Οταν το 1994 θεσμοθετήθηκε η αιρετή δευτεροβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση, πολλά ακούστηκαν από τους κυβερνώντες περί στήριξης του νέου θεσμού. Από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα έγιναν και θεσμοθετήθηκαν αρκετά αναφορικά με τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Θεσμοθετήθηκε, για παράδειγμα, ο περιορισμός του ρόλου της, ο σφιχτός εναγκαλισμός της από τον περιφερειακό διευθυντή, αρχικά, και από τον περιφερειάρχη, σήμερα. Στην ίδια "λογική", οι πόροι της παρέμειναν μηδαμινοί και το προσωπικό της ανεπαρκέστατο.

Οι κυβερνώντες έχουν προσδιορίσει το στόχο τους και πώς θα τον επιτύχουν. Με νόμους και εγκυκλίους, σταδιακά και ξεκάθαρα, αποδυναμώνουν συνεχώς και περισσότερο τον εξαρχής αποδυναμωμένο θεσμό. Ωθούν τους νομάρχες, μέσω της οικονομικής ασφυξίας και, προκειμένου να βρουν χρήματα για να λειτουργήσουν οι νομαρχίες, να χαρατσώσουν τους εργαζομένους. Να στραφούν και αυτοί στην "εύκολη λύση", την τσέπη των δημοτών, ανεξάρτητα από το αν αυτοί πλήττονται ολοένα και περισσότερο από τη μακρόχρονη και μονόπλευρη λιτότητα. Αναγκάζουν τους αιρετούς να απεμπολήσουν τον ίδιο τον αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο του θεσμού. Να περιοριστούν στη διαχείριση της κρίσης και της ανισόμετρης "ανάπτυξης". Να μεταβληθούν σε μοχλούς διοχέτευσης στην περιφέρεια των αντιλαϊκών πολιτικών, που σχεδιάζονται στις Βρυξέλλες και μεταφέρονται στη χώρα από τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Να λειτουργήσουν, σαν να είναι υπάλληλοι της κεντρικής διοίκησης, εντεταλμένοι στην περιφέρεια. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Να αποδεχτούν πως η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, μόνο αυτοδιοικητική βαθμίδα δεν είναι, αλλά απλά ένα επιπλέον γρανάζι της εκάστοτε κυβέρνησης.

Και τα κελεύσματα κυβερνώντων και εταίρων βρίσκουν, δυστυχώς, ώτα ευήκοα σε αρκετούς αιρετούς του θεσμού. Αυτούς που αποδέχονται το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Που στέκονται προσοχή στο άκουσμα των όρων "Μάαστριχτ" και "ΟΝΕ". Που χαρατσώνουν, σαμποτάρουν λαϊκές κινητοποιήσεις και χαμογελούν ενόψει των νομαρχιακών εκλογών. Που ανταγωνίζονται για το ποιος θα χριστεί να εφαρμόσει τις άγριες εντολές των "ανωτέρων". Μόνο που τα πλατιά λαϊκά στρώματα δεν έχουν ανάγκη ούτε από τέτοιους αιρετούς, ούτε από τη σημερινή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Εχουν ανάγκη από θεσμό διεκδικητικό. Από αιρετούς αγωνιζόμενους για την απόδοση, κατ' αρχήν, στις νομαρχίες των πόρων και των μέσων που δικαιούνται. Αυτών, που χρειάζονται για να συμβάλουν στην υπόθεση της αυτοδιοίκησης και της ισόμετρης ανάπτυξης με κέντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ο τόπος αναζητά μια άλλη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, που θα στηρίζει τους λαϊκούς αγώνες για ένα καλύτερο αύριο. Που θα αντιτίθεται στα "οράματα" των "τεχνοκρατών" και θα συμβάλλει στον αγώνα του λαού για πραγματικά καλύτερες μέρες.