Θα 'ταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστέψει ένας λογικός άνθρωπος, και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές, στις καλές τους προθέσεις.

Πρώτα - πρώτα η βασική, η ουσιαστική, η κύρια σύνδεση των αστικών κομμάτων με την ολιγαρχία του πλούτου, είναι η ίδια τους η πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού καθεστώτος. Οι αστοί πολιτικοί είναι μέρος της κυρίαρχης τάξης με "ειδικότητα" την πολιτική πάλη των τάξεων.

Δεύτερον,είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά αναπόφευκτα την εξαγορά, τη μίζα, την απάτη, τη σύνδεση αστών πολιτικών ακόμη και με καθαρά εγκληματικά συμφέροντα. Η διαφθορά και το έγκλημα είναι σύμφυτα με τον καπιταλισμό, πολύ περισσότερο με τον καπιταλισμό που "σαπίζει".

Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από αυτήν την κρίση "τιμιότητας", όταν μάλιστα έχουν στο παρελθόν απορριφθεί προτάσεις του ΚΚΕ, όπως π.χ. για ανώτατο όριο προεκλογικών δαπανών;

Εχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο θόρυβος για τα οικονομικά των κομμάτων και τη διαφθορά των αστών πολιτικών - την οποία καθόλου δεν αμφισβητούμε - κορυφώνεται τη συγκεκριμένη τούτη στιγμή και με το συγκεκριμένο αρνητικό για το λαό συσχετισμό δυνάμεων, για να πιαστούν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Το σημαντικότερο: να νομιμοποιηθούν στη λαϊκή συνείδηση αντιδραστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Το παράδειγμα της Ιταλίας μας προειδοποιεί. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε αποτελεί κανένα καταπληκτικό φαινόμενο, η ίδια η αστική τάξη να επιδιώκει όχι μόνο τον περιορισμό αλλά και τη διάλυση και των δικών της κομμάτων προκειμένου να εξασφαλίσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της.

Επιδιώκεται η προσαρμογή του βασικού θεσμικού πλαισίου στις εξελίξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η παραπέρα θεσμοθέτηση της εκχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Επίσης, η πιο αποτελεσματική θωράκιση του συστήματος με την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας και την παρέμβαση του κράτους στις λειτουργίες και τη δράση των κομμάτων. Στην ουσία πρόκειται για περιορισμό του κοινοβουλευτισμού.Εμφανίζεται εδώ καθαρά η τάση του ιμπεριαλισμού για αντίδραση σ' όλη τη γραμμή.

Η "λεπτομέρεια", η ενίσχυση του κράτους, δεν πρέπει καθόλου να μας διαφεύγει. Το κράτος δεν είναι ουδέτερος - αταξικός μηχανισμός. Είναι όργανο για να κυριαρχεί η αστική τάξη και να καταπιέζει την εργατική τάξη και τους άλλους εκμεταλλευόμενους. Κατά μια έννοια είναι το μεγαλύτερο, το πιο σταθερό, το πιο γερό και σίγουρο "κόμμα" της αστικής τάξης. Κάθε κομμουνιστής, κάθε προοδευτικός άνθρωπος, λοιπόν, μπορεί να καταλάβει εναντίον ποιου στρέφονται πρώτα απ' όλα και κυρίως αυτά τα σχέδια.

Οι προτάσεις που δημοσιοποιούνται από τα αστικά κόμματα ή στελέχη τους, αντιγράφουν θεσμικά πλαίσια που εδώ και δεκαετίες έχουν υιοθετηθεί σε άλλες χώρες. Συχνά, πρότυπο θεωρείται η Γερμανία. Η πρώην ΟΔΓ είναι το πρώτο καπιταλιστικό κράτος που μπήκε στο δρόμο της διεξοδικής νομοθετικής ανάπτυξης των γενικών συνταγματικών διατάξεων, εκδίδοντας στις 24/7/1967 το νόμο για τα πολιτικά κόμματα (το πρώτο νομοσχέδιο είχε προετοιμαστεί ακόμα το 1959). Ο νόμος ρυθμίζει τέτοια ζητήματα, όπως τη θέση των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα, τις αρχές οργάνωσής τους, τη διαδικασία συμμετοχής τους στις βουλευτικές εκλογές, την κάλυψη των προεκλογικών εξόδων, τη λογοδοσία για τα οικονομικά μέσα, πού ξοδεύτηκαν και, τέλος, τη διαδικασία της απαγόρευσης κόμματος λόγω αντισυνταγματικότητας. Ιδιαίτερα για τα οικονομικά, τα κόμματα οφείλουν να λογοδοτούν για όλα τα έσοδα (συνδρομές, πιστώσεις, οικονομική δραστηριότητα, δωρεές κλπ.). Απαιτεί επώνυμες δωρεές πάνω από ένα ορισμένο ποσό. Αυτό βέβαια καθόλου δεν εμπόδισε τα οικονομικά σκάνδαλα στη Γερμανία. Το όλο πλέγμα όμως σίγουρα επέδρασε πολύ κατασταλτικά πάνω στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Να υπενθυμίσουμε ότι το 1956 το ΚΚ της Γερμανίας τέθηκε εκτός νόμου με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου σαν "αντισυνταγματικό", ενώ η ίδρυση του Γερμανικού ΚΚ το 1968 δε σήμαινε επίσημη άρση της απαγόρευσης του ΚΚΓ. ("Ο πολιτικός μηχανισμός της δικτατορίας των μονοπωλίων" Ακαδ. Επιστημών της ΕΣΣΔ, εκδ. ΣΕ, σελ. 127 - 130 και 159 - 160). Οι σημερινές, επίσης, δικαστικές διώξεις στελεχών του ΚΔΣ (Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού) για τα οικονομικά του κόμματος ασκούνται με βάση αυτό το πλαίσιο.

Αν και αρκετοί αστοί πολιτικοί αναγνωρίζουν ότι οι νομοθετικές ρυθμίσεις δεν εμποδίζουν τη διαφθορά, τα πράγματα προχωρούν γιατί ακριβώς τα οικονομικά των κομμάτων είναι μόνο το προκάλυμμα. Χαρακτηριστικά ο υπουργός Εσωτερικών Κ. Σκανδαλίδης αναφέρει σε συνέντευξή του (,Καθημερινή" 22/1/95): "Το πρόβλημα (σ.σ. σχέσεων κομμάτων με οικονομικά συμφέροντα) εμφανίζεται με μέγιστη μορφή σε χώρες που έχουν πολύ πιο αυστηρό θεσμικό πλαίσιο απ' ό,τι στη χώρα μας".

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα των οικονομικών πηγών και δαπανών με βάση το Καταστατικό του και ασκεί τον έλεγχο με διαδικασίες που αντιστοιχούν στο χαρακτήρα του και στην αποστολή του, ως επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Πηγές χρηματοδότησης είναι κυρίως οι συνδρομές των μελών και οι εισφορές των οπαδών του (ανώνυμες στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, εκτός να θεωρηθεί αναγκαία η δημοσιοποίηση από τον ίδιο τον ενισχυτή), οι μισθοί των στελεχών του που κατέχουν δημόσια αξιώματα (βουλευτές, ευρωβουλευτές κλπ.) και στη συνέχεια η κρατική επιχορήγηση και οι κομματικές επιχειρήσεις. Οι δαπάνες του καλύπτουν τις ανάγκες λειτουργίας και δράσης του, τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού. Δημόσιος απολογισμός δημοσιεύεται στον κομματικό Τύπο. Ετσι λογοδοτούμε στην εργατική τάξη και στο λαό. Πιο λεπτομερειακή ενημέρωση και απολογισμός γίνεται εσωκομματικά στα μέλη του Κόμματος. Αυτά καλύπτουν ολοκληρωμένα το συγκεκριμένο ζήτημα. Ετσι, η οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση επιχειρηθεί θα αποτελεί πλειοδοσία εκ του πονηρού και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα των οικονομικών πηγών και δαπανών με βάση το Καταστατικό του και ασκεί τον έλεγχο με διαδικασίες που αντιστοιχούν στο χαρακτήρα του και στην αποστολή του, ως επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης