Ο πασιφανής λόγος που φέρνει την κυβέρνηση σε ευθεία αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα και την οδηγεί σε μια συμπεριφορά "ραβδούχου" και "χαφιέ" απέναντι στον "εχθρό" - λαό, δεν είναι άλλος από το είδος της πολιτικής που καλείται να προωθήσει. Πρόκειται, από τη χούντα και εντεύθεν, για την πιο στυγνή, αντιδραστική, βαθιά ταξική, ανάλγητη και, συνεπώς, αυταρχική και αντιδημοκρατική πολιτική, που το μεγάλο κεφάλαιο έχει αποφασίσει να επιβάλει, επειδή αυτή η πολιτική αρμόζει στην εποχή της "νέας τάξης".

Είναι ευνόητο ότι, στο πλαίσιο επιβολής μέτρων και χρησιμοποίησης πρακτικών όπως αυτές που υπαγορεύουν τα ταξικά συμφέροντα των αφεντικών της κυβέρνησης, δεν καθίσταται μόνο η ίδια υπόλογη. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκτίθενται και όλοι εκείνοι που, μπορεί να μη βρίσκονται στο τιμόνι της διαχείρισης, όπως το ΠΑΣΟΚ, αλλά σιγοντάρουν την ίδια πολιτική, προσθέτοντας τις "γαλάζιες" ή "ροζ" ανταύγειες τους. Οσο δε, εντείνονται οι επιθέσεις του κεφαλαίου εναντίον του λαού, η κυβέρνηση και τα δεκανίκια της όλων των αποχρώσεων, γίνονται μάρτυρες μιας διογκούμενης λαϊκής δυσφορίας, την οποία επιχειρούν να αναστρέψουν ή τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά τους κυβερνητικούς συνεταίρους, να αποφύγουν την εναντίον τους εκδήλωσή της.

***

• Ο "κοινωνικός διάλογος" αποδεικνύεται ώρα με την ώρα σε αυτό που πραγματικά είναι και εξαρχής κατάγγειλε το ΚΚΕ: Μια απάτη αναζήτησης συνενόχων για τη "συναινετική" επιδρομή στα δικαιώματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ανέργων.
• Η περιβόητη "θεσμική μεταρρύθμιση", είτε αυτή αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον "Καποδίστρια", είτε την Παιδεία και τον αντι - εκπαιδευτικό παροξυσμό, προβάλλει ως επιχείρηση περαιτέρω αντιδραστικοποίησης των αστικών θεσμών. Θεσμούς που τους θέλουν κομμένους και ραμμένους στα σχέδια του κεφαλαίου για νέες "σταυροφορίες" κατά του λαού και προσαρμοσμένους στη συγκρότηση μιας "βιομηχανίας κλωνοποιημένων" ανθρώπων, με βασικό τους χαρακτηριστικό την υποταγή απέναντι στα αφεντικά.
• Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, είναι εύληπτο από όλο και περισσότερους ότι συνιστά τον προθάλαμο εκείνου που ο Σημίτης είχε υποσχεθεί πριν λίγα χρόνια. Οτι, δηλαδή, ο "μονόδρομος" της ΟΝΕ ισοδυναμεί με "λιτότητα δίχως ημερομηνία λήξης".
• Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης την καθιστά ως την πλέον άχαρη και... άγαρμπη προστάτιδα του Ευρω - ατλαντισμού. Τα "θενκ γιου" προς τον Κλίντον, τα "ντάνκε" προς τον Κολ, τα "μερσί" προς τον Σιράκ, ακόμα και τα "γκράτσιε" προς εκείνον τον ανεκδιήγητο Ντίνι, που "αναγνώρισε" το ψευδοκράτος του Ντενκτάς, δε δηλώνουν γλωσσομάθεια και ευρύτητα γνώσεων, όπως θα ήθελε ο κύριος πρωθυπουργός. Ευρύτατα περιθώρια για μεγαλύτερες βουτιές στη "νέα τάξη", δηλώνουν...

Ναι, λοιπόν. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι δια - δικομματικοί εταίροι της, ακολουθούν μια πολιτική που έρχεται σε φανερή και ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων.

***

Μερικά στοιχεία είναι ενδεικτικά:

• Οι εργαζόμενοι, όλο πιο μαζικά απορρίπτουν και εναντιώνονται στον "κοινωνικό διάλογο". Αρνούνται να δώσουν στην κυβέρνηση τη χαρά να προσέλθει στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, έχοντας στα διαπιστευτήρια της προς τις πολυεθνικές τη συγκατάθεση των εργαζομένων για να τους ξεζουμίσει "ψυχή τε και σώματι".
• Χιλιάδες κοινότητες έχουν ξεσηκωθεί εναντίον της εξαναγκαστικής διάλυσής τους που θέλει να νομοθετήσει ο Παπαδόπουλος, ο νεότερος.
• Οι εργάτες, οι αγρότες, οι εκπαιδευτικοί, αρνούνται να ζήσουν με τα στοιχεία που τους σερβίρει το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ο προϋπολογισμός, ο... Σπράος, και διαδηλώνουν, κινητοποιούνται, απεργούν.
• Οι Ελληνες, στο συντριπτικό ποσοστό του 80%, σύμφωνα με έρευνα της προηγούμενης βδομάδας, αρνούνται να πουν "ευχαριστώ" στον Κλίντον και δηλώνουν ότι πίσω από την τουρκική προκλητικότητα βρίσκονται οι Αμερικανοί.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η κυβέρνηση και οι συνεργάτες της αναζητούν τρόπους "διάσωσής" τους από μια ενδεχόμενη ένταση της πάλης. Το ΠΑΣΟΚ αναζητά "τρικ" τόνωσης του... "κοινωνικού προφίλ" του. Η ΝΔ αναγκάζεται να τάσσεται κατά του "Καποδίστρια", για να κρύψει ότι τάσσεται και κατά των διαδηλώσεων εναντίον του, και να επανεξετάζει τη συμμετοχή της στο τραπέζι του "κοινωνικού διαλόγου". Ο ΣΥΝ έκανε ήδη την ανάγκη φιλοτιμία και αποχώρησε από το παραπάνω παζάρι, στο οποίο πρωτοστάτησε. Ολοι τους προσπαθούν κάτι να ψελλίσουν, κάτι περί της εξωτερικής πολιτικής, για να μην τους "πάρει μπάλα", η λαϊκή απέχθεια απέναντι στον Ευρω - ατλαντισμό τους.

***

Η σταθερή, συνεπής, αποκαλυπτική και μαχητική αποκάλυψη της ακολουθούμενης πολιτικής, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, δημιουργεί ρήγματα στο μαύρο μέτωπο ιμπεριαλιστικών κέντρων - ΣΕΒ - πολιτικού κατεστημένου. Και το μεγαλύτερο ρήγμα είναι η αφύπνιση της συνείδησης ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, η απαγκίστρωσή τους από την παθητικότητα και η "στρατολόγησή" τους στις δυνάμεις της λαϊκής αντεπίθεσης. Η τελευταία πανελλαδική απεργία, η καταδίκη στο συνέδριο του ΕΚΑ της συνδιαλλαγής με τους εκμεταλλευτές, το δυνάμωνα των εστιών αντίστασης, που τροφοδοτούν στο συνδικαλιστικό επίπεδο οι ταξικές δυνάμεις και στο πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ, έχει αποτελέσματα.

Ο προσανατολισμός του εργατικού κινήματος στη διαμόρφωση ενός συσχετισμού που θα του επιτρέψει να δώσει τη μάχη σε όλο το μέτωπο του "πολέμου", που διεξάγει εναντίον του λαού το μέτωπο των εγχώριων και ξένων σφετεριστών, δεν είναι απλώς μονόδρομος. Είναι αποτελεσματικός μονόδρομος. Οσο περισσότεροι τον πορευτούν, τόσο γρηγορότερα θα αποσυντονιστούν τα ενεργούμενα των πολυεθνικών. Οσο αποφασιστικότερα δοθεί η πάλη κατά των αντιλαϊκών εγχειρημάτων, τόσο δυσκολότερο θα είναι για την καθεστηκυϊα τάξη να κρατά εγκλωβισμένα στην απαντοχή και στις αυταπάτες πλατιά στρώματα του λαού. Οσο η πρωτοπορία του κινήματος δίνει με μεγαλύτερη ορμή τον αγώνα υπεράσπισης των κοινωνικών κατακτήσεων, τόσο θα αποκαλύπτεται το πεπερασμένο της δύναμης μιας χούφτας πλουτοκρατών.

Τα πρώτα μικρά βήματα, είναι "φάρος" για τη συνέχεια. Μια συνέχεια που το ΚΚΕ εγγυάται ότι θα πρωτοστατήσει για να ολοκληρωθεί, ώστε αυτή η πολιτική που βρίσκεται σε απόλυτη αναντιστοιχία με τα λαϊκά συμφέροντα να πάθει ό,τι της αξίζει. Να βρεθεί αντιμέτωπη με την ευθεία αμφισβήτησή της από το σύνολο των θυμάτων της και να ηττηθεί.

Η σταθερή, συνεπής, αποκαλυπτική, μαχητική αποκάλυψη της ακολουθούμενης πολιτικής, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, και η αντιπαράθεση μαζί της, δημιουργεί ρήγματα στο μαύρο μέτωπο ιμπεριαλιστικών κέντρων - ΣΕΒ - πολιτικού κατεστημένου