Ενα ανεπανάληπτο διήμερο, αφιερωμένο στα 50 χρόνια του ΔΣΕ, γεμάτο συγκινήσεις και μνήμες άσβηστες έζησαν οι πενήντα Αντιστασιακοί της ΠΕΑΕΑ και της ΠΕΑΤΑΘ Καρδίτσας, επιζώντες αγωνιστές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που είχαν την τύχη να συμμετάσχουν σε μια εκδρομή - προσκύνημα στις δοξασμένες και αιματοποτισμένες βουνοπλαγιές του Βίτσι και του Γράμμου, στις 19 και 20 του Ιούλη.

Ξεκινώντας πρωί - πρωί απ' την Καρδίτσα και με δρομολόγιο Γρεβενά - Νεάπολη - Καστοριά - Ανταρτικό - Πισοδέρι, έφτασαν αργά το μεσημέρι στη Φλώρινα, στο"οικόπεδο" όπου είναι θαμμένοι οι 700 περίπου μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, τιμημένοι νεκροί μας απ' τη μάχη της Φλώρινας..

Ενα στεφάνι δάφνης και ένα σύντομο επίγραμμα πάνω στα ξερά χόρτα του ομαδικού τάφου, ήταν η κατάθεση ελάχιστου φόρου τιμής από τους επιζώντες στη μνήμη των νεκρών συντρόφων τους: "Παιδιά του λαού μας/προμάχοι ορθοί/στους τίμιους αγώνες, /αμάραντη η δόξα/κι η δάφνη χλωρή/για Σας στους αιώνες".

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό και περνώντας ανάμεσα από βουνοκορφές και υψώματα που σημάδεψαν τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ (Βίτσι, Λέσιτς, Βίγλα, Τρύπια Πέτρα κλπ.), το πούλμαν με πορεία Τρίγωνο - Αγ. Γερμανό - Λαιμό, έφτασε στις Πρέσπες, στο ακριτικό χωριουδάκι Ψαράδες, από εκεί επιστροφή το βράδυ στην Καστοριά για διανυκτέρευση.

Την άλλη μέρα, ανεβαίνοντας από Νεστόριο οι αγωνιστές φτάσανε στον απόγκρεμο "Πύργο της Κοτύλης". Εδώ τρία αθάνατα παλικάρια του ΔΣΕ, ξοδεύοντας και την τελευταία σφαίρα τους, κράτησαν μακριά τον αντίπαλο για να καλύψουν την απαγκίστρωση και τον ελιγμό των συντρόφων τους, κι ύστερα και οι τρεις μαζί έπεσαν στο απάτητο βάραθρο.

Ενα στεφάνι δάφνης, και δυο λόγια, με φωνή που τρέμει από συγκίνηση, για τα τρία παιδιά που προτίμησαν το γκρεμό και το θάνατο, παρά την αιχμαλωσία και την ταπείνωση.

Γιάννης Δούρος,Νίκος Χατζηβασιλείου,Θάνος Δημητρίου.

"... διαβάτη που περνάς, άφησε εδώ ένα λουλούδι γι' αυτά τα τρία παλικάρια, που νίκησαν ακόμα και τον θάνατο".

Και μακριά... οι δοξασμένες βουνοκορφές, κάστρα ηρωισμού και παλικαριάς ανυπέρβλητης: Μάλι - Μάδι, Αρένες, Πατώματα, Κιάφα, Πύργος Στράτσανης, Γκόλιο - Κάμενικ και δεξιά στο βάθος, ξεχωρίζει αμυδρά μέσα στην άχνα του πρωινού, το θρυλικό "2520", η ψηλότερη κορφή του Γράμμου.

Στο χωριό Πευκόφυτο, σ' ένα παλιό πέτρινο σπιτάκι, στρατηγείο κάποτε του ΔΣΕ, θα συναντήσουν, κατάκοιτη, την οικοδέσποινα ενενηντάχρονη γιαγιά Μαγδαληνή, συντρόφισσα του αγωνιστή Γεράσιμου Νίκου, αγωνίστρια και η ίδια. Θρύλος και μαρτυρία ζωντανή, από κείνη την εποχή, τη φορτωμένη με ηρωισμούς αλλά και θρήνο και αίμα...

Και ύστερα, ο δρόμος της επιστροφής. Χρυσή, Πυρσόγιαννη. Κατηφορίζουν παρέα με τον Σαραντάπορο. Στους πρόποδες του Σμόλικα θ' αγναντέψουν για λίγο από μακριά, τον "Κλέφτη"! Το άπαρτο μετερίζι των αθάνατων παλικαριών του ΔΣΕ. Ενα σύμβολο θέλησης και απόφασης του περήφανου λαού ν' αντισταθεί στον ξένο δυνάστη, να πολεμήσει και να πεθάνει όρθιος και ελεύθερος.

Για την ΠΕΑΕΑ και ΠΕΑΤΑΘ Καρδίτσας

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΥΤΣΙΛΗΣ