Για την αθάνατη Εθνική μας Αντίσταση η ΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΝΙΚΑ,δημοσιοποίησε τις αναμνήσεις της απ' τους μεγάλους αγώνες του λαού μας, στους οποίους και η ίδια είχε ενεργή συμμετοχή, καταγράφοντας τις προσωπικές της εμπειρίες και βιώματα στο βιβλίο της "Για μια νέα ζωή". Τα βιώματα αυτά αναφέρονται κύρια, στις φυλακισμένες ηρωίδες του εμφυλίου, φωτίζονται με τη μεγαλύτερη τρυφερότητα και με την αμετάκλητη καταδίκη των δημίων τους.

Και τα 500 αντίτυπα του βιβλίου της η Καρανίκα τα πρόσφερε δωρεάν στην ΚΝΕ, την ΠΕΑΕΑ, την ΚΟ Λάρισας, την ΠΕ μητέρων, την ΚΕ του ΚΚΕ κ.ά.

Παρακάτω η ίδια η συγγραφέας αναφέρεται στους λόγους αυτής της χειρονομίας:

"Κάνω αυτή την προσφορά, με την πεποίθηση ότι βοηθώ στους αγώνες μας για την πλήρη αναγνώριση της Εθνικής μας Αντίστασης. Το χρόνιο αίτημά μας, να περάσει στα σχολεία η διδασκαλία της πραγματικής ιστορίας της Εθνικής μας Αντίστασης, ξανάρχεται στην επιφάνεια τώρα με τη διαστρέβλωση που γίνεται σκόπιμα, από τους κυβερνώντες μας. Στο νου μου φέρνω πάντα, το πώς πέρασε - στη δική μου γενιά - το Αθάνατο 1821, χωρίς τα αληθινά του μηνύματα και τους στόχους του. Χρειάστηκαν τα σκληρά χρόνια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, για να ξεκαθαρίσει - τότε - στη συνείδησή μας ο ρόλος των "φίλων" μας και των ντόπιων υποτακτικών τους. Αυτό με παρακίνησε να προσφέρω, πρώτα απ' όλους στην ΚΝΕ 150 βιβλία μου, για να μελετήσουν οι νέοι - αλλά και δάσκαλοι και καθηγητές - τα συνταρακτικά ντοκουμέντα, που μαζί με τις αναμνήσεις και εμπειρίες πολλών συναγωνιστών, που τις μετέφεραν και αυτοί στο χαρτί, συμβάλλουν "από πρώτο χέρι" και αντικειμενικά, στην ενημέρωσή τους.

Ενα άλλο κίνητρο του βιβλίου ήταν ν' αποκαταστήσω τη συμβολή των γυναικών στην κοινωνική πρόοδο του τόπου, να τις τοποθετήσω στο βάθρο που οι ίδιες κατέκτησαν, με αγώνες και θυσίες, κόντρα στην υποτίμηση και υποβάθμισή τους από την άρχουσα τάξη. Στις γυναίκες της Πίνδου, που ζαλωμένες με τα πολεμοφόδια του στρατού μας, το 1940, αψηφούσαν τις ταλαιπωρίες, ακόμα και το θάνατο. Στις γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης που γενναία στάθηκαν στα φοβερά βασανιστήρια των κτηνανθρώπων και στα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Και κατόπιν στις βάρβαρες εποχές που ζήσαμε κατά την περίοδο του εμφυλίου με τα "στρατοδικεία" "θανατοδικεία" σ' ολόκληρη τη χώρα και τις στημένες δίκες όπως του Κόζιακα και πολλών άλλων.

Η προσφορά των βιβλίων μου στην πατρίδα μου Λάρισα και στο ΚΚΕ στη ΔΜ και ΟΓΕ, γίνεται στη μνήμη των συγκρατουμένων μου που εκτελέστηκαν στο Μεζούρλο. Στη μνήμη των μελλοθανάτων γυναικών και κοριτσιών που πάρθηκαν από τις φυλακές Αβέρωφ.

Την προσφορά μου αυτή θεώρησα αυτονόητο χρέος όσο ακόμα είμαι στη ζωή. Ευχαριστώ τέλος το σ. Κ. Μ. που με βοήθησε αποτελεσματικά να υλοποιήσω αυτή μου τη λαχτάρα.