Κάθε χώρος δουλιάς, στο εργοστάσιο, το γιαπί, το γραφείο, να γίνει χώρος παρέμβασης των ίδιων των εργαζόμενων. Να γίνουν συζητήσεις για τα καυτά προβλήματα που τους απασχολούν, για το ρόλο και τις ευθύνες της κυβέρνησης, των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Κυρίως, ο κάθε τόπος δουλιάς να γίνει χώρος συσπείρωσης και δράσης στα συνδικάτα, με απεργιακές επιτροπές, για την επιτυχία της απεργίας και την κάθοδο στις συγκεντρώσεις. Για την δημιουργία προϋποθέσεων κλιμάκωσης του αγώνα.

Η ανάγκη αποφασιστικής παρέμβασης των ίδιων των εργαζομένων, ενίσχυσης της αγωνιστικής τους παρουσίας, συσπείρωσής τους στους στόχους και τα αιτήματα που υπερασπίζουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους και ταυτόχρονα στρέφονται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, είναι επιβεβλημένη, τώρα ακριβώς που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η επίθεση των μονοπωλίων και της κυβέρνησης.

Η απάντηση των εργαζομένων για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι ενιαία, ενωτική για το σύνολο των μεγάλων προβλημάτων και όχι αποσπασματική, γιατί καθολική είναι και η επίθεση που δέχονται. Να αντιμετωπίζει και ξεσκεπάζει τις επιδιώξεις και την τακτική της κυβέρνησης.

* * *

Την ίδια ώρα που ξεθεμελιώνει το 8ωρο εφαρμόζοντας στην πράξη γενικευμένα ελαστικά ωράρια και καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, ρίχνει παραπλανητικά στη συζήτηση το ψευδεπίγραφο 35ωρο για την αντιμετώπιση δήθεν της ανεργίας. Την ίδια ώρα, με εντολή της κυβέρνησης, βγαίνει ο Σπράος και προπαγανδίζει τις αλλαγές που υποτίθεται ότι θα γίνουν στο ασφαλιστικό, μετά από δέκα χρόνια, επιδιώκοντας να αποπροσανατολίσει απ' αυτό που γίνεται σήμερα και να προετοιμάσει το έδαφος για αύριο...

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση κρύβουν συστηματικά την πραγματικότητα που υπάρχει. Οτι, μέσα απ' αυτές τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, χτυπιούνται ταυτόχρονα στην "καρδιά" τόσο τα εργασιακά δικαιώματα, όσο και το ασφαλιστικό σύστημα, με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, την αύξηση των ανασφάλιστων και την προώθηση στην πράξη των αντιασφαλιστικών νόμων που έχουν ψηφιστεί. Ουσιαστικά από τώρα και όχι αύριο, όσοι εργάζονται με ελαστικές μορφές, δεν έχουν ασφαλιστικά δικαιώματα. Η τακτική της κυβέρνησης είναι "ντε φάκτο" αφαίρεση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων. Νομιμοποίησή τους μέσω του "κοινωνικού διαλόγου" και ταυτόχρονα χειροτέρευση των μέτρων και των όρων που η εργατική τάξη πουλά την εργατική της δύναμη. Εξαπάτηση και αποπροσανατολισμός των εργαζομένων. Επομένως, κανένας εφησυχασμός, καμιά επανάπαυση. Αγώνας τώρα, συνδυασμένα και συντονισμένα για την υπεράσπιση του 8ωρου και για το ασφαλιστικό.

* * *

Ταυτόχρονα, οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών δυνάμεων που συνθέτουν τις πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο δεν οργανώνουν την κινητοποίηση, αλλά, ιδιαίτερα η κυβερνητική παράταξη της ΠΑΣΚΕ, προσπαθούν να τη σαμποτάρουν, να υποβαθμίσουν το πολιτικό της περιεχόμενο με θολά και ανώδυνα για την κυβέρνηση αιτήματα και συνθήματα. Να δημιουργήσουν την εντύπωση "ότι όλοι ίδιοι είναι". Επιδιώκοντας και μ' αυτόν τον τρόπο να εφησυχάσουν τους εργαζόμενους. Να εξασφαλίσουν αγωνιστικό άλλοθι. Να συγκαλύψουν τις ευθύνες που έχουν. Και κυρίως να μετριάσουν και αποδυναμώσουν την αντίθεση των εργαζομένων προς την κυβέρνηση και την οικονομική ολιγαρχία.

Ο πραγματικός ρόλος και οι ευθύνες των άλλων δυνάμεων δεν μπορούν να κουκουλωθούν με τις κινήσεις τακτικής και τους ελιγμούς τους.

Μοναδικό και ασφαλές κριτήριο για τους εργαζόμενους πρέπει να αποτελεί η συνολική τους στάση απέναντι στην εργατική τάξη. Δεν είναι τυχαία η εμμονή τους και η αγωνία τους να περισώσουν το κύρος του "κοινωνικού διαλόγου". Επιμένουν οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "Αυτόνομη Παρέμβαση" (ΣΥΝ) - η κάθε μία με το δικό της τρόπο - σ' ένα πράγμα, που έχει εξευτελιστεί μέσα στους εργαζόμενους, αλλά ακόμα και σε μεγάλα τμήματα συνδικαλιστών που ανήκουν στις ίδιες παρατάξεις και οι όποιοι τάσσονται πλέον ανοιχτά ενάντια σ' αυτήν την απάτη, όπως στην Πάτρα, στη Λάρισα, στο Βόλο κ.α.

Δεν είναι τυχαία και ευκαιριακή η προσπάθειά τους, ιδιαίτερα αυτή του ΣΥΝ, να αναγάγουν το όλο πρόβλημα σε διαδικαστικό και φερεγγυότητας της κυβέρνησης, στα πλαίσια του "κοινωνικού διαλόγου". Θέλουν να αποκρύψουν ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ο σφαγιασμός των κατακτήσεων και η πλήρης ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος, που προωθούνται μέσω του "κοινωνικού διαλόγου". Οτι η συμμετοχή τους είναι κορυφαία πράξη της ταξικής συνεργασίας και ταυτόχρονα πλήρης αποκάλυψη της αλήθειας ότι οι ηγεσίες αυτών των δυνάμεων όχι απλά βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά είναι και επικίνδυνες. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν πλέον καμιά αυταπάτη για το ρόλο τους.

* * *

* Η υπεράσπιση του 8ωρου και των Συλλογικών Συμβάσεων

* Η διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων στους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις

* Η υπεράσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων

* Η διεκδίκηση μέτρων για την προστασία των ανέργων, το σταμάτημα των απολύσεων

* Η αντίθεση στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Αποτελούν αιτήματα - αιχμές, που στρέφονται ενάντια στον πυρήνα των μέτρων της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που προωθούν κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι ανάγκη όμως οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ταυτόχρονα ότι "δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση", με τις δυνάμεις που συνθέτουν τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Να απαιτήσουν: ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΑΔΕΔΥ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ".

Να μην επιτρέψουν σ' αυτές τις ηγεσίες να ενταφιάσουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.

Με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία και τις συγκεντρώσεις, είναι ανάγκη να γίνει υπόθεση πλατιών τμημάτων των εργαζομένων η απαίτηση και η προσπάθεια. Να αλλάξει αυτή η επικίνδυνη κατάσταση, στα όργανα και συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα.Δεν μπορεί τις πλειοψηφίες των συνδικάτων να τις έχουν δυνάμεις που πρωτοστατούν στο ξεθεμέλιωμα των κατακτήσεων που στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική. Δυνάμεις που θεωρούν εταίρους και συνεταίρους τους βιομηχάνους και εχθρούς τις αγωνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.

* * *

Να φύγουν οι δυνάμεις του σύγχρονου εργατοπατερισμού της ταξικής συνεργασίας από το τιμόνι του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτή η κατεύθυνση και αυτή η προοπτική, σε συνδυασμό με το δυνάμωμα του αγώνα ενάντια στην πλουτοκρατία και την κυβέρνηση, μπορεί να δώσει ελπίδα και αισιοδοξία στους εργαζόμενους. Αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Η επιτυχία της απεργίας θα δώσει φτερά και αέρα στην προσπάθεια συσπείρωσης αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων. Θα δημιουργήσει δυνατότητες για την αναζωογόνηση της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Θα συμβάλλει, μαζί με την ενίσχυση της αναντικατάστατης παρέμβασης του ΚΚΕ, ώστε να βγάλουν οι εργαζόμενοι τα δικά τους σωστά συμπεράσματα, να ωριμάζει στις συνειδήσεις των εργαζομένων η ανάγκη της κοινής δράσης και του Μετώπου των λαϊκών δυνάμεων ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Γι' αυτούς τους λόγους, ούτε ώρα χαμένη!

Πλατιά αγωνιστική συσπείρωση για τη μαζική συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης και στις συγκεντρώσεις.

Να φύγουν οι δυνάμεις του σύγχρονου εργατοπατερισμού της ταξικής συνεργασίας από το τιμόνι του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτή η κατεύθυνση και αυτή η προοπτική σε συνδυασμό με το δυνάμωμα του αγώνα ενάντια στην πλουτοκρατία και την κυβέρνηση μπορεί να δώσει ελπίδα και αισιοδοξία στους εργαζόμενους. Αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.