Ανηφορίζοντας το βουνό, στ' άγριο μα μεγαλόπρεπο μανιάτικο τοπίο, τούτο τ' όμορφο ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη, δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι έναπαγωμένο γεναριάτικο πρωινό, 51 τόσα χρόνια πριν, εδώ σ' αυτό το πέτρινο φαράγγι, που σκεπάζεται από φασκόμηλο, θυμάρι, τσάι του βουνού και άλλα μυρωδικά βοτάνια, διαδραματίστηκε μια τραγωδία, από τις πολλές που παίζονταν την εποχή εκείνη της μεταβαρκιζιανής λαίλαπας στον τόπο μας.

Μοναστήρι - Τσίγκου Λακωνίας, 1946. Συμμορία από Χίτες της περιοχής μπλοκάρουν τον τόπο της οικογένειας των αγωνιστών Πέτρουλα. Θέλουν να τους ξεκληρίσουν να τους αφανίσουν. Είναι ένα ανελέητο κυνηγητό που έχει εξαπολυθεί, σ' ολόκληρη την Ελλάδα, ενάντια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που δεν υποτάχτηκαν στον κατακτητή, αλλά τον πολέμησαν, και τον νίκησαν. Αυτούς τους αγωνιστές το επίσημο κράτος - κάτω από τις εντολές των"φίλων" και "συμμάχων" - έδωσε βορά στους πλιατσικολόγους εκτελεστές Χίτες, για να τους ξεκάνουν. Και οι Πετρουλαίοι ήσαν από αυτούς, πολέμησαν τον εχθρό, ήθελαν κοινωνική δικαιοσύνη, γι' αυτό έπρεπε να αφανιστούν, ν' εξοντωθούν.

Ετσι, κείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της "Χ". Γυναίκες (ακόμα και έγκυο που της βγάλανε το παιδί από την κοιλία), παιδιά, άρρωστοι, ηλικιωμένοι, πέσανε θύματα φοβερής αγριότητας.

"... Απέναντί μου ακριβώς η τρύπα ενός πιστολιού. Τήνε κοιτάζω. Δεν κλαίω.

Κοιτάζω, κοιτάζω τη μαύρη τρύπα, ορθώνοντας όσο μπορώ το κορμάκι, χωρίς να μορφάζω καν απ' τον πόνο που μου προξενούνε τ' αγκάθια στα μαλλιά μου. Μόνο ο κόμπος στο στήθος γίνεται πελώριος, φτάνει στο λαιμό, με πνίγει. Κι εκεί, αντίκρυ στο μαύρο στόμα του άψυχου φονιά, έπαψα να κλαίω, όταν και όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι συνήθως κλαίνε.

" Δεν μπορώ, μωρέ, γαμώ την Παναγία του, κοίτα πως με κοιτάει", κάποια φωνή λέει από τόσο μακριά μου. Η μαύρη τρύπα απομακρύνεται απ' το πρόσωπό μου".

Ετσι περιγράφει στο βιβλίο της, τη μοιραία εκείνη στιγμή που κρίθηκε η ζωή της, η Δήμητρα Πέτρουλα. Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας που επέζησε της σφαγής και κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφιών της, των άλλων συγγενών της.

Σαν μνημόσυνο και απότιση φόρου τιμής σ' όλους τους εκτελεσμένους η Επιτροπή Λακώνων Στήριξης του ΚΚΕ διοργάνωσε όπως κάθε χρόνο στις 7 και 8 του Σεπτέμβρη, εκδρομή - προσκύνημα στον τόπο της σφαγής, στο Μοναστήρι.

Το πούλμαν που ξεκίνησε την Κυριακή από Αθήνα - Πειραιά, ήταν γεμάτο. Ολοι από νωρίς στις θέσεις τους, όλοι με τη ζωντάνια και τον παλμό που χαρακτηρίζει τους αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης.

Η δεύτερη μέρα της εκδρομής είναι η μέρα του προσκυνήματος στο μνημείο των εκτελεσμένων, που ευλαβικά έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα. Διαβάζουμε στην πλάκα: "Διαβάτη αντί μνημόσυνο/ ιστόρισε την ερημιά/ που άφησε πίσω ο διχασμός/ σαν πέρασ' απ' τη Μάνη. / Είθε ο δικός μας σκοτωμός/ και το δικό μας αίμα/ να γίνει για τους ζωντανούς/ μήνυμα συμφιλίωσης/ και προσταγή ενότητας/ ομόνοιας και ειρήνης/ να μη ρημάξει η Ελλάδα μας/ ως ρήμαξε η Μάνη.Μετά την επιμνημόσυνη δέηση έγινε προσκλητήριο νεκρών και κατάθεση στεφανιών. Από μέρους των θυμάτων ο Νέστορας Πέτρουλας,από το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ Λακωνίας ο Αργύρης Παυλόπουλος,από τη ΝΕ Λακωνίας του ΚΚΕ ο Σταύρος Μιχαλακάκος επίτιμος Πρόεδρος του Παραρτήματος Σπάρτης, καθώς και από αντιπροσωπεία της ΚΝΕ Πειραιά.

Ο πρόεδρος του Παρατήματος Λακωνίας Λευτέρης Αναστασάκος στην ομιλία του αναφέρθηκε στο χρονικό της άγριας σφαγής των Πετρουλαίων, αλλά και στο γενικότερο κλίμα τρόμου που επικρατούσε στα χρόνια εκείνα της μισαλλόδοξης εποχής. "Εδώ που άλλοτε - τόνισε ανάμεσα στ' άλλα - ο έρημος τούτος τόπος, έσφυζε από ζωή, τώρα μοιάζει νεκρός. Ολο ερείπια, που οι αυλές τους ποτιστήκανε με αίμα, ταιριάζει εδώ να πούμε, ότι κάθε δρασκελιά κι ένας σκοτωμένος. Αντί την αναγνώριση για την προσφορά τους στην πατρίδα, άρχισε από το μεταβαρκιζιανό κράτος ένας απηνής διωγμός. Μικρά παιδιά και γέροι βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τις παρακρατικές συμμορίες. Το αίμα τους που ράντισε το χορτάρι γινότανε μοσχοβόλο και έθρεφε το δέντρο της λευτεριάς.

Οι Πετρουλαίοι ανηφορίζουν ακόμα το δρόμο του Γολγοθά, τον ανηφορίζει ολόκληρη η Ελλάδα. Η θυσία τους φωτίζει και το δικό μας δρόμο και πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε στο ξέφωτο, εκεί που θα υπάρχει δικαίωση, εκεί που τα όνειρά μας θα πάρουν "σάρκα και οστά", για μια κοινωνία ειρηνική, χωρίς πολέμους, χωρίς βία, χωρίς νόμους της ζούγκλας και της εκμετάλλευσης του ενός ανθρώπου από τον άλλον.

Κλείνουμε το γόνυ μπροστά στο μεγαλείο και τη θυσία τους και τους λέμε ότι είμαστε συμπορευτές τους για τα μεγάλα ιδανικά που δώσανε τη ζωή τους. Τέτοιοι αγωνιστές κατοικία έχουν την καρδιά μας και η μνήμη τους θα είναι αθάνατη και αιώνια".

Η παρουσία των Κνιτών στην εκδρομή - προσκύνημα των αντιστασιακών, δεν ήταν μόνο μια ευχάριστη νεανική νότα, αλλά και μια ευκαιρία για να αναδειχτούν ακόμα μια φορά, τα ενδιαφέροντα των σημερινών νέων. Αυτά δεν περιορίζονται στη διασκέδαση και την καλοπέραση αδιαφορώντας για τα πάντα, όπως θέλει κακόβουλα να περνά το κατεστημένο, αλλά είναι πολυδιάστατα, γεμάτα δίψα για ζωή, με ιδανικά και όνειρα, όπως ταιριάζει στους νέους.

Ρωτάμε τον Σπύρο Δημοσθενιάδη τι είναι αυτό που τον έκανε να πάρει μέρος στην εκδήλωση; "Ηθελα να 'ρθω στον τόπο αυτό - τόνισε - από καιρό. Το προγραμμάτιζα. Ηθελα ν' ακούσω ζωντανές μαρτυρίες από αυτούς που έζησαν εκείνες τις μαύρες εποχές. Είναι η ιστορία μας, αυτή που δε μας μαθαίνουν στα σχολεία, γιατί δε θέλουν να μάθουμε την αλήθεια".

"Είχα διαβάσει την ιστορία των Πέτρουλα - μας απαντά ο Κυριάκος Ιωαννίδης - και με ενδιέφερε να δω από κοντά τα μέρη που έγιναν αυτά τα τραγικά γεγονότα. Πρέπει οι παλιοί αγωνιστές σ' όλες τις εκδηλώσεις που κάνουν, να μην παραλείπουν να καλούν τη νεολαία και να της γνωρίζουν τα γεγονότα έτσι όπως εκείνοι τ' ζησαν. Πρέπει να μας κληροδοτήσουν τις μαρτυρίες τους, από το μεγάλο Επος της Εθνικής μας Αντίστασης".

Σόνια ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ