Και βεβαιώθηκαν - με μοναδική βεβαιότητα, για μια ακόμα φορά - πως ένα ακόμα - θαυματουργό - θαύμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας λάβαινε χώρα! Τότε, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, σήκωσαν όλοι τα χέρια στους ουρανούς, για να ευχαριστήσουν τους θεούς του εκσυγχρονισμού για το αποτέλεσμα! Η συμπρωτεύουσα γονάτισε με ευλάβεια. Ο κινηματογράφος, όπως γίνεται κάθε φθινόπωρο, την αγκάλιασε - για μια ακόμα φορά - μέχρι πνιγμού! Μαζί με τις άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, ο κόσμος έχασε τον ύπνο του. "Ρε, τους μπαγάσηδες", φώναζε και ξαναφώναζε. Η Θεσσαλονίκη έγινε Βερσαλλίες και βάλε! Ακόμα και ο Θερμαϊκός έβαλε τα κλάματα από τη συγκίνηση!

Εκεί που άφησαν τα πράγματα πέρυσι, από εκεί τα ξανάπιασαν φέτος. Μόνο το σκηνικό άλλαξαν για να μην πλήττουν. Στο μεταξύ, στο διάστημα που μεσολάβησε, συσσωρεύτηκαν - πώς θα γινόταν αλλιώς - ακόμα περισσότερα τα προβλήματα. Πεδιάδες ολόκληρες, πολιτείες και χωριά, χωρίς κινηματογράφο. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, που τώρα γεννιούνται, δε θα γνωρίσουν ποτέ τη σκοτεινή αίθουσα. Ποιος νοιάζεται για την υποδομή. Αυτή δε φέρνει ψήφους. Φωνάξτε τις μαζορέτες του Κόκκαλη να 'ρθουμε στα ίσα μας. Η τέχνη είναι ένα χαρούμενο παιχνίδι και τίποτ' άλλο! Ασε τον Μπρεχτ να χτυπιέται πως είναι "ναι, χαρούμενο παιχνίδι, όχι όμως χαζό". Η τέχνη είναι παιχνίδι γνώσης! Αυτά είναι ψιλά πράγματα, πάμε στο μύλο να κάνουμε κεφάλι!

Και να τα τσιφτετέλια και να τα στριπ - τιζ. Βάλτε και στάχτη στο ποτό να τελειώνουμε. Πετάξτε δέματα και στον Τύρναβο. Ετσι και αλλιώς, ευθύνες δεν αναλαμβάνετε. Ούτε απαντάτε στο ερώτημα: Μετά, τι γίνεται μετά; Ποιος νοιάζεται για το μετά, τώρα έχει αξία, που μας τραβάει η τηλεόραση. Που έχουμε τους αριθμούς με το μέρος μας. Που έχουμε και τους ξένους να λένε "πόσο μας εκτιμούν". Τώρα που βρισκόμαστε σε σύμπνοια! Τώρα που βρίσκεται στα επάνω του το τίποτα! Στην περίοδο που αγιάζει η μετριότητα! Στην περίοδο που δολοφονείται το όραμα!

Δεν μπορείτε να κάνετε γιορτές για τον κινηματογράφο και να γλεντάτε, όταν ο κόσμος του cinema ζει στην απόγνωση. Εσείς, τους χώσατε στην απελπισία. Τους βάλατε στην ουρά να παρακαλάνε το - αναφαίρετο - δικαίωμα στη δημιουργία. Στέκεστε απέναντι με το μυδράλιο και σημαδεύετε. Τους απαγορεύετε με τη βία την έκφραση. Τους στερείτε - γκανγκστερικά - τη χαρά να πούνε το λόγο τους. Να πάρουνε γεύση της ευτυχίας, που φέρνει η προσπάθεια. Δε γίνεται πολιτισμός με απειλούμενους και εκβιασμένους καλλιτέχνες. Στο τέλος, θα χορεύετε σαν τα ζόμπι απάνω στα πτώματα των καλλιτεχνών!