"Στην κορυφή σου Νιάλα

έλαμψε η Ανθρωπιά

μια σκοτεινή νυχτιά

στις 12 τ' Απρίλη"

Οι στίχοι αυτοί (από το ποίημα "Για το μεγαλείο της Νιάλας") - καθώς και το κείμενο που ακολουθεί - ανήκουν στον Ν. Γ. ΜΗΤΑΚΟ και αναφέρονται σ' ένα τραγικό γεγονός του εμφυλίου πολέμου.

"...Μια φοβερή χιονοθύελλα στον αυχένα της Νιάλας στις 12/4/47, ανάγκασε τους αντάρτες του ΔΣΕ και τους στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού να κάνουν ανακωχή, για να μπορέσουν ν' αντιμετωπίσουν από κοινού τη φοβερή θεομηνία.

Τέτοιες πράξεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία. Θα ζητούσα πολλά να μάθαινε το παιδί για τη συμπεριφορά των απλών φαντάρων στον πόλεμο; Πόσο μάλλον σε μια εμφύλια σύρραξη, σαν κι αυτή της Νιάλας. Κι αντί η συγκλονιστική αυτή πράξη, που όμοιά της δε γνωρίζω να έχει συμβεί παγκοσμίως, να γίνει μάθημα και να διδάσκεται στα σχολεία σαν σύμβολο ανθρωπιάς, αποσιωπείται απ' όλα τα βιβλία της ιστορίας.

Μα, πώς ν' αναφερθούν σ' αυτή τη στιγμή της ιστορίας οι κρατούντες, όταν θα πρέπει να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους προς τους αντιπάλους αιχμαλώτους, όταν η χιονοθύελλα πέρασε; Εκ του ασφαλούς πλέον, έδειξαν το αποκρουστικό τους πρόσωπο. "Εστησαν στον τοίχο τριάντα".

Θα 'πρεπε να είχε θεσπιστεί (από πού;) κάποιο βραβείο Ανθρωπιάς. Κι αυτό να το είχαν πάρει, τόσο οι αντάρτες, όσο και οι στρατιώτες. Οι αντάρτες "βραβεύτηκαν". Τους έστησαν στο απόσπασμα. Τους στρατιώτες όμως τους τίμησαν; Πιστεύω ότι τους τιμώρησαν κι αυτούς, για τη "βέβηλη" πράξη τους, "να συμφιλιωθούν με τον εχθρό, σε καιρό πολέμου"".