Μιλώντας για εθνική άμυνα και αμυντική πολιτική, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι η πολιτική της κυβέρνησης χτυπά το βιοτικό επίπεδο του λαού, μαζί και των αξιωματικών και υπαξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων. Πως σέρνει στα δικαστήρια χιλιάδες αγρότες, πως οι διεκδικήσεις των εργαζομένων αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ. Σημειώνουμε την πολιτική της υποτέλειας από την οποία διακατέχονται και υπηρετούν οι κυβερνήσεις της χώρας μαζί και η σημερινή. Δεν μπορεί οι κυβερνήτες και όσοι επιδιώκουν την καλλιέργεια συνείδησης για "ευρωπαϊκό όραμα", για "διεθνή κοινότητα" που με τη στάση τους διδάσκουν το: "έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου, έτσι βολικά κουλουριασμένος να κυλώ και να φτάσω",να επικαλούνται τον πατριωτισμό του λαού μας για να υπηρετήσει τη δική τους πολιτική.

Είναι έξω από κάθε λογική να υποστηρίζουν και σήμερα την παραμονή αμερικάνικων και ΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα, την ύπαρξη πυρηνικών όπλων, τη συγκρότηση πολυεθνικής στρατιωτικής ΝΑΤΟικής δύναμης με έδρα τη Θεσ/νίκη, να συμμετέχει η χώρα στο ΝΑΤΟ μαζί με την Τουρκία και να γίνεται συζήτηση για Εθνική Αμυνα.

* * *

Δε δικαιολογεί η κυβέρνηση πώς είναι δυνατόν η Τουρκία να είναι ο μοναδικός κίνδυνος για τη χώρα και ταυτόχρονα να είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Δεν απαντά η κυβέρνηση γιατί η πολεμική βιομηχανία της χώρας βρίσκεται σε τέλμα και οδηγείται σε εξαφάνιση, γιατί η συμμετοχή της είναι 4% στο σύνολο των εξοπλισμών ενώ η αντίστοιχη της Τουρκίας 25 - 30%.

Δε δίνει μια πειστική εξήγηση η κυβέρνηση γιατί ενώ αναφέρεται στο δημογραφικό πρόβλημα και στην ανάγκη συγκρότησης επαγγελματικού (μισθοφορικού) στρατού, ταυτόχρονα αποστέλλει τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων στη Βοσνία και την Αλβανία, προσανατολίζεται σε συμμετοχή γενικευμένων επιχειρήσεων εκτός συνόρων στα πλαίσια ΝΑΤΟικών εκστρατευτικών σωμάτων.

Είναι εντελώς κατανοητό, ότι η αμυντική θωράκιση της χώρας, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, δεν εξαρτάται από τον αριθμό του ένστολου ανθρώπινου δυναμικού.Πέρα από τα ζητήματα του ιδεολογικού - πολιτικού προσανατολισμού που αναφέρθηκαν και είναι το κύριο, από τη χάραξη δηλαδή μιας πολιτικής σε αντίθετη κατεύθυνση από τη σημερινή, από πλευράς καθαρά στρατιωτικής με βάση γνώμες ειδικών, εξαρτάται από την ανάπτυξη επιλεγμένων δυνάμεων και την καταλληλότητα των οπλικών συστημάτων σε σχέση με τα εδαφικά δεδομένα της χώρας,από τη δυνατότητα απρόσκοπτης προμήθειας όπλων, πυρομαχικών και άλλων εφοδίων.

Δεν πείθει συνεπώς, η κυβέρνηση ότι το σχέδιο νόμου για την Παλλαϊκή Αμυνα στοχεύει στην ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Τι όμως επιδιώκει η κυβέρνηση μ' αυτό το νομοσχέδιο;

* * *

Δεύτερον,αξιοποιώντας τα πατριωτικά αισθήματα, επιδιώκεται η αποδοχή από τη νεολαία και το λαό της ιδεολογίας της στρατιωτικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Τρίτον,η δημιουργία ενός μηχανισμού παρέμβασης και ελέγχου του λαού, σ' ολόκληρη την επικράτεια, από τους κυβερνώντες σήμερα, που μπορεί όμως σε κάποια στιγμή να αξιοποιηθεί από τις πιο αντιδραστικές ξένες και ντόπιες δυνάμεις.

Και άλλους στόχους επιδιώκει η κυβέρνηση, όμως επειδή πολλά θα αναφερθούν για το ΚΚΕ, θα απαντήσουμε ευθέως σ' ένα ερώτημα: είναι το ΚΚΕ ενάντια στη συμμετοχή του λαού για την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας, είναι ενάντια στην Παλλαϊκή Αμυνα, στον εξοπλισμό αν χρειαστεί του λαού; Απαντάμε ότι σ' όλα αυτά δεν είμαστε αντίθετοι. Η διαφωνία υπάρχει στο περιεχόμενο και στην αντίληψη του συγκεκριμένου νομοσχεδίου.

* * *

Η υποχρεωτική ένταξη και συμμετοχή στην Παλλαϊκή Αμυνα (ΠΑΜ) του συνόλου σχεδόν των Ελλήνων πολιτών, καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με τις παραδόσεις του λαού μας, με λαϊκούς θεσμούς.

Η δυνατότητα εθελοντικής ένταξης από 16 - 18 χρόνων αγοριών και κοριτσιών, με κίνητρα, στοχεύει στην ιδεολογική υποδούλωση της νέας γενιάς.

Η υποχρεωτική ένταξη των γυναικών καμιά σχέση δεν έχει με την ισοτιμία, ακριβώς το αντίθετο, προστίθενται νέα βάρη και ευθύνες, είναι στην ουσία μέτρα ανισοτιμίας.

Αλλά και η συγκρότηση και ο τρόπος διοίκησης είναι αποκαλυπτικός των επιδιώξεων του σχεδίου νόμου και δεν μπορεί κανείς να συμφωνήσει. Από την κορυφή έως τη βάση είναι δομημένο με στρατιωτική αντίληψη. Μπορεί βέβαια να υπάρχει το επιχείρημα ότι ο εχθρός αντιμετωπίζεται με στρατιωτικά μέσα και ασφαλώς υπάρχει σοβαρή βάση όμως: Το ίδιο προβλέπεται και σε καιρό ειρήνης,όπου με βάση και το ν. δ. 17/74 από το οποίο διαπνέεται το σχέδιο νόμου προβλέπεται η αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτων αναγκών.Ποιες αλήθεια μπορεί να είναι σε καιρό ειρήνης οι έκτακτες ανάγκες που απαιτούν επικεφαλής των μονάδων ΠΑΜ στρατιωτικό; Γιατί για την αντιμετώπιση των καταστροφών από φυσικά φαινόμενα, δεν είναι καλύτερα ο επικεφαλής, το "κουμάντο" να είναι μηχανικός ή δασοπυροσβέστης;

Σ' αυτά πρέπει να προσθέσουμε τον παραμερισμό ουσιαστικά της Βουλής,κι αυτής της Βουλής μ' αυτή τη σύνθεση, αφού αυτό που μπαίνει για συζήτηση είναι μόνο το βασικό πλαίσιο και τα υπόλοιπα αντιμετωπίζονται με Προεδρικά Διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και στη συνέχεια ανατίθενται στο ΚΥΣΕΑ και στα στρατιωτικά επιτελεία, χωρίς καμιά δυνατότητα παρέμβασης της Βουλής.

* * *

Είναι αυτονόητο ότι η επιβολή του επικεφαλής σ' ένα λαϊκό θεσμό είναι ασυμβίβαστο ζήτημα. Πρέπει να βρεθεί τρόπος εκλογής ή τουλάχιστον συμφωνίας αυτών που άμεσα αφορά. Αυτό βέβαια στα πλαίσια μιας συλλογικής διοίκησης που θα αποτελείται από εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του Εργατικού Κέντρου, της Ενωσης Συνεταιρισμών ή από εκπροσώπους αντίστοιχων μαζικών οργανώσεων και από εκπροσώπους των κομμάτων της Βουλής. Σχετικά με τη συμμετοχή στρατιωτικού, μπορεί να είναι έφεδρος από το χώρο και να εγκρίνεται.

Τις επόμενες μέρες, και όσο το σχέδιο νόμου βρίσκεται στην επικαιρότητα θα ακουστούν πολλά. Θα μιλήσουν, όπως ο κ. Αρσένης, ακόμη και για πατριωτικό μέτωπο, αποσιωπώντας ταυτόχρονα την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική. Φυσικά προκύπτει ανάγκη συγκρότησης Λαϊκού Κινήματος, Μετώπου στη βάση βέβαια μιας πολιτικής που θα κινείται σ' αντίθετη κατεύθυνση από τη σημερινή. Μιας πολιτικής ευημερίας του λαού, ανάπτυξης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ειρήνης και εθνικής ανεξαρτησίας. Μιας πολιτικής αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής, αυτή είναι και η μόνη ουσιαστικά πατριωτική πολιτική, είναι ο δρόμος που δείχνει και παλεύει το ΚΚΕ.

Η κυβέρνηση επικαλείται την απειλή της Τουρκίας, που είναι ως ένα βαθμό και κυρίως λόγω συμμετοχής στο ΝΑΤΟ υπαρκτή. Αποκρύπτει όμως ότι αν δεν υποκινείται, τουλάχιστον ενθαρρύνεται από τις ΗΠΑ οι οποίες επιδιώκουν αποκλειστική, άμεση δική τους κυριαρχία γενικά στη Μεσόγειο, ειδικότερα στη Νοτιοανατολική, σε Αιγαίο και Κύπρο