Η αμετροέπεια ορισμένων "εκσυγχρονιστών" υπουργών δεν έχει όρια. Ενας από αυτούς σίγουρα είναι ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Δρυς, ο οποίος με ανακοίνωσή του ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορεί τελωνειακούς υπαλλήλους για χρηματισμό και "κομπίνες", στο θέμα του προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας των αυτοκινήτων και - εν πολλοίς - υιοθετεί την άποψη για "την ύπαρξη διαφθοράς" στις υπηρεσίες των τελωνείων. Μάλιστα, είναι τόσο φανερό ότι υιοθετεί τέτοιες εκτιμήσεις, που κάνει λόγο για "καταστρατήγηση των συμφερόντων του δημοσίου".

Εμείς βέβαια, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το βάσιμο των καταγγελιών του κ. Δρυ. Αυτός είναι άλλωστε υφυπουργός, αυτός ας αναλάβει και το κόστος της ύπαρξης κυκλωμάτων στο χώρο που εποπτεύει. Διερωτόμαστε όμως: Η ύπαρξη γενικά κι αόριστα "καταγγελιών φορολογουμένων" για χρηματισμό, γενικά κι αόριστα, κάποιων υπαλλήλων, από πού και ως πού δίνει το δικαίωμα στον υφυπουργό να αποτολμά το διασυρμό ενός ολόκληρου κλάδου; Πώς, παράλληλα είναι δυνατόν να ταυτίζει, ουσιαστικά, περιπτώσεις λανθασμένων εκτιμήσεων της αξίας εμπορευμάτων προς εκτελωνισμό με χρηματισμό των υπαλλήλων;

Είναι φανερό πως τέτοιες λογικές μπορούν να οδηγήσουν σε δύσβατα μονοπάτια την κυβέρνηση και το συγκεκριμένο παράγοντα. Γιατί, κατ' επέκταση, παρόμοια θέματα και "λογικές συναρτήσεις" θα μπορούσε να κάνει κανείς και για τους υπουργούς που, για παράδειγμα, έβαλαν την υπογραφή τους και διέγραψαν τόκους υπερημερίας 200 δισ. που όφειλαν οι εφοπλιστές Λάτσης - Βαρδινογιάννης στο ελληνικό δημόσιο, ή για εκείνους που ερωτοτροπούν με την ιδέα να διαγράψουν χρέη επώνυμων φοροφυγάδων...