"... Είμαι 15 χρόνων και η ζωή μου είναι μαρτύριο, έχει καταντήσει θέμα ρουτίνας. Είμαι ανίκανη να επικοινωνήσω με τους άλλους να τους πειράζω, να γελάω μαζί τους, με λίγα λόγια ν' ανήκω στην παρέα τους, να με θέλουν για το κέφι μου και για τη ζωντάνια μου... "

Μοναξιά, έλλειψη επικοινωνίας, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέματα που απασχολούν τους νέους και τις νέες και αυτό φαίνεται από τις στήλες αλληλογραφίας των περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας. Προβλήματα που επιτείνονται από τα κενά στις σχέσεις των γονέων, αλλά και τη φτώχεια και την έλλειψη κάποιων διεξόδων.

"... Δεν έχω να μιλήσω για τις δικές μου εμπειρίες, είμαι πολύ ώριμη για την ηλικία μου (και αυτό καταντάει μειονέκτημα στην περίπτωσή μου) είμαι σοβαρή, απόμακρη, ψυχρή, εγωίστρια... Οσοι με πλησιάζουν με βαριούνται εύκολα, γιατί κάποιοι που μπορούν να μιλήσουν μόνο σοβαρά και αυτοί όπως και εγώ, αναζητούν την τρέλα στη ζωή τους. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκομαι μόνη ακόμα και όταν είμαι σε παρέα που δεν μπορώ να συμμετάσχω στη συζήτησή τους... μίλησα στη μητέρα μου γι' αυτό μου το πρόβλημα. Της ζήτησα να ασχοληθώ με τη μουσική ή την κολύμβηση, ώστε να μάθω κάτι που υπεραγαπώ, να κάνω καινούριες γνωριμίες και να μένω λιγότερες ώρες μόνη. "Τα οικονομικά μας είναι χάλια", μου απάντησε. Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν πως στην αρχή μου υποσχέθηκε να ρωτήσει, μα κάθε φορά που της το θύμιζα μου έλεγε συνέχεια ότι το ξεχνούσε. Στο τέλος μου είπε να αρκεστώ σ' αυτά που έχω. ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ τίποτα...

Το πρόβλημά μου με καταβάλλει, θέλω μια δική μου παρέα με πολύ κέφι που όλοι να με θέλουν και να κάνουμε μαζί τα πιο τρελά πράγματα.

Βαρέθηκα αυτή τη μοναξιά, τη μιζέρια. Η αυτοκτονία έχει περάσει αμέτρητες φορές από το μυαλό μου. Μα δεν είναι λύση, το ξέρω και ελευθερία θέλω, διψάω για τη ζωή, θέλω να την κατακτήσω μα τι έχω;".

Ορεξη για ζωή, ταλέντα και ικανότητες που δεν αξιοποιούνται, καταπιεσμένες δυνάμεις που μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχώσεις... Δεν είναι καιρός να σκύψουμε στα προβλήματα των νέων;