Ας σας ευγνωμονούν

εκείνοι που

σας χρωστάνε...

"... Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσων και Αγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - και σεις οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα ορφανό, που γύρευε η τυραγνία να του πάρη τη ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με τη βοήθεια του θεού εσώθη, και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις τη δικαιοσύνη του τυράγνου και δίνεταν δύναμη αυτεινού του τυράγνου, οπού τον τρέμετε εσείς, κι αυτό το παιδάκι σας έδωσε να καταλάβετε ότι κατά τ' όνομα του Γρανσινιόρη δεν είναι και η δύναμή του. Δε στοχαστήκατε όταν φοδιάζατε τα κάστρα του γκρνσινιόρη της πρώτες χρονιές, ότ' ήταν δύναμη Θεού να λευτερωθή; Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας - καμιά χάρη σ' εσάς της ανεμοδούρες, της διεφθαρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τάφκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι άλλα τοιούτα. Εκείνων εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, τ' Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους..."

"Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη". Εκδόσεις ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ (σελίδες 355 - 356)