο που διευρύνει την απελευθέρωση των ενοικίων σε νέες κατηγορίες διαμερισμάτων και κατοικιών ή την επαγγελματική στέγη, την "απελευθέρωση" των ασφαλίστρων, κλπ. Συνέπεια της πολιτικής της "απελευθερωμένης" αγοράς είναι και η διατήρηση του πληθωρισμού σε απαράδεκτα επίπεδα, με συνέπεια να προαναγγελθεί ότι στις αρχές του 1995 θα τεθεί σε κυκλοφορία δεκαχίλιαρο και διακοσάρικο,σε συνδυασμό με την απόσυρση από την κυκλοφορία των χαρτονομισμάτων των 50 και 100 δραχμών.
• Τη νομισματική και πιστωτική πολιτική,που κινήθηκε στην κατεύθυνση πλήρους απελευθέρωσης του τραπεζικού συστήματος. Ετσι, μέσα στο 1994, είχαμε μια σειρά μέτρα και αποφάσεις που εξασφαλίζουν από τη μια, όλο και πιο φτηνό χρήμα για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και από την άλλη, όλο και πιο ακριβό χρήμα για τους εργαζόμενους μισθωτούς, συνταξιούχους, βιοτέχνες, εμπόρους, αγρότες κλπ).

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ