H πτώση του σοσιαλισμού

Σε ένα μίνι αχτίφ στελεχών του ΚΚΕ, τον Μάρτη του 1992, ο ομιλητής στη διάλεξή του με θέμα, πτώση των πρώην Λαϊκών Δημοκρατικών Κρατών της Ευρώπης και της ΣΕ, ανέφερε ότι η πτώση του σοσιαλισμού σ' αυτές της χώρες οφείλονταν περισσότερο στην έλλειψη της τεχνολογικής εξέλιξης. Σ' αυτό το θέμα ας μου επιτραπεί να έχω διαφορετική άποψη μαζί του, γιατί δεν μπορεί μια χώρα όπως η ΣΕ, αλλά και οι άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες να στερούνται τεχνολογικής εξέλιξης, αφού πρώτη η ΣΕ εκτόξευσε επανδρωμένο διαστημόπλοιο στο διάστημα, μα και οι άλλες τότε λαϊκοδημοκρατικές χώρες δεν υστέρησαν στην τεχνολογική εξέλιξη, με τη σειρά τους έστειλαν διάφορα εξαρτήματα στο διάστημα, ενώ οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν παρ' όλα τα μέσα που διέθεταν να στείλουν ένα πορτοκάλι στο διάστημα. Φυσικά ο ομιλητής στάθηκε περισσότερο στο θέμα αυτό, από προσωπική του εμπειρία, αφού παρέμεινε και σπούδασε στην πρώην ΓΛΔ επί τόσα χρόνια. Είναι αλήθεια ότι μας έδειξε όλη την αδύνατη πλευρά της πρώην ΓΛΔ και καλά έκανε, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για τις επιτεύξεις, αλλά έχουμε υποχρέωση να τονίζουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τα λάθη μας. Εχουμε όμως και υποχρέωση να προβάλλουμε και τις επιτεύξεις μας του σοσιαλισμού και αυτές νομίζω ότι ήταν πολύ περισσότερες του δέοντος.

Οπως όμως ξέρουμε όλοι μας η ΓΛΔ γεννήθηκε με τη βοήθεια του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωσε την Αν. Γερμανία και τα Βαλκάνια, κατορθώνοντας να θανατώσει το τέρας του φασισμού στην ίδια τη φωλιά του. Σ' όλη την πορεία της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης της Λαϊκοδημοκρατικής Γερμανίας, νομίζω ότι η χώρα αυτή ανταποκρίθηκε στις ανάγκες του λαού της, κατόρθωσε να ανοικοδομήσει πρώτα την κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα της, να οργανώσει τις δημόσιες υπηρεσίες, να δώσει δουλιά, στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εντελώς δωρεάν, παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, πρεβεντόρια να ξεκουράζονται οι εργαζόμενοι, με τις οικογένειές τους. Οσο για τον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλοβοήθεια μεταξύ των λαών, στάθηκε από τις πρώτες χώρες δίνοντας δωρεάν στέγαση, ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, μόρφωση στα παιδιά της αλλοδαπής, ώστε να γυρίσουν στις πατρίδες τους ιδεολογικά εξοπλισμένοι, να προσφέρουν στη χώρα τους αυτά που διδάχτηκαν και την εμπειρία τους από τη ΓΛΔ. Αυτά που δεν μπόρεσε να δώσει ο καπιταλισμός τόσα χρόνια. Εάν ο καπιταλισμός έκανε ένα βήμα πίσω αυτό οφείλεται στην επιτυχία της Οχτωβριανής Επανάστασης στη ΣΕ και στη δημιουργία των Λαϊκών Δημοκρατιών σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Είναι αλήθεια ότι οι χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού δώσανε όλο το βάρος στη βαριά βιομηχανία, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά ο σοσιαλισμός, άφησε όμως την ελαφρά βιομηχανία να χωλαίνει και σε ορισμένα πράγματα ασήμαντα μεν αλλά, η έλλειψή τους ήταν αισθητή. Ομως η αιτία της πτώσης του σοσιαλισμού δεν ήταν αυτή, συντέλεσε η εντολή του προδότη Γκορμπατσόφ που με τη δεξιά στροφή 180 μοιρών, έδωσε στον Χόνεκερ να καταδικάσει την επέμβαση του στρατού του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία και η άρνηση του Χόνεκερ να συμφωνήσει με την πρόταση του προδότη Γκορμπατσόφ. Το παγκόσμιο προλεταριάτο δε θα συγχωρήσει ποτέ την προδοσία των Γιέλτσιν - Γκορμπατσόφ. Το γκρέμισμα του τείχους που καθιέρωνε τα σύνορα της ΓΛΔ που ήταν και επιθυμία του Ρίγκαν, Πάπα, Κολ, Μπους, Μιτεράν και ΣΙΑ. Ηταν ένα πογκρόμ των παραπάνω ψευτοδημοκρατών και η ανάληψη από τον ΓΓ του κόμματος με την πτώση του Χόνεκερ, ο οποίος καταδίκασε την επέμβαση των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας συνέβαλε στη συντόμευση της πτώσης της ΓΛΔ και σε σύντομο χρονικό διάστημα και οι άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Ο ομιλητής αναφέρθηκε και στη δικτατορία του προλεταριάτου, είναι η καλύτερη δημοκρατία, είναι η δημοκρατία που επιβάλλεται ενάντια στους λίγους αστικοδημοκράτες που είχαν το προνόμιο όσο καιρό βρίσκονταν στην εξουσία, παραβίαζαν το σύνταγμα και κατεξευτέλιζαν την έννοια της δημοκρατίας. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι στενά συνδεδεμένη με τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Οταν ο λαός πάρει την εξουσία στα χέρια του με εκλογές, ή με επανάσταση πρέπει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, όμως η αστική τάξη που έχασε τα προνόμιά της καταβάλλει κάθε προσπάθεια με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να μην επιτρέψει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του ο λαός που πήρε την εξουσία στα χέρια του, τότε ο λαός είναι αναγκασμένος να κηρύξει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Κατ' αυτό τον τρόπο εφαρμόζει το πρόγραμμά του, σκοπός του οποίου είναι να δώσει δουλιά, στέγη, κοινωνική ασφάλιση, ψυχαγωγία κλπ. Το προλεταριάτο είναι ενάντια σε κάθε προνόμιο της αστικής τάξης, σε κάθε αποκλειστικότητα. Το προλεταριάτο αγωνίζεται συνειδητά για ριζικές λύσεις για τα προβλήματα όλων των ανθρώπων που καταπιέζονται ανεξάρτητα φυλής, χρώματος, θρησκείας. Αυτά για τη χώρα του Μαρξ, Ερνστ Τέλμαν και Ερικ Χόνεκερ.

Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν κρατά αιώνια, σβήνει από μόνη της, μετά από ένα χρονικό διάστημα 5 έως 7 χρόνια. Εκεί που ο λαός πήρε την εξουσία με εκλογές, στην Ισπανία το 1936 με το παλλαϊκό μέτωπο και δεν κήρυξε τη δικτατορία του προλεταριάτου, νομίζοντας ότι με τη συμμαχία που είχε με τους σοσιαλιστές και με αριστερούς δημοκράτες ήταν αδύνατον να ξαναπάρουν οι αντιδραστικές δυνάμεις την εξουσία. Ομως με αντεπανάσταση, οι φασιστικές δυνάμεις που ξεκίνησαν από το Μαρόκο, με επικεφαλής τον φασίστα στρατηγό Φράνκο και τη βοήθεια της φασιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας ύστερα από 4 χρόνια εμφυλίου πολέμου δεν πήραν την εξουσία; Στη Χιλή επίσης με αντεπανάσταση οι αντιδραστικές δυνάμεις με τη βοήθεια των γερακιών του Πενταγώνου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανετράπη η κυβέρνηση Αλιέντε. Στη 10ετία του '30 με '40 οι κομμουνιστές στην Ευρώπη μα και στη χώρα μας, βλέποντας την άνοδο του φασισμού πρότειναν στους σοσιαλιστές του Μπλουμ, στη Γαλλία, ένα αντιφασιστικό λαϊκό μέτωπο για τις εκλογές του 1934, αλλά δεν έγινε.

Στη χώρα μας ο Σοφούλης δέχτηκε να γίνει το λαϊκό μέτωπο αλλά στις παραμονές των εκλογών αρνήθηκε και κατάγγειλε το σύμφωνο, αθέτησε την υπόσχεσή του.

Δεν πρέπει σύντροφοι να μας τρομάζει και ούτε φοβόμαστε ότι εξαιτίας της κατάρρευσης των χωρών της Αν. Ευρώπης και της ΣΕ πρέπει να σταυρώσουμε τα χέρια. Η ήττα αυτή του σοσιαλισμού δε σημαίνει ότι ο καπιταλισμός νίκησε για πάντα. Ολοι μας πρέπει να αισθανόμαστε ότι μας ανήκει το μέλλον, αυτά περισσότερο για τους νέους κομμουνιστές. Με μεγάλο ενθουσιασμό πιστεύουμε εμείς οι ασπρομάλληδες κομμουνιστές ότι περισσότερο φοβούνται αυτοί που προσπάθησαν να πάρουν την κόκκινη σημαία μας από τα χέρια μας και να τη θάψουν.

ΦΩΤΗΣ ΣΙΣΜΑΝΙΔΗΣ

Καβάλα