Η χτεσινή συνάντηση Καραμανλή - Παπανδρέου ήταν και το έναυσμα για την αποτίμηση της παρουσίας τους στην πολιτική ζωή. Μια παρουσία, συγκεκριμένη, που σημάδεψε πολιτικές εξελίξεις του τόπου. Και τις σημάδεψε από τη σκοπιά των πολύ συγκεκριμένων και κοινών ταξικών συμφερόντων, που εκπροσώπησαν, σε πολιτικό επίπεδο, οι ίδιοι και τα κόμματά τους. Ο χαρακτήρας αυτών των ταξικών συμφερόντων καθορίζει τελικά το "πώς" σημάδεψαν τις πολιτικές εξελίξεις. Από την άποψη αυτή κι αν αφήσουμε κατά μέρος την πριν το 1967 περίοδο (αυτή έχει κριθεί και αυτό που αναμένεται είναι τα αυτοκριτικά συμπεράσματα των πρωταγωνιστών της), δυο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του διαστήματος 1974 - 1995: Πρώτον, η συνέπεια στην υπεράσπιση της εξουσίας και τις στρατηγικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, εκ μέρους του δικομματισμού και, δεύτερον, η προσπάθεια εκτόνωσης και εγκλωβισμού του λαϊκού κινήματος. Συνεπώς, έχει δίκιο ο Α. Παπανδρέου, όταν, απευθυνόμενος στον Κ. Καραμανλή, δήλωνε χτες πως βρέθηκαν πολύ κοντά στη διαδρομή του χρόνου. Για την ακρίβεια, ο δικομματισμός καθόρισε και καθορίζει αυστηρά το μέγεθος των ανύπαρκτων, ουσιαστικά, αποστάσεων μεταξύ των γαλαζοπράσινων αποχρώσεών του. Από την αφετηρία τους κιόλας, βρέθηκαν πολύ κοντά, χρησιμοποιώντας άλλοτε τα ίδια και άλλοτε διαφορετικά μέσα για τους ίδιους σκοπούς.

Σκοπούς, όπως: α) Τη διαιώνιση της εξάρτησης. Είτε μέσα από τα "ανήκομεν εις την Δύσιν" του Καραμανλή, είτε τα "πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον" του Α. Παπανδρέου. Είτε μέσα από τα αποχωρούμε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ για να ξαναγυρίσουμε, του πρώτου, είτε μέσα από τα φεύγουν οι βάσεις που μένουν, του δεύτερου. β) Την ενίσχυση της υποταγής στα καπιταλιστικά κέντρα. Είτε μέσα από τα "μονόδρομος η ΕΟΚ", του Καραμανλή, είτε μέσα από τα"μνημόνια" και τους ύμνους στο Μάαστριχτ, του δεύτερου. γ) Τον αποπροσανατολισμό και την εξαπάτηση των εργαζόμενων. Είτε μέσα από "την κατάργηση της πάλης των τάξεων", του πρώτου, διά στόματος Λάσκαρη, είτε μέσα από τα "κοινωνικά συμβόλαια", του δεύτερου. δ) Την παράδοση της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο και τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων. Είτε μέσα από τα "καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε", και των δυο, είτε μέσα από την ενίσχυση των αποικιοκρατικών όρων λειτουργίας των πολυεθνικών στη χώρα, τύπου "Πετρόλα" και εφοπλιστικού κεφαλαίου, είτε μέσα από την κοινωνικοποίηση των χρεών των Ανδρέαδηδων, Μποδοσάκηδων, Τσάτσων και Νιάρχων και την ιδιωτικοποίηση των κερδών. ε) Την ιστορική - και όχι μόνο - συγκάλυψη, μέσω των από κοινού κουκουλωμάτων, όπως π.χ. στην περίπτωση του "κλεισίματος" του φακέλου της Κύπρου. στ) Την εφαρμογή της "πειθούς" των πρασινογάλαζων γκλοπς, που κάθε φορά βρέθηκε στην "ημερήσια διάταξη", όποτε η εξουσία έκρινε ότι στη θέση του "διαλόγου" αποτελεσματικότερη είναι η ωμή βία και ο αυταρχισμός.

Ναι, λοιπόν, βρέθηκαν πολύ κοντά. Παράδοση, που ακολουθούν και οι επίγονοί τους, οι κληρονόμοι του δικομματισμού. Τόσο κοντά, που αποτελεί απόδειξη ότι οι πολίτες αυτής της χώρας είναι ανάγκη να βρεθούν πολύ μακριά τους.