Η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΝ να ψηφίσει υπέρ του νομοσχεδίου "Καποδίστριας", (ΚΠΕ 19/10/97), απέδειξε για άλλη μια φορά έμπρακτα ότι έχει μέλλον στο σύστημα. Οτι το "νέο εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ και η υπό τον Κ. Σημίτη κυβέρνησή του πρέπει τέλος πάντων να αναγνωρίσουν τις υπηρεσίες του κόμματος της προγραμματικής συμπολίτευσης. Της ηγεσίας ενός πολιτικού σχηματισμού που διεκδικεί για τον εαυτό της, και επιτελεί στην πράξη, το ρόλο του καταλύτη στον εξωραϊσμό της "εκσυγχρονισμού", ή καλύτερα του σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού. Αλλωστε, δεν το κρύβουν και δεν μπορούν να το κάνουν, ότι διαθέτουν την τέχνη και "οραματίζονται" το κατάλληλο κάθε φορά περιτύλιγμα για την ευπαρουσίαστη προβολή της τακτικής που στρατηγικά δημιουργεί προϋποθέσεις ανοχής των εργαζομένων στην αντιλαϊκή πολιτική. Η "αντιπολιτευτική" τους δράση εξαντλήθηκε στην κριτική για τους λάθος κυβερνητικούς χειρισμούς στην προώθηση του "Καποδίστρια", πράγμα που οδήγησε σε κινητοποιήσεις, με κίνδυνο να "αφυδατώνει και να υποβαθμίζει μεγάλες μεταρρυθμιστικές προτάσεις που χρόνια η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά αναδείκνυε και προωθούσε", όπως ειπώθηκε στην κοινή συνέντευξη τύπου των Κωνσταντόπουλου - Δαμανάκη - Χατζησωκράτη. Είναι, λοιπόν, να αναρωτιέται κανείς για την πατρότητα, ή καλύτερα τη μητρότητα, τέτοιων αντιλαϊκών θεσμών όπως οι αναγκαστικές συνενώσεις όταν η κυβέρνηση τις εφαρμόζει αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ θεωρεί ότι αυτή τις πρωτοοραματίστηκε; Μα αυτό είναι άνευ ουσίας από τη στιγμή που η θετική της απόφαση για τον "Καποδίστρια" αποτελεί την αριστερή εκδοχή του, πράγμα που διευκολύνει την κυβέρνηση στην επιβολή του. Πολύ περισσότερο που υπάρχει ήδη στρωμένο το έδαφος για την κοινή κάθοδο στην εφαρμογή ενός νόμου, που στο όνομα της αποκέντρωσης και της ενίσχυσης της Αυτοδιοίκησης (εδώ τα επιχειρήματα είναι κοινά από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ), προωθείται η ενίσχυση λειτουργιών του κράτους μέσω του θεσμού που εκλέγεται άμεσα από το λαό. Γιατί αυτός ο θεσμός μπορεί πράγματι να συμβάλει στις ιδωτικοποιήσεις, στην ανταποδοτική λειτουργία υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, να μετατραπεί σε θεσμό - επιχείρηση, άρα και να λειτουργεί προς όφελος του κεφαλαίου όλο και περισσότερο λόγω και θεσμικού πλαισίου, να ενσωματώνει στο σύστημα την πάλη για διεκδικήσεις, να φθείρει συνειδήσεις μέσω των ΕΟΚικών προγραμμάτων και αυτών που τα διαχειρίζονται και αυτό πάει να λύσει ο νόμος για τις αναγκαστικές συνενώσεις. Εδώ η κυβέρνηση δεν απόκτησε ξαφνικά ένα σύμμαχο, τον είχε, τον έχει και ως τις εκλογές δεν αποκλείεται να τον δούμε συνδιαχειριστή της στους ΟΤΑ, αφού και οι προϋποθέσεις υπάρχουν, αλλά και το πείραμα θα 'ναι επιτυχές για το σύστημα. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα, όταν η ύπαιθρος αγωνίζεται ενάντια στον "Καποδίστρια", η ηγεσία του ΣΥΝ, να φροντίζει στην άμβλυνση της αντίστασης, δίνοντας και άλλοθι σ' αυτό το θεσμό αλλά και επιχειρήματα στην κυβερνητική εξουσία για στήριξη αυτής της κοινής στρατηγικής επιλογής. Βεβαίως δε γίνεται πρώτη φορά. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΝ και στην υπόθεση του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου". Κάνει την ίδια ακριβώς κριτική στην κυβέρνηση, ότι με την τακτική της οδηγεί στην ακύρωση το ξεδιάντροπο παζάρι απάτης για την εργατική τάξη, υπερασπίζεται δίνοντας το "αριστερό" άλλοθι σε μια τακτική στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο που ανοίγει το δρόμο της διάσπασης, διάλυσης και τελικά καταστροφής του εργατικού κινήματος με σκοπό την υποταγή του ή την ενσωμάτωσή του στο σύστημα. Επιμένει στην προοπτική θεσμοθέτησης της ταξικής συνεργασίας και της κοινωνικής ειρήνης μέσω αυτού του "διαλόγου", που σαν διαδικασία επιδιώκει να ανατρέψει τις εργατικές κατακτήσεις και πρωτοστατεί στην υπεράσπισή του όταν ενισχύεται το μέτωπο των εργαζομένων ενάντιά του και δυναμώνουν οι αντιδράσεις και η απαίτηση για οριστική και αμετάκλητη αποχώρηση των ξεπουλημένων συνδικαλιστών ηγετών.

Η ηγεσία του ΣΥΝ δείχνει με την πολιτική της στην πράξη, ακόμη και, για τον πλέον δύσπιστο, πως και συμπολιτεύεται με την αντιλαϊκή πολιτική και την εξωραϊζει, αλλά και το ρόλο του παράγοντα ενσωμάτωσης λαϊκών μαζών στο σύστημα προσπαθεί να εκπληρώσει. Τους αξίζει λοιπόν η θέση της αποστροφής από τους εργαζόμενους, το λαϊκό κίνημα και το αγωνιστικό τους μέτωπο.

Στ. Στ.