"Μεγάλε μου σύντροφε, / όσο μικρός κι αν είν' ο κόσμος/ τόσο πιο μεγάλες είναι οι καρδιές μας. / Εσύ μου το 'μαθες αυτό. / Τότε οι άλλοι μάχονταν για το ψωμί, / φώναζαν στις διαδηλώσεις, / στέκονταν στο Γοργοπόταμο. / Εμείς κρατούσαμε τα χοντρά σου χέρια κι ήμασταν σίγουροι για το μέλλον. / Τότε οι άλλοι λιώνανε στα σίδερα/ και στις εξορίες. / Κλαίγαν τα παιδιά για τον Πατέρα τους/ οι Μάνες για τους γιους τους. / Εμείς μεγαλώναμε στο κάθε δελτίο σου/ σηκώναμε το κεφάλι πιο ψηλά. / Κι ο κόσμος μίκραινε/ κι οι καρδιές μας μεγάλωναν/ Νερό τα λόγια σου, σύντροφέ μου, / στις διψασμένες καρδιές. "

|λ18

... Ηταν ένα απόσπασμα από το ποίημα της Ελένης Λογαρά "στον πατέρα μου" μέσα στην ποιητική της συλλογή "Το χάος του χρόνου".

Σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Λογαρά έπεσε ανάμεσα σε φίλους, συντρόφους και γνωστούς. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο ξαφνικό και απρόσμενο τέλος γι' αυτόν τον άνθρωπο, τον τόσο ζωντανό, δυναμικό και πάντα αεικίνητο; Είχε προλάβει να δει την τελευταία γι' αυτόν Ανοιξη της Ζακύνθου, της γενέτειράς του κι ετοιμαζόταν να ξαναπάει... Εζησε και πέθανε, νέος πάντα, μ' ό,τι μπορεί να σημαίνει ουσιαστικά αυτό: Ενεργητικός, πρόσχαρος, ακλόνητος στις αρχές του, αλλά ανοιχτός σε ό,τι καινούριο, συμμετείχε σ' ό,τι μπορούσε να προλάβει στη διάρκεια ενός εικοσιτετράωρου, υπεράσπιζε τις ιδέες του με το πάθος και την αγνότητα ενός νεοφώτιστου, αλλά διέθετε και χιούμορ και ήξερε να χαίρεται τη ζωή. Στις εκδηλώσεις της Ενωσης Ζακυνθίων - υπήρξε πρόεδρός της για πολλά χρόνια μέχρι πρόσφατα - χόρευε και αστειευόταν και συζητούσε κι έπινε μέχρι τις προχωρημένες ώρες... Καλός και γλυκός άνθρωπος, καλός φίλος, πολιτισμένος συνομιλητής, ήξερε να εμπνέει και να προσελκύει ακόμα και ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογικές αρχές, βασιζόμενος σ' ό,τι κοινό μπορούσε να ενώσει- αλλά και στο ίδιο το παράδειγμά του σαν ανθρώπου. Ζωντανό ιστορικό αρχείο, διάνθιζε τις συναρπαστικές διηγήσεις του από την αντίσταση στη Ζάκυνθο με ανθρώπινες εικόνες, πείρα ζωής και ανέκδοτα, όμως δεν παρέλειπε να εντοπίζει πάντα τις κοινωνικές αιτίες των φαινομένων. (Μακάρι η ιστορία της αντίστασης του νησιού του, που είχε ο ίδιος αρχίσει να γράφει, να αξιοποιηθεί σύντομα).

***

Συμμετείχε και ήταν μια από τις "ψυχές" αυτής της αντίστασης. Υπεύθυνος της μισής Ζακύνθου από πλευράς ΕΑΜ, ήταν στέλεχος της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ. Πλήρωσε τους αγώνες του με 10 χρόνια φυλακή και άλλα τέσσερα εξορία. Σπουδαία στάθηκε η συμβολή του στην οργάνωση των φυλακισμένων στο Κάστρο της Ζακύνθου, μια φοβερή φυλακή που η μισή ηταν χτισμένη στο νερό. Και ήταν αυτός που στήριξε τη μεγάλη απεργία των κρατουμένων στις αρχές του '46 (περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν στη μαρτυρία του στο "Ρ" της 15ης Αυγούστου 1993, στο άρθρο με τίτλο "Οταν ο Εγκέλαδος γκρεμίζει μια φυλακή").

Γράφει ο Παύλος Δελαπόρτας, ο αξέχαστος επίτιμος εισαγγελέας εφετών στο βιβλίο του "Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου": ΔΕΝ ξέρω από ποια δύναμη αντλούσαν (σ.σ. οι κρατούμενοι αγωνιστές στις φυλακές Ζακύνθου) τόση ζωντάνια και αισιόδοξη ενατένιση της ζωής σ' εκείνες τις δύσκολες ώρες τους... από τα ωραία τους νιάτα, από τις πλούσιες σε αισθήματα ανθρωπισμού καρδιές τους, από τη φιλοσοφία του σοσιαλισμού ή από τις συνειδήσεις τους, ήσυχες πως δεν έκαμαν κακό;"

Ισως από όλα αυτά εμπνεόταν και ο Μίμης (για τους συντρόφους και φίλους) παρά τις κακουχίες και τις πίκρες που γνώρισε - ακόμα και από συμπατριώτες του - δεν έπαψε να πιστεύει με την ίδια την αλλοτινή φλόγα ότι θα έρθουν μια μέρα καλύτεροι καιροί, ότι μετά το σκοτάδι έρχεται πάντα το φως, μετά την ήττα η νίκη... μετά το πισωγύρισμα το προχώρημα!

***

Ψυχή της Ενωσης Ζακυνθίων, έβαλε τα θεμέλια για την παραπέρα εξέλιξή της και φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά για όλα - από το πιο σημαντικό μέχρι το τελευταίο καρφί, δίνοντας πάντα ιδιαίτερη έμφαση στις πολιτιστικές εκδηλώσεις, στην ανάδειξη του έργου των παιδιών της Ζακύνθου αλλά και στη διαφύλαξη της παράδοσης του νησιού...

Αγαπούσε τους νέους και ενδιαφερόταν για όλους τους σύγχρονους προβληματισμούς. Πρόσφατα τον ακούσαμε να λέει: "Πώς μπορεί να μην ενδιαφέρεται κανείς για τα προβλήματα των γυναικών; Η ζωή της γυναίκας είναι αλληλένδετη και επηρεάζει τη ζωή του άντρα. Τα προβλήματά της είναι και δικά του προβλήματα, προβλήματα της οικογένειας, του συνόλου... "

Αρρωστος στην εντατική, ζητούσε επίμονα τα γυαλιά του και το "Ριζοσπάστη" να τον διαβάσει. Εζησε μέχρι το τέλος, σαν παλικάρι που ήταν.