Ο κινηματογραφικός "λόγος" του Παναγιώτη Καρκανεβάτου στην ταινία του "Μεταίχμιο",είναι μια ολάνθιστη περιδιάβαση στην ευδαιμονία της ποίησης. Μιας ποίησης ανόθευτης, χωρίς προσπάθεια εντυπωσιασμού με τη γλώσσα και το ύφος της. Ο Ελληνικός Κινηματογράφος δείχνει να διαθέτει πλούσια αποθέματα ενέργειας, σε πείσμα όσων το αρνούνται αυτό κι ακόμα περισσότερο όσων το υπονομεύουν.

Ο σκηνοθέτης θέτει ως εφαλτήριο της δράσης του μια ιστορία αναζήτησης, ανασκαλεύοντας στη συνέχεια το ίδιο το περιεχόμενο της ζωής. Ο κεντρικός ήρωάς του δεν ψάχνει τον χαμένο στο χρόνο αδερφό του, αλλά αποζητά τη λύτρωση μέσα από την αέναη περιπλάνηση. Η κινηματογραφική κάμερα περιφέρεται σε τόπους άνυδρους και σκληρούς, όπου οι άνθρωποι ψάχνουν την τροφή τους μέσα στα έγκατα της γης. Τόποι ελληνικοί, όπου οι κάτοικοι ανοίγουν στη γη βαθιές τρύπες, δρόμους που τους οδηγούν στις ρίζες τους.Η"αρχαία σκουριά", που αναφέρει στο τέλος της ταινίας ο, χαμένος στη θάλασσα της νοσταλγίας, αδερφός του ήρωα, είναι η παράδοση. Η ταυτότητα της Ελλάδας, καταχωνιασμένη σήμερα στο χώρο της μνήμης. Ο Καρκανεβάτος αφαιρεί από την ιστορία του τον εφήμερο χαρακτήρα της. Η ιστορία του δεν έχει τέλος, όπως και η ζωή του ανθρώπου, που η αρχή της είναι σκεπασμένη με "αρχαία σκουριά". Είναι αιώνια, όπως αιώνια είναι και η ανάγκη της συνείδησης να πλεύσει περήφανα στον απέραντο ωκεανό της ελευθερίας. Είναι ο "κόσμος" που αγωνιά να φτάσει ο μοναχικός και ρομαντικός ιππότης του σκηνοθέτη. Είναι στην ουσία η εσωτερική πατρίδα του Ελληνα, που δε φεύγει για να την ξεχάσει, αλλά ταξιδεύει για να την αντικρίσει, να τη γνωρίσει όπως δεν τη βίωσε. Σαν τον Οδυσσέα που περιπλανιέται, με τον νόστο της επιστροφής στην καρδιά του. Ενα ταξίδι επιστροφής και όχι φυγής.

Η φωτογραφία του Αντρέα Σινάνου - από τις καλύτερες που έχουμε δει στον Ελληνικό Κινηματογράφο - ακολουθεί τις ακτίνες του ήλιου που πέφτουν πάνω στο έρημο, ρημαγμένο, αλλά βαθιά ριζωμένο ελληνικό τοπίο. Η μουσική του Νίκου Κηπουργού,λυρική και συγχρόνως επική, πάλλεται στους ρυθμούς της ανθρώπινης ευαισθησίας. Κρύβουν μέσα τους τη λάμψη της παράδοσης, τους ήχους του παρόντος, τη λαχτάρα του μέλλοντος. Ολοι οι ηθοποιοί στην ταινία του Καρκανεβάτου, μοιράζονται ισότιμα την επιτυχία της ταινίας. Η εσωτερική ερμηνεία του Αρη Λεμπεσόπουλου,η σιωπηλή, αλλά φωτεινή ερμηνεία του Χρήστου Καλαβρούζου και ο διάχυτος ερωτισμός στη γνήσια κινηματογραφική έκφραση του Σταύρου Ζαλμά,φαντάζουν σαν ποιητικές μορφές μιας ώριμης και ανάγλυφης τεχνοτροπίας. Ο θεατής, σίγουρα, θα αναγνωρίσει μέσα στην ταινία τον ίδιο του τον εαυτό.

Το "Μεταίχμιο" βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τα βραβεία σκηνοθεσίας, μουσικής και Β' ανδρικού ρόλου, ενώ απέσπασε και ειδική μνεία από τη Διεθνή Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου.

Γεράσιμος ΒΑΚΡΟΣ