• "Ποιος χάνει, ποιος κερδίζει από τις συνταρακτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις;", ήταν το ερώτημα που έθεσε η Ζωή Σώκου, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΓΣΕΕ. "Πόσο χωράει αυτός ο κόσμος που αλλάζει τις γυναίκες και τις ανάγκες τους; Η θέση τους γίνεται διαρκώς χειρότερη και δημιουργούνται νέες ανισότητες. Βασικός θετικός παράγοντας είναι ο βαθμός συνειδητοποίησης των γυναικών στη βάση και η συμμετοχή τους.

Αρνητικοί παράγοντες είναι η υιοθέτηση από το συνδικαλιστικό κίνημα μορφών εργασιακών σχέσεων όπως καθορίζονται από τη Λευκή Βίβλο, η ανεργία, η αποβιομηχάνιση, οι ευέλικτες μορφές εργασίας.

Οι γυναίκες δεν πρέπει να παραμείνουν θεατές σ' όλη αυτή την εξέλιξη που γίνεται για μας χωρίς εμάς, χρειάζεται να παλέψουν. Είναι αλήθεια ότι με τους πολλαπλούς ρόλους είναι δύσκολο να ασχοληθεί σήμερα η γυναίκα με το συνδικαλισμό και αυτή η δυσκολία επιτείνεται με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών και τις άτυπες μορφές εργασίας που απομονώνουν τις γυναίκες από τους άλλους εργαζόμενους. Για μια μισθοσυντήρητη εργάτρια που δεν έχει τις ευκολίες και την ασφάλεια που έχουν άλλες κατηγορίες γυναικών, είναι ακόμα πιο δύσκολο να συμμετέχει ενεργητικά στο συνδικαλισμό. Οποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να κατανοήσει τη μεγάλη πίεση που ασκείται σήμερα στις γυναίκες, οι οποίες αγωνίζονται να κρατήσουν τουλάχιστον το μεροκάματό τους, να μη χάσουν τελείως τη δουλιά τους. Οι εργοδότες έχουν γίνει ασύδοτοι και οι εργαζόμενες δεν έχουν καμιά βοήθεια. Φυλετικές αντιθέσεις υπάρχουν, όμως δεν είναι οι κυρίαρχες, το πρωταρχικό είναι να υπάρχει δουλιά και μάλιστα με πλήρη απασχόληση, ώστε η γυναίκα από καλύτερη θέση να θέσει και τα άλλα ζητήματα. Η συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη του ανθρώπου".