Για τη συναυλία που έδωσε στη Θεσσαλονίκη το ροκ συγκρότημα U2 πρόσφατα, γράφει η αναγνώστριά μας ΣΕΡΑΦΙΑ ΜΑΤΖΙΑΡΗ,από Θεσσαλονίκη και δημοσιεύουμε τα κυριότερα σημεία: "Μήπως τελικά μας ξέφυγε κάτι; Ισως μερικοί από τους χιλιάδες νέους θεατές έλαβαν το σήμα κινδύνου που έστειλαν οι U2: Την αυγή του νέου είδους του καταναλωτή, που αδιαφορεί για το περιβάλλον που καταστρέφεται, για τα παιδιά που πεινάνε, για την ίδια τη ζωή και την εξέλιξή της. "Ξεχάστε το παρελθόν και κοιτάξτε το μέλλον" είπαν στους κατοίκους του Σαράγεβο. Εμείς τους είδαμε να αποκαλύπτουν τους "προστάτες" Αμερικάνους και τις βλέψεις τους να καθυποτάξουν τους λαούς που αντιστέκονται.

Μπορεί να μην ήταν πολλά αυτά που έδωσαν. Μπορεί σε άλλες εποχές το μήνυμά τους να ήταν πιο ξεκάθαρο. Ισως και να μην άξιζαν τον πανικό που δημιουργήθηκε μεθοδευμένα από τον Οργανισμό Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Το γεγονός όμως ότι 100.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους νέοι, έζησαν στο ρυθμό τους, δείχνει κάτι. Δείχνει την ανάγκη για κάτι διαφορετικό στη διασκέδαση, για κάτι πέρα από τα διάφορα "άδικα" "ξενυχτάδικα, βαρελάδικα, λαδάδικα κλπ". Δείχνει ότι παρά την προσπάθεια να επιβάλουν ως κυρίαρχη μορφή μουσικής έκφρασης το "Ρέιβ" και "Τέκνο", ο ρυθμός του ροκ άρρηκτα δεμένος τα νεότερα χρόνια με την έκφραση των προβληματισμών και των αναζητήσεων, καταφέρνει και κυριαρχεί στις επιλογές των νέων. Γιατί ακριβώς εκφράζει τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους.

Οι νέοι έδειξαν πως διψούσαν για μια τέτοια βραδιά. Πως μπορούν να ξέρουν να επιλέγουν. Οτι δε βολεύονται με ξενέρωτα τραγουδάκια, δεν αρκούνται στον εκκωφαντικό μονοσήμαντο ρυθμό. Μπορούν και ξέρουν να εκφράζονται μέσα από τη μουσική. Δεν είναι η χαμένη γενιά, χωρίς ανησυχίες, χωρίς οράματα, έστω και αν αυτά είναι θολά.

Οι υπεύθυνοι του ΟΠΠΕΘ προσπαθώντας να καλύψουν την αδράνειά τους και τις υποσχέσεις που έμειναν μετέωρες προς το πιο ζωντανό κομμάτι του λαού της πόλης, έστησαν ένα πυροτέχνημα που προς το παρόν τους δίνει άλλοθι. Καταλαβαίνοντας τις ανάγκες της νεολαίας καλλιέργησαν επί μήνες την "U2 μανία". Επί χρόνια όμως δε φρόντισαν να στεγάσουν τη δημιουργική πρόταση της νεολαίας, την έκφραση των καλλιτεχνικών της αναζητήσεων, έξω από τα γνώριμα κλισέ.

Μήπως τελικά δε θα έπρεπε να σταθούμε στα πόσα ηχεία, στο ηχητικό σύστημα, στους προβολείς και στους χιλιάδες λαμπτήρες; Μήπως η αξία αυτής της συναυλίας δεν περιορίζεται μόνο στα 650 εκατ. αλλά μετριέται και με κάποια άλλα μέτρα και σταθμά; Μήπως τελικά μας ξέφυγε κάτι;".